Zondagmiddag pt. II

IMG_0542b

Vorig jaar oktober schreef ik dit artikel. Ik weet nog dat ik dat op een zondag deed en dat ik daarna gewoon even voor de camera ging zitten voor een foto van mezelf die ik kon gebruiken als bijbehorend beeldmateriaal. Meer nog weet ik hoe het beeld zo ontzettend aan mijn verwachtingen voldeed, hoe ik tevreden was en ook hoe die twee foto’s zich met het woord ‘zondag’ vervlochten. Het is nu bijna dertien maanden later en ik heb een hele zondagmiddag ‘vrij’, omdat we ’s ochtends een zo door ons genoemde kerkdienstmarathon hielden; onze eigen dienst om 8:45 en daarna een doopdienst van het zusje van ons oppaskindje om 11:30, in plaats van onze eigen middagdienst om 15:15. Ik verwissel de accu van mijn camera, maar als ik in de spiegel kijk weet ik al snel dat mijn oorspronkelijke idee geen strak plan is. De voorste pluk van mijn haar heeft zich een rare vorm eigengemaakt waar ik het allesbehalve mee eens ben en ik heb een hekel aan de babyhaartjes die ik for no reason heb en die altijd extra opvallen als ik mijn haar ’s ochtends niet was. Het is niet de eerste keer dat het me opvalt, maar opeens stoor ik me er extra aan en stap ik onder de douche. Ik zou het allerliefst elke dag beginnen met het wassen van mijn haar: dan heb ik pas écht het idee dat ik aan een frisse dag begin. Water over mijn lichaam, een make-upje en een fijne outfit doen al veel, maar er kan echt niets op tegen ‘nieuw’ haar. Helaas wordt dat er niet veel sterker op als ik dat daadwerkelijk zou doen.

Als ik drie kwartier later alsnog achter mijn camera zit, lijkt de krul in mijn haar opnieuw onvermijdelijk. Het zonnige weer van vanmorgen heeft plaats gemaakt voor een verraderlijke schemer die je pas echt opmerkt als je de lamp die je per ongeluk aan had gedaan uitdoet en opeens in het donker staat. Ik bemerk dat ik niet één keer breeduit lach, omdat het gewoon even niet in me zit. Op het moment dat ik een foto heb gemaakt waar ik onbewust alles behalve gelukkig op sta en ik mijn ISO eigenlijk op moet schroeven naar 400, ben ik er klaar mee. En ik moet denken aan de artikelen van november vorig jaar op mijn eigen blog die ik gisteravond in bed las. Soms doe ik het, via mijn Timehop een artikel aanklikken, en vaak raak ik dan gelijk verzeild in het hele archief van die week of maand. Meer aandacht dan dat wil ik er niet aan besteden, omdat ik veel liever bezig ben met het heden dan met het verleden (of ik heb in elk geval geleerd dat dat laatste absoluut niet werkt), maar zolang ik mezelf niet teveel vergelijk met een jaar geleden en me in plaats daarvan alleen laat inspireren door de verschillen met vorig jaar is het niet erg.

Wat me deze keer opviel was hoe verliefd ik was op het leven, vorig jaar. Ik schreef zowel over the art of living als mijn continue excitement voor wat het leven in petto had en ik vond het een klein beetje confronterend om te lezen. Mijn liefde voor het leven is nog steeds groot, maar zit iets meer in de grote en bewuste dingen. Ik plan en organiseer dingen om daar vervolgens volop van te genieten, alleen doordeweeks ben ik daar minder mee bezig: hoewel ik nog steeds ontzettend blij word van vrienden en leuke gesprekjes en zelfs van sommige lessen en gemiddeld veel lach op een dag, mopper ik ook wat meer. Op de drukte, vooral, en op de druk die nu opeens op sommige dingen ligt. Het maakt dat ik wat minder makkelijk motivatie op kan brengen – iets wat me vorig jaar juist zo makkelijk afging, waardoor alles opeens leuk was.

Die sluimerende somberheid is uiteindelijk een beetje een combinatie van factoren. Dat ik vaak pas om 17:00 thuis ben en dus maar weinig echt zonlicht meemaak, wat net een beetje extra vervelend is als fotograaf, dat mijn hormonen mijn stabiele gemoedstoestand deze week misschien ook een beetje in de war schoppen en dat ik in de afgelopen week een shitload aan nare berichten te horen heb gekregen. Niet direct van invloed op mijn leven, maar wel op mijn omgeving en dat zet je wel stil. Het liet mij in elk geval even niets meer van het leven begrijpen.

Als ik niets van het leven begrijp, trek ik me ook meer terug. Ik was de afgelopen twee weekenden meer thuis en op mezelf dan ooit in de afgelopen tijd en niet eens per se omdat ik het druk had; ik had gewoon meer behoefte aan (zelf)reflectie, denk ik. Vrijdagavond zag ik Spectre in de bioscoop met mijn vader (intens vette film), maar zaterdagavond huismuste ik de hele avond en sloeg ik een feestje over. Dat moet kunnen (zo heel raar is het nu ook weer niet om een dag niets te doen, namelijk), maar op het moment dat ik mijn zelfportretten terugkeek, realiseerde ik me wel iets. Misschien is het niet alleen een kwestie van ‘wachten tot het leven weer makkelijker wordt om van te houden’, maar ook iets waar ik zélf wat voor moet doen. En misschien moet ik kippenvelmomentjes van emotie net zo leren waarderen als de kriebels in mijn buik die ik vorig jaar november voelde.

Justin Bieber’s Sorry uit mijn november-playlist komt voorbij en ik glimlach, terwijl ik ondertussen de geur van verbrande lucifers in mijn neus voel. Sorry voor mezelf, als ik de lat zo hoog legde dat ik het moeilijk maakte om van mezelf te houden, sorry voor iedereen als ik een beetje bot was, sorry voor jullie als jullie de laatste blogposts iets te neerslachtig vonden. Zorgen maken om mij is absoluut overbodig, ik was alleen even vergeten om oprecht enthousiast te worden van het leven – en het is te naïef om te denken dat ik dat in één keer terug heb, maar toch zou ik het willen zeggen: I’m back at it.

4 reacties

  1. Wow, mooi stuk! Ik herken het wel een beetje. Vooral nu: volgende week is mijn SE-week en de toetsen die ik heb… tja daar zal ik nog even hard voor moeten leren. Ik moet mezelf continu vertellen dat het iets tijdelijks is, dat die week ook overgaat en dat ik die stres zelf veroorzaak. Dat helpt wel.

  2. Mooi … en ook herkenbaar, je kan zo verschillend tegen het leven aankijken. Dat maakt het ook juist mooi vind ik, het afwisselende en de pieken en dalen. (hoewel zo’n dal niet tof is als je erin zit)

  3. “Misschien is het niet alleen een kwestie van ‘wachten tot het leven weer makkelijker wordt om van te houden’, maar ook iets waar ik zélf wat voor moet doen” Imo de mooiste zin uit deze tekst. Wat je hiervoor moet doen, geen idee, ik ben er zelf nog niet helemaal achter. Wel dat deze zin 1 is op ergens op te schrijven ter herinnering, dankje!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *