Het leven is een opeenvolging, een beetje net zoals de zon die elke ochtend weer opkomt en elke avond weer ondergaat. De ene keer is dat overweldigend en wordt de hele lucht voorzien van een gouden randje of een roze suikerspinwolk die me met mijn slaapdronken hoofd uit bed doet springen, terwijl ik het op andere dagen niet eens opmerk. Het gaat me niet zozeer om het feit dat het leven zowel leuke als minder leuke momenten kent, want dat voelt soms nogal als een uitgesleten cliché dat ik liever alleen oprakel als ik het ook echt zo duidelijk ervaar dat ik er wel over moet schrijven. Waar het me om gaat is het rappe tempo waarin alles elkaar opvolgt, de gebeurtenissen, die zelfs als ze enorm bijzonder zijn gewoon weer vervagen in het dagelijkse leven. En ook de lichte nuances in een dag vallen me op: hoe de zon opeens heel fel schijnt tijdens een fijn gesprek met een vriendin en er het volgende uur weer een wolk voor schuift tijdens een saaie les, zeg maar. Dat idee.
Dat maakt het soms zelfs lastig om te schrijven over mijn dagen, omdat er voor mijn gevoel zoveel in gebeurt (en er daardoor juist minder tijd is om erover te bloggen). In de afgelopen week heb ik weer eens een eind over de dijk gefietst en op maandag een wiskundedag doorstaan die net zoals vorig jaar erg vermoeiend was door a) het eindeloos praten over basale dingen als vulgraden van dozen met handmixers en blenders en koffiezetapparaten en b) het eindeloos naar een beeldscherm met getalletjes turen, maar tegelijkertijd ook erg gezellig en gepaard ging met veel Merci’tjes vanwege Niels’ verjaardag. Die avond heb ik de verkorte versie van A Brave New World gelezen, een Engelse klassieker die nogal bizar is maar mij dus precies wel weer aanspreekt, en ondertussen at ik de lekkerste bonbon ooit. Hij was puur met een gouden glitter overspray erop (dat is sowieso al perfect) en de vulling was brownie die precies niet te cake-achtig was en potverdorie ook nog eens licht naar de smaak van kersen hintte.
Ik haalde op die dinsdag een 9,3 voor de toets over dat boek, fietste in de regen terug naar huis met Niels en Hannah (rijkdom). Woensdag praatte ik over mijn toekomst met de decaan en droeg ik weer eens een jurkje en vervolgens heb ik de les maatschappijwetenschappen volgepraat met Marjolein over dingen die er toe deden en de docu ‘Mijn vader, de expat’ gekeken bij maatschappijleer. Samen met Fleur maakten we alvast de cover voor het nieuwe nummer van onze schoolkrant, er was een tussenuur en nog een lesje Latijn en die avond paste ik weer eens op. Ik begin te wennen aan de verantwoordelijkheid van een leeg huis en drie kleine kinderen op bed en dat is mooi, want ik vind dat oppassen gewoon bij mijn basiscompetenties moet horen. Ondertussen las ik over studies Nederlands en Taal & Communicatie op de UvA terwijl ik niet eens naar Amsterdam wil en ’s avonds at ik nog eens een hele hoop Pringles met mijn ouders.
Donderdag was ook in twee opzichten een mooie dag: ik luisterde het gehele nieuwe album van Adele voor het eerst en genoot mijn laatste gymles ooit. 25 lag al een paar dagen ongeopend op mijn bureau, maar was een cadeautje voor Niels (ook al vierde ‘ie z’n verjaardag niet eens echt, maar cadeautjes zijn leuk) en dus wachtte ik braaf met luisteren tot hij de nummers op z’n iPod had gezet en we samen een tussenuur hadden. De gelukzalige blikken die ik hem af en toe toewierp zeiden genoeg en we hebben even shameless de fans uitgehangen, al houd ik juist meer van de nieuwere nummers (vooral Send My Love (To Your New Lover)) en hij van de controversielere. Dat het de laatste gymles was had ik niet verwacht – ik had eigenlijk op nog eentje gerekend -, maar dat hoorde ik terwijl ik door de lucht schommelde met een kerstnummer op de achtergrond. Ergens voelde het ontzettend raar om dit af te sluiten maar uiteraard was ik ook zeer opgelucht.
Vrijdag was prima, maar liever vertel ik over zaterdag, de zaterdag die ik aftrapte met anderhalf uur autorijden. Ik vind het nog steeds knap dat ik gewoon telkens om 8:15 uit bed ben en om 9:00 fris de auto in stap want ik bedoel hallo, normaal bleef ik met gemak en regelmatig tot 13:00 in m’n pyjama zitten. Dit was mijn derde rijles en we reden door het toen nog rustige Rotterdam; hoewel ik nog genoeg stoepjes geschampt heb op rotondes sta ik zelf wel heel erg verbaasd dat ik gewoon eigenlijk al redelijk zelfstandig een auto kan besturen. Schakelen gaat zelfs al vrij automatisch en ik wil allesbehalve claimen dat ik een natuurtalent ben, maar ik vind het gewoon zo leuk dat ik telkens stuiterend (en niet eens afgepeigerd) uit de auto kom. Erg fijn. Bizar is dus wel dat ik in de auto stapte en me realiseerde dat er een week tijd vergleden was tussen de vorige keer en nu, terwijl dat totaal niet zo voelde.
Overdag was ik alleen thuis en dat resulteerde in Arctic Monkeys op vol volume en het uitzoeken van foto’s om uit te printen en op te hangen naast mijn bureau in plaats van de foto’s uit 2012 die er nu hangen want eerlijk, ik heb wel betere herinneringen. Later switchte ik naar akoestische covers en na een uurtje of drie plaatste ik mijn bestelling van 58 foto’s. Die avond zetten mijn vader en ik de kerstboom op met Adeles BBC-concert als achtergrondmuziek (ik ben eigenlijk niet eens zo’n fan, maar alle mannen om me heen dus wel) en de volgende dag hingen mijn zus en ik de lampjes, slingers en kerstballen erin. Het was een zondag waarbij ik ’s ochtends amper mijn bed uit kon komen maar ik toch twee keer naar de kerk ging, daarna met mijn ouders en zus op de bank wortelsoep at voor de tv om Lucia de B. te kijken en ’s avonds nog naar vereniging ging.
Vandaag is het maandag. Het was de enige lange dag van de week (8:50 – 16:20), maar in de koude schemer naar huis fietsen is al een stuk minder erg als je een tussenstop maakt voor een oliebol en Niels je uitlacht omdat er overal op je jas én op je neus poedersuiker zit. Ik keek nog een gedeelte van Manon des Sources en zo meteen rol ik mijn bed in, eindelijk eens langer dan voor zeven uur, want morgen heb ik alleen het vierde uur les. Grote voordelen van de laatste week voor de kerstvakantie.
Zoals ik mijn leven vergelijk met zonsop- en ondergangen, zo trek ik net zo graag een vergelijking tussen een van mijn andere favoriete dingen. Mijn muzieksmaak is namelijk ook zo breed dat ik soms in een uur van Hardwell naar Adele naar Sufjan Stevens naar Typhoon naar Sia ga en dat is een net zo goed voorbeeld van de opeenvolging van dingen. Van mijn (het?) leven in general misschien.
6 reacties
Mooi… De weken vliegen momenteel zó snel voorbij, dat is echt bizar. Het halve schooljaar is alweer voorbij, hoe dan… Bijzonder.
Mooi geschreven. Gek he hoe dagen elkaar zo snel en automatisch opvolgen! En ooh als je tenminste stuiterend uit de auto komt na het rijden zit het wel goed :)
Wat prachtig geschreven. Ze zijn ook heel erg herkenbaar. Alleen die autorijlessen niet haha. Ondertussen ben ik 24 en heb ik nog steeds niet het idee om een rijbewijs te gaan halen. Iets met eng en niet nodig.
Grappig dat het autorijden zo leuk vindt! Mij lijkt het echt niet leuk. Fijne blogpost weer, as usual.
Haha, dat vind ik dus heel bijzonder: waarom zou je het niet leuk vinden? (Mooie foto heb je hier trouwens!)
Thanks! Autorijden lijkt mij heel eng en ingewikkeld – misschien daarom. Ik ga het ooit wel lessen nemen hoor, maar nu nog even niet.