Over chagrijnig zijn

Gaf je me de keuze om één state of mind voor eeuwig uit mijn leven te verbannen, dan was het chagrijnig zijn. Om maar even met de deur in huis te vallen. Ongelukkig of verdrietig zijn klinkt misschien een stuk ernstiger, maar ik denk dat dat vooral is omdat het vaak langduriger is; stel dat ongelukkig en verdrietig zijn ook alleen in buien, in uren of momenten kwam, dan zou ik helemaal niet twijfelen over mijn keuze. Verdriet romantiseren we graag en ik weet niet of het terecht is, maar ik weet wel dat diep verdriet inderdaad vaak leidt tot schrijven, tot gesprekken en tot gevoelens. Ik weet dat ongelukkig zijn je pijnlijk bewust maakt van het feit dat je leeft en dat dit leven gebroken is – of jou breekt. Hoe naar die ervaringen ook zijn, soms kun je er wel wat mee in je verdere leven, terwijl ik vrij weinig tot niets kan met chagrijniteit. Chagrijnig zijn is voor mij een platte versie van – vaak onterechte – ontevredenheid, een rothumeur hebben zonder échte reden en dus niet de leuke, positieve persoon zijn die ik wel graag wil zijn.

Chagrijnig

Chagrijnig (1)

Chagrijnig (2)

Het punt met chagrijnig zijn is namelijk dat je het vaak automatisch afreageert op je omgeving, althans, dat is wat ik doe. Natuurlijk doet het ook pijn om iemand verdrietig te zien, maar dan kun je misschien nog helpen, iets voor diegene doen of in elk geval zijn of haar verhaal aanhoren. Als ik chagrijnig ben moet je juist niet proberen dicht bij me in de buurt te komen, want ik kan je garanderen dat ik je afsnauw. Het werkwoord ‘chagrijnen’ wordt dan ook niet voor niets geassocieerd met ‘zure opmerkingen maken en/of nors zitten te kijken’. Chagrijnige mensen dienen geen hoger doel, ze zijn zoals verdrietige mensen niet bewonderenswaardig om de manier waarop ze met hun verdriet omgaan, ze laten gewoon blijken dat ze balen van iets waar je ze niet mee kan helpen en wat je waarschijnlijk ook niet precies aanvoelt als niet-chagrijnig persoon. In het begin kun je misschien nog even meedoen met het afzeiken van een bepaald fenomeen, maar zodra mensen erachter komen dat iemand ook écht chagrijnig is, druipen ze volgens mij al snel af – en terecht. Chagrijniteit vind ik wat stoms en bovendien zie ik het als iets wat ook daadwerkelijk erger wordt als je er aandacht aan besteedt, waardoor ik het meestal – except voor een tweet met enige vorm van zelfspot – zoveel mogelijk onbeschreven laat.

Op mijn blog kan ik dan ook maar één artikel bedenken dat ging over iets wat in de buurt komt van één van mijn chagrijnige buien, en dat is deze. Hoewel het ver van mijn favoriete onderwerp is om over te schrijven, kreeg ik wel heel veel reacties op die blogpost en vind ik het zelf ook nog steeds één van mijn betere stukken. Niemand wil chagrijnig zijn en vooral op internet is het dus ook makkelijk om het te verzwijgen (en ik zeg niet dat dat verkeerd is, want ik denk dat het goed is om niet teveel aandacht te schenken aan zulke ongegronde negativiteit), maar het is juist wel super menselijk en dus herkenbaar voor veel mensen.

En dat ik niet de enige ben die niet altijd dansend en zingend door het leven gaat en die het leven soms echt ruk vindt, dat vind ik vaak wel een geruststellende gedachte als ik in gedachten tegen alles en iedereen aanschop. Chagrijniteit komt bij mij vaak voort uit frustratie en heeft te maken met een bepaalde boosheid op mezelf, meestal veroorzaakt doordat ik dingen niet (of niet zo goed als ik had gehoopt) heb gedaan die ik wel had willen doen. Als voor mijn gevoel even niets lukt en mijn kamer ook nog een puinzooi is, dan kan ik intens chagrijnig worden. Dat alle mensen en dingen om me heen dan ook opeens een irritatiefactor zijn heeft eigenlijk weinig te maken met die mensen en dingen zelf: ik ervaar ze op dat moment als verschrikkelijk vervelend omdat ik zelf uit balans ben, maar ik weet heel goed dat dat meisje dat keihard in mijn oor tettert als ik een normaal gesprek probeer te voeren met iemand anders niet de oorzaak is van mijn humeur. Normaal zou ik er namelijk alleen maar om lachen. De oorzaak ligt bij mezelf en omdat ik er op dat moment niet in slaag om er wat aan te doen, reageer ik mijn boosheid op mezelf af op alles om me heen (of roep ik preventief – maar niet erg aardig – dat je uit m’n buurt moet blijven).

Uiteindelijk gaat het ook vanzelf weer over. Ik ga slapen (vermoeidheid werkt dit soort chaotische emoties vaak in de hand) of ik richt me op een andere activiteit waarbij ik mijn gedachtes wel moet verzetten, zodat ze iets positiever kunnen worden voor ik ze weer oppik. Heel soms maak ik een uitzondering en geef ik er wat meer aandacht aan, door er toch even – online – over te praten (dan zijn mensen een stuk meer op afstand en minder irritant en bovendien is er een vriend die mijn verhalen gewoon heel geduldig aanhoort) of een janknummer aan te zetten of veel te veel te eten. Daarna heb ik vaak alleen nog last van een soort naweeën, een periode van geen pure joy maar ook geen intense negatieve gevoelens; meer een soort neutrale staat. Aan de andere kant kan ik een uurtje of twee later alles alweer vergeten zijn, als ik bij leuke mensen ben geweest of één dingetje van de dingen die niet lukten tóch gedaan heb.

Of als er onverwachts iets leuks gebeurt. Dat is het enige voordeel aan het oppervlakkige van chagrijnig zijn: soms kan het ook opeens weer weg zijn, net zo plotseling als het gekomen is. Het is naast ongegrond ook super menselijk en daarom kom ik er graag voor uit, al is het alleen maar zodat jij next time dat je zo gefrustreerd bent dat je je mislukt en chagrijnig voelt kan bedenken dat het eigenlijk niet aan jou ligt. Chagrijnig zijn hoort erbij and maybe we should just toast to that.

Now open up: hoeveel ervaring heb jij met chagrijnig zijn en hoe ga je ermee om?

6 reacties

  1. Ik ben tegenwoordig niet meer zo vaak chagrijnig, behalve als ik te weinig heb geslapen of als inderdaad echt alles misgaat wat mis kan gaan op een dag. Dan probeer ik het niet af te reageren op anderen, maar dat doe ik vaak toch wel omdat ik het ergens kwijt moet :’)

  2. Leuk artikel! Je schrijft echt goed.
    Ik ben de laatste tijd niet chagerijnig geweest eigenlijk. Vaak als ik het wel ben ga ik muziek luisteren of serie kijken en dat vrolijk mij altijd wel weer op. Soms zoek ik dan ook even iemand op om alles eruit te gooien en dan doet diegene dat vaak ook en zitten we even samen te zeuren over alles. Zo lekker is dat dan. Daarna is het chagerijnig zijn eigenlijk altijd wel weer over!

  3. Ik ben best wel vaak een chagrijnig persoon, vooral als ik moe ben en dan ben ik echt niet te verdragen haha. Mijn familie kan hier ook echt niet mee om en die momenten botst het dan altijd extreem hard, wat me enkel nog meer chagrijnig maakt :/

  4. Ik weet niet of mezelf snel chagrijnig kan noemen. Wel kan mijn stemming ontzettend snel omslaan van vrolijk naar chagrijnig… maar gelukkig ook snel weer andersom. Áls ik dan even niet in mijn ‘hum’ ben, moet je me écht met rust laten; ik kan er alleen zelf overheen komen. En vermoeidheid is inderdaad ook een hele grote oorzaak van chagrijnig zijn bij mij, haha. Oh en als ik honger heb maar voorlopig niets kan eten is er ook eentje!

  5. Heel erg misschien, maar soms heb ik dan ook geen zin om mezelf op te vrolijken omdat ik daar dan nog chagrijniger van word (bij het idee alleen al)… Dan heb ik liever een beetje ‘pittiger’ muziek zodat die spanning er beter uit kan ofzo. Lekker artikel weer!

Laat een antwoord achter aan Marleen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *