Mag ik je toevallig tegenkomen?

hii

Mijn leven bestaat uit mensen. Mensen en een hele hoop andere dingen, zou je kunnen zeggen, maar vooral ook die mensen, waarmee ik op verschillende manieren verbonden ben. Sommige mensen zijn misschien eigenlijk niet meer dan opvulling, een soort achtergronddecor: de mensen die elke dag op dezelfde tijd als ik op hetzelfde fietspad fietsen maar waar ik de naam, laat staan het verhaal van weet of die het geroezemoes veroorzaken dat ik op mijn beurt weer probeer te overstemmen in de pauzes in een poging een fatsoenlijk gesprek met vrienden te voeren. Af en toe stel ik me voor wat een totale en vooral onoverzichtelijke chaos het zou worden als alle mensen in een schema zouden worden gezet en iemand lijntjes zou trekken tussen de verschillende personen, inclusief bijbehorende uitleg. Zelfs nu weet ik al van minimaal vijfhonderd mensen hun naam en een stukje van hun leven en dan ben ik nog niet eens verder gekomen dan twee scholen, één woonplaats en zestien jaar.

Gelukkig is het in mijn eigen leven niet per se zo’n wirwar van relaties en mensen. Veel meer dan een stuk of vijf, zes goede vrienden en vriendinnen heb ik niet nodig en volgens mij is zelfs uit onderzoek gebleken dat dat redelijk onmogelijk is: hoe graag ik het soms misschien ook wil, het is niet te doen om een groot aantal mensen close by heart te hebben en volledig te betrekken in mijn leven – alleen al omdat ik ontzettend vaak vergeet wat ik nou precies aan wie heb verteld, als ik me überhaupt nog voor de geest kan halen of ik iets alleen gedacht of ook uitgesproken heb. En hoewel veel vriendschappen spontaan ontstaan, op zo’n manier dat ik me er totaal niet meer bewust van ben hoe en wanneer we eigenlijk zijn begonnen te praten, valt er in zekere zin ook wel te kiezen wie je vrienden zijn. Het is niet zo dat je bij elk willekeurig groepje kunt staan en moet verwachten dat je daar binnen een dag volledig in opgenomen bent (iets wat me vroeger, toen ik af en toe meer toeschouwer dan deelnemer was, nog wel eens stoorde), maar je kan wel bepalen wie je het waard vindt om je – uiteindelijk toch kostbare en enigszins schaarse – tijd mee te spenderen. In welke vriendschappen je graag investeert, omdat je weet dat je er veel voor terugkrijgt, en bij wie je het contact oppervlakkiger houdt.

De ruimte die er overblijft naast het contact met goede vrienden (en introvert me-time uiteraard, maar dat tel ik even niet mee) vul ik graag met luchtige gesprekjes met minder intensieve contacten. Opmerkingen die in principe redelijk betekenisloos zijn, maar toch een lach opleveren – en bovenal het gevoel dat we geen vreemden voor elkaar zijn. Aan small talk over het weer met onbekenden heb ik eigenlijk een hekel omdat ik weet dat we daar alleen maar over praten omdat we niets zinnigers te melden hebben, maar als je in dezelfde klas zit kun je altijd wel met iemand praten over een leraar, een les of iets anders wat waardeloos geregeld is. Ook daar bouw je geen hechte vriendschap door op, maar vaak is dat ook gewoon niet de bedoeling: het gaat vooral om het simpele noticen van iemand. Een kleine interactie – zelfs een goedemorgen, een glimlach, oogcontact – geeft al snel het gevoel dat je gezien wordt en ik denk dat veel mensen uiteindelijk (onbewust) op zoek zijn naar dat kleine beetje erkenning van hun bestaan.

Maar there’s more. Of eigenlijk is dat er niet, en zou ik willen dat het er was, als persoon met een lichte liefde voor nostalgie. Hoe blij ik ook ben met de mensen die nú onderdeel uitmaken van mijn sociale leven en hoe enthousiast ik ook word van nieuwe, leuke mensen, soms zou ik wel eens een feestje binnen willen lopen en een vaag bekend paar ogen ontmoeten. Iemand ontcijferen tussen een massa mensen die er tegelijkertijd heel familiair en ook heel anders uitziet, omdat onze wegen even kruisten maar de liefde uiteindelijk misschien doodging. Soms zou ik gewoon eens herinneringen op willen halen en een ‘wat doe je nu’-praatje houden dat net iets minder oppervlakkig is, omdat we allebei weten dat er een tijd geweest is dat we meer van elkaar wisten. Ik zou willen lachen, om toen, en me erover verbazen hoe we zijn veranderd en wat er van ons veranderd is.

Soms zou ik je gewoon toevallig tegen willen komen, juist omdat ik weet dat er geen momenten gaan zijn dat het niet toevallig zal zijn. Dan wil ik uitstappen bij m’n halte of aan het einde van de avond weer op m’n fiets stappen en je gedag zeggen met een tevreden gevoel. Van mij mag het universum dan z’n gang weer gaan en besluiten dat onze wegen elkaar de komende tijd niet kruisen, want ik hoef het verleden echt niet mee naar het heden te nemen, maar soms wil ik gewoon even terug kijken in plaats van alleen maar vooruit. Soms wil ik even stilgezet worden bij alles wat er al is gebeurd en hoeveel ik gegroeid ben als persoon. En misschien is er een deel in mij dat dat eigenlijk ook aan die ander zou willen laten zien.

Heel af en toe zou ik ook willen dat ik sommige momenten toevallig tegen zou komen. Dat ik iets gewoon opnieuw kan meemaken, volgens de quote ‘sometimes I wish I could go back in time, not to change things, just to feel a couple of things twice’. Niet als de persoon die ik nu ben, maar gewoon dat moment toen, precies zoals het toen was. Omdat nostalgie een dingetje is. 

Tot toevallig, zou ik zeggen. Whenever that might be.

12 reacties

  1. echt mooi geschreven!

    Als ik uit ga kom ik nog wel is mensen tegen die ik ken van de basisschool of de middelbare school. Vooral met de mensen van de middelbare maak ik graag nog een praatje. Dan vind ik het leuk om te weten wat ze nu doen, waar ze studeren en eventueel op kamers zitten.

  2. Ik heb ook zo’n “je” die ik graag toevallig tegen zou komen. Laatst kwam ik iemand anders toevallig tegen, en dat was al gewoon heel fijn. Daarna zien we elkaar vast weer een eeuw niet, maar dat kleine moment denken aan wat we vroeger deelden, dat is heel bijzonder. Mooi artikel! Liefs!

  3. Oh wat is dit weer een herkenbaar artikel. Mooi hoe je de dingen die misschien best veel mensen soms denken zo mooi weet te verwoorden, je toveren met woorden vind ik prachtig.
    Vooral deze alinea: ‘Soms zou ik je gewoon toevallig tegen willen komen, juist omdat ik weet dat er geen momenten gaan zijn dat het niet toevallig zal zijn. Dan wil ik uitstappen bij m’n halte of aan het einde van de avond weer op m’n fiets stappen en je gedag zeggen met een tevreden gevoel. Van mij mag het universum dan z’n gang weer gaan en besluiten dat onze wegen elkaar de komende tijd niet kruisen, want ik hoef het verleden echt niet mee naar het heden te nemen, maar soms wil ik gewoon even terug kijken in plaats van alleen maar vooruit. Soms wil ik even stilgezet worden bij alles wat er al is gebeurd en hoeveel ik gegroeid ben als persoon. En misschien is er een deel in mij dat dat eigenlijk ook aan die ander zou willen laten zien.’

    I love it. Het is precies hoe ik denk over sommige personen die belangrijk zijn geweest in mijn leven. Mooi.

  4. Ik heb je blog pas een paar dagen geleden ontdekt maar wat een mooie en leuke stukjes schrijf je hier :) Ik lees ze graag Hester!

  5. Prachtig! Ik vind het inderdaad zo leuk om iemand van de basisschool tegen te komen en te spreken, om te zien hoe iedereen gegroeid is qua persoon, zoiets kan echt je dag maken! Geweldig geschreven.
    X Emma

  6. Dit artikel heeft me een beetje aan het nadenken gezet. Hoewel ik genoeg mensen dicht om mij heen heb, wat meer mensen in een kring daarbuiten, tot een nog grotere kring daar weer omheen, kennissen en onbekenden. Ook voor mij zijn er mensen die ik ooit zo goed kende, maar die nu niet meer dan een vage herinnering zijn. Een schim in mijn gedachten. Hoe zou het hen vergaan?

  7. Mooi artikel! Echt eentje die ik tijdens het lezen reflecteer op mezelf en me laat nakenken over hoe het bij mij zit. Zoals dat ik luchtige gesprekjes met mensen die je eigenlijk niet écht kent ook soms heel fijn vind. En dat ik aan praten met vreemden over dingen als het weer ook een hekel heb. Toch denk ik dat het beter is om het over het weer te hebben (of hier in Nederland: erover te klagen) dan te zwijgen, met een pijnlijke stilte tot gevolg. Want daar kan ik echt niet tegen en wat er dan voor onzin uit mijn mond komt om het gesprek te redden…

    Enne: mooie foto boven het artikel!

  8. Zeker herkenbaar. Mijn vader zegt altijd dat je beste vrienden op één hand te tellen moeten zijn en ik denk dat dat ook in het algemeen heel mooi geldt voor mensen met wie je close bent.

Laat een antwoord achter aan Stella Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *