SINTERKLAAS

Na een onderbreking van een jaar vierden we afgelopen zaterdag weer Sinterklaas op ‘onze’ traditionele manier. Met vier personen is lootjes trekken echt een van de meest geestdodende manieren om het te vieren, dus de ene keer dat we dat deden, verlangden we al snel weer terug naar de gevulde jutezak van vroeger die toen op de patio werd gezet en aangekondigd werd met gebons op de deur. Tegenwoordig houden we die zak gewoon lekker binnen maar door allemaal voor drie personen wat kleine cadeautjes te kopen zit ‘ie alsnog altijd heel erg vol en ik moet toegeven dat ik nog steeds lichtelijk excited raak als ik de hele hoop cadeautjes aan mijn voeten zie liggen naast de salontafel met (chocolade)kruidnoten, pepernoten, chocolade Sinterklaasjes, marsepein en schuimpjes.

Toen mijn rij-instructeur me die morgen in de auto vroeg of we het nog gingen vieren, moest ik alleen wel opbiechten dat ik nog niets aan cadeautjes óf gedichten had. Nadat ik uitgebreid verslag had gedaan aan mijn zus (die toevallig thuis was) over het feit dat ik zowel moest sturen als gassen, remmen, koppelen en schakelen en ook nog in detail had uitgeweid over ongeveer alle gedachtes die ik in dat uur had gehad inclusief bijbehorende handgebaren, ruimde ik eerst mijn kamer op (ja ja, prio’s). Vervolgens raakte ik verdwaald in mijn levensboek dat vooral de verhalen van mij als eigenwijze peuter vertelt, maar ook al mijn klassenfoto’s bevat waar ik ongeveer een halfuur om heb kunnen lachen. Door het gebrek aan een dreigende toetsweek had ik echt een soort ‘niets hoeft, alles mag’-gevoel en dus stond ik uiteindelijk pas om 13:00, na een lunch met mijn zus, in het winkelcentrum. Maar wel met een missie.

IMG_0892c

Het kassameisje van de Albert Heijn vond mijn aankoop van twee verschillende soorten Engels drop zo frappant dat ze maar een gesprekje met me aanknoopte, ik voelde me weer eens heel mannelijk toen ik bij de tijdschriften aan de kant van de auto’s in plaats van de meidenbladen stond, raakte de weg een beetje kwijt in de Xenos (of nouja: je kan zeg maar niet gericht naar een bepaald pad lopen voor een bepaald soort product want elk pad is gewoon ingericht met dezelfde accessoires en dingen, die overigens wel verrassend leuk zijn) maar binnen vijf kwartier was mijn expeditie al ten einde. De rest van de middag besteedde ik aan het schrijven van mijn acht gedichten met een pauze voor een kommetje erwtensoep tussendoor (♥) waarna ik ze allemaal just in time ingepakt en voorzien van gedicht en etiket in de zak gooide.

Het werk was het gelukkig wel waard, want uiteindelijk deden we er drie uur over om alles uit te pakken. Ik weet niet precies waarom maar we hechten er thuis gewoon vooral waarde aan vanwege de nostalgie en de gezelligheid en daarnaast bewijst mijn moeder elk jaar weer dat haar gedichten absoluut op de culturele erfgoedlijst van ons gezin horen. Het was twee jaar geleden dat ik had gedicht en in die twee jaar heeft mijn schrijfstijl zich ontwikkeld tot eentje met lange zinnen, dus ik vind het enigszins lastig om iets te vertellen in dat soort korte zinnetjes, maar het gaat haar nogal goed af. De mate waarin ik voor schut ben gezet valt eigenlijk heel erg mee en in plaats daarvan hebben mijn zus en ik twee keer volledig de slappe lach gekregen. Toevallig las ik allebei die gedichten voor (eentje was voor mezelf, eentje voor Jolie; de katten hadden ook allebei een nieuw halsbandje nodig) en mijn hersenen lopen altijd één regel voor, dus toen ik de volgende regel over hangende pootjes boven het graf zag staan schoot ik in mijn eentje zodanig in de lach dat mijn zus voorstelde om het wel even voor te lezen. Die ging uiteraard ook zo hard stuk dat de tranen uiteindelijk over mijn wangen liepen van het lachen.

Na nog meer gedichten en cadeaus was het half elf en was de stapel cadeautjes veranderd in een hele hoop proppen cadeaupapier die verspreid over de kamer lagen (that’s what cats are for). Ik kreeg geurkaarsen, een mooi kettinkje, een blush, een matte lipbalm van de HEMA, een marsepeinen rijbewijs, mijn favoriete maskertje van Yves Rocher, een zwart riempje, warme sokken, uiteraard een chocoladeletter en als allerfavorietste cadeautje een perfect zwart Moleskine notitieboekje. A5, met harde kaft, lijntjes, alles wat mijn hartje begeerde. Zelf zou ik niet snel €18 aan een notitieboekje uitgeven (en zij eigenlijk ook niet, alleen al omdat het ver buiten het €10-per-persoon regime lag), maar ik wilde ‘m wel heel graag zoals ik pas ook al in mijn blog meldde. Mijn ouders waren precies die dag in de V&D in Zwolle waar ze de allerlaatste zagen liggen en besloten om ‘m toch mee te nemen, of zoals mijn moeder het beschreef in bijhorend gedicht: ‘maar ach de Sint is jarig what the fuck / Hij wenst je veel geluk / Hij wilde graag dat je dit kado kreeg / Dus schrijf je hoofd maar leeg!’

Ik was oprecht een heel gelukkig meisje toen ik het papier er vanaf scheurde. Niet in de laatste plaats omdat ik het zo’n lief gebaar vond, maar ook gewoon omdat ik heel erg blij ben met een boek van mooie kwaliteit waar ik niet per se de gecensureerde of samengevatte waarheid hoef te vertellen zoals op mijn blog en op Twitter, maar gewoon écht voor mezelf op kan schrijven wat er in mijn hoofd zit. En waar ik todolijstjes en planningen in kwijt kan. Ik moet mezelf nog even aanleren er tijd voor te maken maar de eerste twee pagina’s zijn in elk geval al beschreven en ik houd ervan hoe lekker dat papier schrijft en hoe blij ik word van zoiets simpels.

Sinterklaas was een heerlijk avondje zoals dat hoort te zijn. Kerst is gezellig, maar met Sinterklaas voel ik me vaak veel meer verbonden met mijn familie (al is het dan alleen in de vorm van mijn ouders en zus): misschien omdat Sinterklaas vooral gevierd wordt op basis van tradities en jeugdsentiment en me er bewust van maakt uit wat voor warm nest ik kom.

10 reacties

  1. Zo te lezen heb je een fijne avond gehad! Dat haasten en uitstellen, haha. Ik heb daar wat Sinterklaas vieren betreft geen last van, dan begin ik soms al twee maanden van tevoren. Helaas was ik met Sinterklaas in Korea en mijn broer in Amerika. Wij hebben Sinterklaas verplaatst naar januari omdat wij het ook altijd erg uitgebreid vieren, ik heb er zin in! Trouwens wel fijn als je een ”Sinterklaas-vier-methode” hebt gevonden die jullie allemaal leuk vinden.
    Liefs, Susan

  2. Leuk!!! Fijn dat je zo genoten hebt. Ja, mamma en haar gedichten: kunstwerkjes; altijd al geweest. Fijn dat jullie daar ook weer van kunnen genieten.

  3. Gezellig hè, Sinterklaas vieren met je gezin… Ik vind het zo’n kneuterig knus feest altijd :) Ik vier het tegenwoordig met mijn schoonfamilie en dan koopt ook iedereen cadeautjes voor elkaar (voor een wat hoger budget bij elkaar – mijn schoonouders geven altijd belachelijk veel geld haha) en zitten we de hele avond cadeautjes uit te pakken.
    Ha, Moleskine… Zulke mooie boekjes en inderdaad: alleen geschikt als cadeau want duur.

  4. Oh, dit is echt het Sinterklaasfeest waar ik van houd. Wij hebben het dit jaar niet echt gevierd, maar ik vind dat we het volgend jaar wel weer op deze manier moeten doen!

  5. Fijn he, Sinterklaas! Vroeger was ik zó excited voor Sinterklaas, maar nu is het nog steeds gezellig en nostalgisch. Cadeautjes en gedichten, lekker eten en gezelligheid.. ik houd ervan. Wij deden met de familie ook aan surprises en dat vond ik maar frustrerend, maar gedichten schrijven vind ik dan wel weer prima (als je er lekker in zit). En aahh wat chill dat je een Moleskine hebt gekregen, die boekjes zijn perfect.

  6. Jeetje, ácht gedichten! Ik heb er in totaal dit jaar twee moeten schrijven: één voor mijn lootje thuis en één voor Sinterkerst-en-nieuw, dat ik nog met mijn vriendinnen ga vieren. Voor dat laatste heb ik een vrij origineel idee, al zeg ik het zelf, maar ik weet niet zeker of het in de praktijk wel gaat werken en de ontvanger het wel snapt (Ik wil iets met titels en songteksten gaan doen). En ik weet ook niet waar ik tijd vandaan ga halen om het te schrijven… Ik ben bang dat het lastminute nachtwerk gaat worden, haha.

    Verder weer een hele fijne blogpost met heel veel herkenning, vooral de laatste alinea. (Zeg het me alsjeblieft als je gek wordt van dat eeuwige ‘Zo herkenbaar’. Ik probeer het nu steeds met andere woorden te zeggen om maar niet in herhaling te vallen…)

Laat een antwoord achter aan Gea Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *