Harder dan ik hebben kan

De wind slaat in mijn gezicht en de regen daarmee ook. Mijn capuchon is afgewaaid, waardoor mijn haar in doorweekte strengen voor mijn gezicht hangt, maar mijn vingers zijn te rood, te koud en te pijnlijk om er echt iets aan te doen. Bovendien ken ik de weg hier toch uit mijn hoofd, ondanks de donkerte van kwart over vijf ’s middags. Met mijn ogen op de plassen op de weg gericht, waar de kringen van de regendruppels nog eens extra benadrukt worden door de lampen van voorbijrijdende auto’s, rijd ik de bocht door die hoort bij de omweg die ik nam om zo lang mogelijk met Niels op te fietsen. Hij vertelde me vandaag meerdere malen dat ik niet in m’n beste humeur was en ik lachte het weg, maar ontkende het niet – dat heeft misschien ook vrij weinig zin als iemand je vrij goed kent. Bovendien wil ik er niet over liegen, wil ik niet doen alsof er niets is, als mijn slechte humeur juist meer is dan een banale chagrijnige bui.

Ik hield een razende monoloog van tien minuten op de fiets waarbij ik ongeveer alleen ja en amen duldde, ook al is hij meestal degene die 60% van de woorden wisselt in onze gesprekken. Hoewel ik best een open persoon ben doe ik écht praten veel te weinig, ik houd teveel van de dingen waar ik mee zit voor mezelf. Misschien dat ik roep hoe ik me voel, dat ik eerlijk antwoord op je vragen of dat ik iets loslaat op WhatsApp, maar dingen hardop uitspreken tegen anderen zonder de details weg te wuiven is redelijk uitzonderlijk. Ik denk omdat ik dingen niet wil uitleggen en geen verantwoording af wil leggen, hoewel ik er eigenlijk gewoon op zou moeten vertrouwen dat mijn vrienden, ouders of wie dan ook me niet veroordelen. Het voelt dan ook beter dan verwacht om gevoelens in woorden uit te drukken en die woorden uit te spreken, achter te laten in de donderdagavond. Net zoals ik, als ik eenmaal alleen fiets, hard ‘fucker’ (bij gebrek aan een beter woord) roep omdat mijn broek nat wordt door de opspattende spetters van de auto naast me die door een plas rijdt. De fietspaden zijn toch verlaten en alle bestuurders zouden wel gek zijn om een raam open te hebben.

IMG_0649c

IMG_0652c

IMG_0650c

Als ik verzopen thuiskom en naar boven ren is het Harder Dan Ik Hebben Kan van BLOF die ik hard aanzet, net zoals ik tijdens maatschappijleer deed in een klaslokaal vol overleggende klasgenoten terwijl ik een begin maakte aan een samenvatting. Nog elke keer als ik mezelf afzonder in publieke situaties moet ik denken aan die keer in groep vier, vijf of zes op de basisschool toen ik me niet helemaal lekker voelde en me bovendien even niet zo op m’n plek voelde. Ik herinner me nog precies welk sjaaltje ik om had en hoe ik me daar in probeerde te verstoppen. Tegenwoordig beperk ik het tot korte momentjes, omdat het soms gewoon niet zoveel oplost, maar toch voelt het fijn om mezelf tien van die minuutjes in mijn eigen wereld te gunnen op zo’n dag. Het was één van die lessen met Niels en toen ik zag dat ik nog drie minuten had voor de bel zou gaan en ik tegelijkertijd iets interessants opving, trok ik één oortje uit. Mijn laptop klapte ik dicht terwijl ik vroeg wat ‘ie precies zei.

Harder Dan Ik Hebben Kan luisterde ik ook die ochtend toen ik voor acht uur uit bed ging omdat ik al een halfuur gesnoozed had en bovendien genoeg geslapen, maar eigenlijk niet veel concreets te doen had tot ik om vijf voor half tien de deur uit moest. Natuurlijk is er genoeg te doen, maar choas had plaatsgemaakt voor leegte en leegte demotiveert me. Maakt me stil. Het heeft er vooral mee te maken dat het voor mijn gevoel gewoon niet klopt als ik een keer geen haast heb en wél tijd om mijn schoolboeken op te ruimen, en dat het dan meestal ook echt niet klopt.

Niet alleen de zin ‘Het regent harder dan de grond aankan’ was toepasselijk. Harder dan ik hebben kan stond voor wakker worden en even niet weten waarvoor je je bed uitgaat. Harder dan ik hebben kan stond voor vrienden die je liever direct op alle vlakken mijden dan wat minder contact te hebben en hoe dat me elke keer weer laat zien hoe gebroken deze wereld is, hoeveel pijn mensen elkaar ongemerkt doen. Het doet me denken aan die ene break-up die ik ooit had en laat me me weer even machteloos voelen als toen, omdat dingen zo definitief lijken en ik een hekel heb aan definitief. Ik wil proberen, toegeven, huilen en daarna weer lachen. Gedenken.

Harder dan ik hebben kan staat voor mijn ideologische inslag en het leren incasseren van tegenslagen op dat vlak. Met moeite, dat wel, maar niet dat daar iets mis mee is. Een grond staat nooit te lang onder water. Het blijft nooit te lang regenen.

(Disclaimer: ik schreef dit donderdag omdat schrijven is wat ik doe als ik iets kwijt wil; drie dagen later is het natuurlijk een stukje minder van toepassing, maar ik wilde ‘m toch nog wel publiceren. X)

9 reacties

  1. Heel mooi geschreven. De momentjes van terugtrekking in publieke situaties ken ik wel, voor mij was het middelbaar gewoon sowieso een beetje too much. Hoop dat jeje snel weer een beetje beter voelt. En vergeet niet dat er altijd een reden is om op te staan, geef jezelf purpose. Het typen van een blog, vooral zo’n mooie als deze, is al zo’n rede. :) liefs Charelle

  2. Wat heb je dit mooi onder woorden gebracht. Dat helpt je misschien ook al wel om je wat beter te voelen uiteindelijk. Het hoort erbij zullen we maar zeggen hè… Ik herken het wel, vooral in het najaar. Ik heb mijn dip al gehad – en een schop onder mijn kont omdat ik nu met jonge mensen werk, die kun je eigenlijk niet laten zitten door je eigen ‘ellende’ (dat klinkt dramatisch, maar ik kon even geen ander woord bedenken) – maar ik weet hoe het voelt. En harder dan ik hebben kan is zo’n fijn liedje daarvoor. Die draai(de) ik ook vaak als ik me wat minder voel(de) (eigenlijk meer verleden tijd, maar misschien moet ik het weer vaker doen).
    Hopelijk voel je je snel weer beter!

  3. Wat kan jij mooi schrijven zeg. Ik lees je stukje in ik herken mezelf, toen ik op de middelbare school zat, maar nu, (6! jaar later) nog steeds hoor. Blijf tijd nemen voor die momentjes alleen, je hebt ze nodig! Niet iedereen trouwens hoor, mijn vriend krijgt juist energie van drukke, sociale situaties. Maar ik krijg juist energie van die momenten dat ik me even terugtrek (vaak ook met muziek), en dat is ook goed :)

Laat een antwoord achter aan Robin Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *