Heimwee naar Rome

Soms komt het heel opeens op. Als de leraren die met ons mee waren doodleuk over de voorbereidingen van de volgende Romereis beginnen in een les en we alleen maar kunnen verzuchten dat het zo erg is dat het voor ons nooit meer gaat gebeuren, als er opeens random ankedotes en happenings uit Rome worden gequoted en we een paar minuten lang totaal ongepland herinneringen ophalen of als ik per ongeluk door de maanden aan foto’s op mijn laptop scroll en de map ‘ROME’ tegenkom. Ik kan me niet eens meer voorstellen dat dit vorig jaar hét ding van het jaar was, aangezien we nu doodgegooid worden met de examens, en toch was het meer dan terecht.

Ik herinner me de enigszins slepende en eeuwige voorbereiding die bestond uit lessen over alles wat er te zien was, paklijsten doornemen, de reisgids in elkaar zetten, een middag met z’n allen in de aula de liederen oefenen die we hebben gezongen in de kerk en mijn todolijst die nogal wat stress opleverde omdat álles geregeld moest worden. De zenuwinzinking toen ik mijn tas aan het inpakken was op de avond van tevoren was groot (ik had dan ook teveel kilo’s, maar echt geen idee wat ik thuis zou kunnen laten) en toch was ik excited toen we eenmaal in het vliegtuig zaten, ook al had ik nog geen idee wat me precies te wachten stond. Zou een week écht zo alles overtreffend kunnen zijn?

Misschien wel. Het vacuüm van klasgenoten en vier heerlijke begeleiders zorgde ervoor dat alles alweer ver weg – of in elk geval als iets van een ander tijdperk, een ander universum – leek op het moment dat ik mijn kamer weer binnenstapte, maar tegelijkertijd wist ik dat mijn koffer behalve zand ook vol herinneringen zat. Rome was prachtig en we hebben insane veel gezien, ook al zorgde dat ervoor dat je niet overal de maximale tijd voor had. Die stad is zo oud dat je niet anders kan dan er respect voor hebben en toch was het niet alleen dat. Dat ik eigenlijk elke avond met een ander groepje de stad in ging (en de beste pasta carbonara ooit op heb), niemand zich zorgen maakte over z’n ochtendhoofd ’s morgens, het meer dan normaal was om met iedereen te praten, ik erom bekend stond om altijd met mijn camera rond te lopen en de zon het af en toe zo ongenadig heet maakte dat ik zelfs heb gezwommen in zee; dat maakte het bijzonder.

Er zijn nog zoveel meer herinneringen die ik hier niet neer kan schrijven, maar die wel allemaal naar boven komen als ik eraan terugdenk. Ik wil eigenlijk gewoon weer foto’s maken van een dansende Marolise in een streepje licht in another amazing kerk, weer dubbel liggen van de lach in de smalle gangetjes van de Sint Pieter omdat Niels er slecht door paste, weer een huisje delen met Hannah en Amy en er een enorme bende van maken, geen van allen zin hebben om wakker te worden en precies op tijd naar buiten stappen, weer over de camping slenteren met Jelmer als de zon allang onder is, ik zou zelfs weer willen bobben op die avond dat we langs de verlichte Tiber liepen en ik als enige niet-aangeschotene net op tijd m’n Google Maps aanzette, voor de laatste metro wegreed.

En ik heb heimwee naar al die kleine herinneringen. Heimwee naar Rome.

9 reacties

  1. Aah nu heb ik ook heimwee naar Rome <3 Zo fijn.
    En naar mijn excursieweek van de middelbare school ha, da's alweer ruim 6 jaar geleden (mei 2009). Fijn hè, die kleine herinneringen die samen zo'n mooi groot geheel vormen dat je eigenlijk nooit meer helemaal kunt vergeten.

Laat een antwoord achter aan Bertine Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *