What life taught me

Het was afgelopen zomer toen ik me realiseerde dat ik al een tijd niet meer degene was met ‘een probleem’, degene die zich in gesprekken net iets te vaak verontschuldigt omdat ze eigenlijk zelf ook niet precies weet wat ze met d’r gevoelens aan moet en anderen daar niet in mee wil trekken. Ik heb er sowieso een beetje een hekel aan om me zo kwetsbaar op te stellen en ik doe – op een paar goede gesprekken als uitzondering na – dus liever alsof het wél gewoon goed met me gaat, maar de laatste tijd was dat ook oprecht zo. Als ik met mensen praatte die minder goed in hun vel zaten hielp ik ze graag, maar kon ik bijna altijd concluderen dat ik zelf op dat moment veel minder met dat soort dingen strugglede. Natuurlijk betekent dat niet dat ik me nu voor altijd goed voel, maar periodes waarin ik meer het idee heb dat ik mijn leven gewoon op orde heb – in elk geval qua gevoelens – gebruik ik wel graag om na te denken over wat ik heb geleerd van (het) leven. Je weet nooit wanneer je die levenslessen weer in de praktijk moet brengen, right?

– Take that advice. Ik heb een wijze raad die ik ooit een keer persoonlijk van mijn economiedocente – moeder van vijf kinderen en op meerdere vlakken een toffe, krachtige vrouw – kreeg en niet economiegerelateerd was volledig in de wind geslagen en toen ik er later op terugkeek vroeg ik me serieus af op welke grond ik dat had gedaan. Ze had namelijk gelijk, meer dan gelijk. Hoe graag je de wereld ook zelf wil uitvinden, soms ligt de waarheid gewoon voor het oprapen en moet je accepteren dat mijn bevindingen echt niet veel gaan verschillen van die van je moeder en oma en alle andere wijze mensen die je kent. En je overgeven aan het idee dat het dus ook wel eens nut kan hebben om je eigen koppigheid opzij te schuiven en hun adviezen wél op te volgen.

– Je eerste liefde is unlike the others en daar kom je pas achter als het voorbij is. Wat het anders maakt is namelijk juist dat je nog geen idee hebt dat het een keer af gaat lopen, dat dat verschrikkelijk veel pijn gaat doen en dat je er niets aan kan doen. De onbevangenheid waarmee je in de armen van je eerste liefde loopt is iets prachtigs dat je waarschijnlijk pas op waarde gaat schatten als je je ervan bewust wordt, als je die onbevangenheid ergens onderweg bent kwijtgeraakt. Daarna is liefde ook nog mooi, maar het is anders. Breekbaarder, voorzichtiger. En meer kan ik je niet vertellen, want dat ga ik zelf ook nog meemaken.

– Dat je weet hoe het voelt om gekwetst te worden betekent niet dat jij nu ook opeens aan de lopende band kwetst. Ik weet dat je er bang voor gaat zijn, maar realiseer je dat je ook al mensen kon kwetsen voordat je zelf wist hoe het precies voelde – en toen heb je er ook nooit een puinzooi van gemaakt. Het enige verschil is misschien dat je nu zelf een beetje emotioneel instabiel bent en dingen minder goed kunt inschatten. Jouw pijn hoeft zich inderdaad niet te vermenigvuldigen of ook de pijn van anderen te worden, dus werk eerst aan jezelf voor je dingen doet die veel invloed hebben op het leven van anderen, maar onthou jezelf alsjeblieft geen liefde. Die verdien je namelijk ook als je je gedachtes even niet op een rijtje hebt.

– Je bent van jezelf, niet van anderen. Je leven, je gedrag, je uiterlijk en je lichaam zijn dingen waar anderen geen onbeperkt zeggenschap over hebben. Als je iets niet wil doe je het niet en daar hoef je je heus niet altijd voor te verantwoorden.

– Stort jezelf nooit zomaar ergens volledig in, ook al roept je gevoel dat het een goed idee is. Op het moment zelf is het misschien inderdaad een aantrekkelijke optie, maar voor op de lange termijn scheelt het heel veel chaos als je gewoon je hersenen aan laat staan op de achtergrond en nog een beetje rationeel nadenkt. Het is niet erg om veel tijd te besteden aan de dingen en mensen waar je gelukkig van wordt, maar het is een absolute no go om je vrienden of een grote hobby opeens extreem naar de achtergrond te schuiven.

– Wees een beetje lief voor jezelf. Er zijn momenten dat je genoeg te verduren krijgt en je helpt jezelf er niet mee als je dan ook nog eens besluit super strenge eisen aan jezelf te stellen op het gebied van eten, cijfers of andere rare ticjes. Als je een uitvlucht zoekt raad ik je muziek, schrijven, de natuur, God en praten van harte aan, maar maak het jezelf alsjeblieft niet moeilijker dan nodig.

– Tijd heelt heel veel dingen, ook als je je zo slecht voelt dat je je daar op het moment dat het tegen je gezegd wordt niets bij voor kunt stellen. Je leert accepteren en loslaten, er komen nieuwe mensen in je leven, je houdt je langzamerhand met andere dingen bezig, de nodige herinneringen verdwijnen naar de achtergrond. U2’s I’ve seen for myself there’s no end to grief, that’s how I know there’s no end to love’ is niet per se onwaar, maar er komt een tijd dat je terugkijkt op die periode van weken, misschien maanden van hollende hersenen en teveel tranen en je realiseert dat je je erbij neergelegd hebt. Dat het ok is, hoe het is gegaan en vooral hoe het nu gaat. Ik zeg niet dat zoiets makkelijk is of dat het vanzelf gebeurt, maar geloof me, je komt er bovenop.

– Er is altijd wel iemand die het niet eens is met wat je doet of draagt en dat is dus precies de reden waarom je je er weinig van hoeft aan te trekken. Of nou ja, opbouwende kritiek ontvangen is wel gewoon nodig, maar het heeft geen zin om dat ene shirtje niet meer te dragen omdat iemand ooit zei dat ‘ie ‘m niet mooi vond. Of om te stoppen met bloggen, puur omdat andere mensen het minder leuk vinden dan jij. Je moet er nou eenmaal tegen kunnen en als je eenmaal hebt geleerd om het van je af te laten glijden is dat heel fijn.

– Steek tijd, moeite en geld in vrienden, omdat ze je leven ZO veel leuker en in zekere zin ook makkelijker maken. Het maakt niet uit of je introvert of extravert bent, behoefte hebt aan veel sociale contacten of juist één of twee mensen die alles van je weten; niemand kan zonder vrienden en daarom is het enorm belangrijk om erin te investeren. Dus zelfs als je bijna blut bent of eigenlijk liever nog een avond op de bank ligt dan de deur uit te gaan zou ik zeggen, heroverweeg je keuzes. Friends are friends.

Er zijn echt nog honderdduizend dingen meer die ik zou kunnen verwoorden, maar dit is zo’n beetje de basis – tot nog toe dan. Ik kan eerlijk gezegd niet wachten tot ik 50 ben en (hopelijk) nog veel wijzer. Gelukkig zijn is fijn, maar wijs ook. Dus hierbij: wat is jouw belangrijkste levensles (van de afgelopen tijd)?