When all’s going great

Vrouwen zijn zo veranderlijk als het weer, zeggen ze wel eens. Ik weet niet of ik er geheel gelukkig van word als ik dat toonbeeld van de vrouw nu volop bevestig aangezien ik over het algemeen al vaak genoeg (lees: dagelijks) probeer om te ontsnappen aan de vooroordelen die onlosmakelijk verbonden lijken te zijn met mijn geslacht, maar aan de andere kant voorspelde ik het al in mijn vorige blogpost en dus vind ik dat het wel veilig genoeg is om te zeggen: ik voel me een stuk vrolijker dan afgelopen weekend. Dat was een inkoppertje, lijkt me. En ondanks het feit dat ik eigenlijk helemaal geen gericht iets heb om over te schrijven – wat altijd extra pijnlijk duidelijk wordt als mijn camera doordeweeks stof ligt te happen in een kast omdat het altijd donker is als ik thuis ben en ik dus ook geen beeldmateriaal heb waar ik omheen kan schrijven -, wilde ik misschien toch even iets van me laten horen. Al is het alleen maar omdat ik me net dik een uur in de wondere wereld van de columns van Angel over Mr. Wrong heb gewaand en huiswerk maken nu als de deceptie van de eeuw en vooral de meest geestdodende activiteit ooit zou voelen.

Overigens vind ik dat sowieso wel een struggle af en toe. Als ik er de tijd voor heb, zoals nu wel redelijk het geval is, zou ik over elke mogelijke situatie wel een stukje digitaal kunnen lullen en waarschijnlijk nog met plezier ook, maar ik wil jullie ook niet doodgooien met oninteressante details over mijn leven. Dan kan ik nog wel zo hard zeggen dat ik voor mezelf blog, maar dat betekent natuurlijk niet dat het de bedoeling is dat ik mezelf neerzet als een ontzettend langdradig type dat alles wat er in mijn leven gebeurt breed uitmeet. Er zijn gelukkig ook gewoon nog honderd dingen meer die me interesseren naast mijn eigen leven, alleen elke dag (grapje, ik blog misschien drie keer per week) met een filosofisch artikel aan komen zetten vind ik ook net niets. Alsof ik altijd alleen maar diepzinnig bezig ben. Nadenken is wel een soort vaardigheid en daarmee ook een levenshouding die je jezelf aanleert, dus ja: ik denk veel na, maar er altijd over schrijven vind ik ook niets. Nichéblogs zijn in mijn ogen alleen handig als ze niet heel persoonlijk zijn, want ik wil niet alleen maar over één kant van mijn persoonlijkheid schrijven.

Dat is ook wat me bezighoudt als ik persoonlijker contact heb met iemand die mijn blog leest, of iemand in real life ga ontmoeten via mijn blog: wat voor beeld heeft diegene eigenlijk van me? De zin ‘I’m so much cooler online’ propageer ik niet meer echt, maar ik denk wel dat je net zoals bij een personage in een boek een soort eigen beeld creeërt van iemand waarover je leest, ook al heeft diegene dat zelf geschreven en is het nog zo oprecht. Er zijn heel veel ‘gaten’ in mijn leven waar je gewoon niets van weet als je alleen mijn blog volgt en wie weet hebben mensen die in hun hoofd wel heel anders ingevuld dan ze in werkelijkheid zijn. Het is niet alsof ik hier echt een big deal van maak, want 1) mensen houden zich echt niet zoveel met mij bezig alleen omdat ze mijn blog af en toe lezen, 2) je fantasie gebruiken is niet altijd negatief in deze situaties en 3): het komt gewoon niet zo vaak voor. Toch vind ik het interessant, net zoals als ik schoolkranten uitdeel in onderbouwklassen en een beleefd ‘dankuwel’ van een jongetje te horen krijg. Het kan iets te maken hebben gehad met het feit dat ik een jurkje aanhad (welgeteld de tweede keer in mijn hele schoolcarrière, de twee gala’s niet meegerekend dan) maar als ik aan mezelf terugdenk als brugger dan is het ook gewoon alleen de status als zesdeklasser alleen al die ik heel cool vond.

Hoe je over jezelf denkt is bovendien ook niet geheel onbelangrijk, alleen al voor hoe je lekker je in je vel zit. Het is niet alsof ik de hele wereld heb verbeterd in de afgelopen drie dagen maar als je je huiswerk netjes bijhoudt, niet aan extreem slaaptekort lijdt en op tijd komt ondanks dat je kat ontsnapt was, dan helpt dat al wel iets mee aan een positief gevoel. Daarnaast bleef ik dinsdag toch gewoon de hele dag tot 16:20 op school terwijl ik me niet echt top voelde (en dat voelt dan als een soort persoonlijke overwinning) en ging het maken van een proefvertaling in een les Latijn best soepel. Ik ben zelfs even lekker bezig geweest met mijn PWS en dat betekent dat ik al steeds meer over geluk weet en eigenlijk is het heel tof om anderen haarfijn te kunnen uitleggen hoe het precies zit met je geluksniveau en wat je eraan kan doen om gelukkiger te worden. Of nouja, dat is nu nog niet het geval, maar zoiets gaat het ongeveer worden. Niet te ver op de zaken vooruitlopen uiteraard.

De afgelopen drie dagen heb ik dus vooral rondgehuppeld in een spijkerjasje met een madeliefjesshirt eronder, mijn favoriete trui en sjaal en een okergeel jurkje en draaide er verdacht veel fijne muziek op de achtergrond. Eigenlijk was het wel weer even prima allemaal en het hoogste level van excitement bereikte ik maandagavond aan de eettafel toen ik heel burgelijk tegenover mijn vader en moeder zat en mijn vader me onderbrak terwijl ik wild enthousiast bezig was over een verhaal waarin ik in de bus zat. Zaterdag bereik ik de mooie leeftijd van 16,5 jaar en mijn vader heeft even geregeld dat er om 9:00 een lesauto voor mijn deur staat. Ik weet nog niet of ik gelijk door ga, omdat het oorspronkelijke plan was om gewoon pas na mijn examens te beginnen, maar in zo’n autofamilie als de onze is rijden ook gewoon iets leuks. Niels wierp me een enigszins verontwaardigde blik toe toen ik nog een keer verkondigde dat ik er zoveel zin in had terwijl we van de Albert Heijn terug naar school liepen en ik ondertussen nog een graai in de zak met kruidnoten deed aangezien ik eerder begin met lessen dan hij, maar we zijn gelukkig nog on speaking terms. En ik heb nu dus wel mooi de mogelijkheid om me als natuurtalent te bewijzen en voor eeuwig van die vrouwelijke vooroordelen af te komen. Would be nice.