OH WONDER @ Paradiso

Find a place and lose it, you can do it
Won’t you dance with me? 
Move your feet and feel it in the space between

You gotta give yourself a moment, let your body be
We gotta lose it
We gotta lose it

Oh Wonder kom ik voor het eerst tegen in mijn playlist van maart met All We Do. Op dat moment hebben ze volgens mij een stuk of zes nummers, waarvan Technicolour Beat de recentste is. Ik heb eigenlijk geen idee meer hoe ik ze als onbekend duo heb ontdekt, maar het overkomt me wel vaker dat ik op dat soort beginnende artiesten stuit en ik vind hun muziek in elk geval verfrissend en fijn genoeg om te blijven luisteren. De lyrics van Technicolour Beat gebruik ik een keer als bijschrijft op Facebook, All We Do deel ik met Hannah en mijn zus en die laatste vertelt me ook dat Oh Wonder elke maand een nieuw nummer uitbrengt. Hoewel ik er niet elke maand speciaal naar uitkijk, luister ik door de maanden heen toch nog regelmatig naar hun kleine, magische, techno-achtige liedjes en als ik op een avond in de zomervakantie in de tuin zit en een aankondiging van hun concert in Paradiso voorbij zie komen, weet ik dan ook gelijk vrij zeker dat ik erheen moet. De kaartjes kosten maar €10,35 per stuk, dus ik bestel er drie en geef eentje daarvan cadeau aan Hannah (aangezien ik haar for some reason nog niet in een verjaardagscadeautje had voorzien).

12 november leek toen nog heel ver weg, maar afgelopen donderdag was het zover en liepen mijn zus, Hannah en ik om 18:40 Paradiso binnen. Na het Ziggodome en het Goffertpark is de kleine zaal even wennen, maar absoluut geen teleurstelling: alles aan Paradiso is relaxed. Geen lange rijen, geen overweldigend stadium, geen haast, en in plaats daarvan sympathieke bewakers (die niet eens je tas controleren en je flesje weggooien). Bovendien treden in Paradiso ook artiesten als Jett Rebel op en ik kan het gewoon heel erg waarderen dat ze het soort artiesten dat minder mainstream is ook een podium gunnen, wat mij betreft is de vibe dan al goed. Achterin is een klein barretje, voorin staan een stuk of 40 mensen. Ergens had ik meer het idee op een feestje te zijn dan op een concert: de sfeer is intiem en vooral ook persoonlijk.

Een kwartiertje later stapt Ruhksana Merrise het podium op. Ze zingt een stuk of drie eigen liedjes, covert Can’t Feel My Face van The Weeknd en sluit af met So They Say van haar EP September Songs die ik zelf ook al had geluisterd. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit wat ik nou van haar stem vind aangezien ‘ie redelijk schel is en ze is volgens mij zo zenuwachtig dat ze er intens snel van gaat praten (en dan ook nog in een enorm Brits accent) tussen haar nummers door, maar vooral Can’t Feel My Face en So They Say vind ik fijn.

In het halfuurtje dat we moeten wachten verlaat het lange meisje voor me dat dacht dat het oké was om vooraan te gaan staan en dan óok nog eens hakken aan te trekken haar plek gelukkig. Dan is het tijd voor Oh Wonder, ook wel Anthony West en Josephine Vander Gucht (hoe cool is die naam) en ik kan na twee liedjes concluderen dat ik ze live écht nog twee keer leuker en beter vind. Josephine is gehuld in een paradijsachtig jurkje, heeft vrij messy haar met een pony en haar ogen zijn voorzien van een vette eyeliner met wing. In alles – maar vooral in het moment na een nummer waarin ze even naar achteren stapt en heel overweldigd glimlacht – is te zien hoe tof ze het zelf vindt, hoe dankbaar en enthousiast ze zijn dat er een stuk of 250 mensen gekomen zijn voor hun muziek. Er zat zoveel energie in dat het leek alsof elk apart element van hun muziek nu nog extra benadrukt werd en dus kwam alles ook nog veel directer binnen bij mij.

Het was niet alleen de bas die harder stond en de easy-listening nummers opeens voorzag van een vloer onder je voeten waar je de muziek in voelde, het was ook de chemie, de oprechtheid. Not in it for the money, just in it for the thrill, living in the moment, paying for the kill vond ik dan ook terecht het tweede nummer. Ik genoot van de bemoedigende woorden van Landslide, van alles van Lose it omdat het zo heerlijk bij de avond paste, van Body Gold omdat het eerste couplet het allermakkelijkst meezingt, van All We Do omdat ze daarvoor in perfect Brits hadden verteld hoe er zoveel mensen alleen bestaan en niet echt leven. Het liedje is zo simpel en toch was er niet meer voor nodig om hun boodschap over te brengen. Without You, Heart Hope en Shark kwamen voorbij en nadat ze Amsterdam ‘so polite’ hadden genoemd speelden ze Midnight Moon op alleen een gitaar terwijl de hele zaal stil was. Drive is één van mijn favoriete liedjes en zeker op dat moment.

Ik was het er totaal niet mee eens toen ze aankondigden dat ze nog ‘one last song’ zouden spelen, maar ik vond het wel mooi om te merken dat een zaal van 250 mensen met net zoveel toewijding ‘we want more’ kan scanderen als een heel stadium. Toen ze het podium uiteindelijk weer op renden speelden ze Technicolour Beat, ze vertelden dat ze terugkomen in de grote zaal van Paradiso en daarna nog een paar keer meer hoeveel ze van Amsterdam houden. Ik weet dat het een algemene retorische truc is van optredende artiesten, maar deze keer geloofde ik ze echt (zie ook de caption van deze Instagramfoto).

Oh Wonder’s favoriete woorden zijn waarschijnlijk gold en paradise, ze zijn het type ‘head in the clouds‘, en ze zijn ook vooral een feestje om live mee te maken. Hun mellow, slow-grooving, R&B-flecked keyboard/drum machine tunes zaten zo vol met energie dat ik de Amsterdamse buitenlucht in liep met precies het goede gevoel: een licht schorre stem en overtroffen verwachtingen. 

6 reacties

  1. Leuk is dat hè, wanneer je al heel lang van tevoren een kaartje gekocht hebt, en het ineens zover is. Ik moet zeggen dat ik ze nog niet ken, maar het klinkt wel heel goed als ik je verhaal zo lees. Snel eens luisteren!

  2. Yaass Oh Wonder! Ik wist niet eens dat ze in A’dam waren, maar goed. Ik heb ze een paar maanden geleden ontdekt door Connor Franta en ik vind hun liedjes zo leuk en chill, vooral Technicolour Beat is geweldig. Ik kan begrijpen dat het concert super was! :)
    X Emma

  3. Ah wat een fijn verslag. Moest ook wel lachen om de verademing die je voelde bij Paradiso tov een goffertpark/ziggo, ik herken het wel hoor. Al heb je bij sommige uitverkochte concerten in de grote zaal van Paradiso ook wel de lange rijen vol mensen die allemaal front row willen staan, haha. Oh Wonder klinkt trouwens ook wel als een band die het heel goed doet op een festival; op een grasveldje dansen in de zon

Laat een antwoord achter aan emma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *