Het verschilt bij mij nogal hoe ik wakker word op zaterdagmorgen. Soms ben ik zó zen, relaxed en uitgerust dat ik ultiem blij ben, maar deze keer overheerste een algeheel ‘meh’-gevoel. Ik weet nog dat ik me nog een keer omdraaide toen mijn radiowekker ging om 10:30 (ik was eigenlijk ook vergeten dat ik die had gezet, maar dit is wel een plausibele tijd vind ik zelf) en dacht ‘het enige positieve is dat ik niet wakker word van een of ander kutlied, maar van What Do You Mean – Justin Bieber’. Dat nummer is zonder enige schaamte al de hele maand mijn themesong. Maar goed, het eerste wat ik deed toen ik mezelf uit bed had gesleept en naar beneden was gestrompeld was een aspirine pakken en water drinken, want er is bij mij blijkbaar geen alcohol nodig om op zaterdag met een enorm duf hoofd wakker te worden. Ik had juist het feestje van Fleur overgeslagen op vrijdagavond omdat ik mezelf ergens op de bank vond en me realiseerde dat ik nog wel energie kon opbrengen, maar dat ik waarschijnlijk zou merken dat ik heel moe was als ik een uurtje niets zou doen en dat gebeurde inderdaad (en het gevoel hield blijkbaar wat langer aan dan één avond). Overheersender en minder makkelijk op te lossen was echter mijn spierpijn. OVERAL.
Het zit namelijk zo dat ik donderdagmiddag debuteerde in de sportschool met de externe gymactiviteit van blok twee. Terwijl het buiten alwéér regende en er af en toe wat scholieren langsliepen van de school die op hetzelfde terrein zat als de sportschool (wat ik ergens toch slightly awkward vond overigens), roeide ik een minuutje of tien, liep ik hard op een tempo van acht kilometer per uur en fietste ik nog wat uit. Het is trouwens echt een ding dat sportschoolmannen áltijd heel erg joviaal zijn; misschien iets te toen ik mezelf opeens in een gesprek bevond met hem en een vriend dat er net iets teveel van uitging dat we samen waren, maar ook wel weer leuk toen er aan me gevraagd werd of ik vaker hard liep omdat ik een ‘mooie pas’ had. Hoewel ik eerst het idee had dat ik er sowieso achteruit af zou rollen als ik die stangen niet vast zou houden ging het na een tijdje vanzelf en vond ik het eigenlijk wel heel chill. Dat enthousiasme was wel terug te zien in mijn extreem rode hoofd na twaalf minuten (maar eh ja als ik dan in een sportschool ben wil ik ook wel echt wat dóen) en in mijn hartslag, die een slag of 30 hoger lag dan die van de gemiddelde persoon. Ik denk dat het vooral komt door te weinig slaap en gewoon geen heel sterke conditie (alhoewel ik me eigenlijk niet compleet uitgeput voelde), maar het idee dat je je lichaam dan nu al harder laat werken dan nodig vond ik wel in de categorie ‘daar zijn we dan mooi klaar mee’ vallen.
Gelukkig was het niet zo ernstig dat ik daarvan al gelijk neerviel van de spierpijn, dat had meer te maken met de ‘bosrit’ die ik op vrijdagmiddag maakte met drie pony’s, Brenda en drie andere vrienden in het bos. Nu ik de afgelopen drie weken toch al een keer per week op een paard was gestapt besloot ik maar gewoon niet tegen Brenda in te gaan toen ze zei dat ze me om half vijf op stal verwachtte want het moest er sowieso toch een keer van komen dat ik meeging. Het weer was superfijn, galopperen op een fijn tempo was ik nog niet helemaal verleerd en iedereen was gezellig, dus ik bestempelde het als een geslaagde activiteit toen ik om half zeven het huis weer binnenstapte. In een paardrijbroek rondlopen met die eeuwige geur om me heen bevalt me op zich nog steeds best prima en nou ja, ik was misschien iets minder overtuigd toen ik op de nek van een pony lag omdat ik er bijna afviel, maar dat was maar één keer en na twee rondjes had ik gelukkig wel door wanneer ik moest inhouden, hoe ik het beste kon staan in m’n beugels en dat ik net zoals op de motor extreem moest meehangen in de bocht om m’n evenwicht niet te verliezen. Je gaat het dus alleen behoorlijk voelen in je schouders maar dat nemen we dan maar voor lief.
Deze zaterdag heb ik verder verklaard als eentje waarop ik even niets hoef, ook al is er genoeg te doen. Ik bedacht me om 12:00 dat ik maar eens moest douchen omdat ik nog biebboeken moest inleveren voor de bieb dicht ging om 13:00 en dus fietste ik net op tijd en koos make-uploos even heen en weer in het zonnetje. Ik las blogs en ging voor de verandering weer eens voor een full on ooglook met Naked 3 (en ik kreeg na twintig minuten niet gelijk de kriebels om het er weer af te halen, so I must’ve done something good). Vanmiddag/vanavond staat er namelijk nog genoeg op het programma: allereerst een feestje van de ouders van Niels waarop ik mag fotograferen (en de locatie hoort bij dit restaurant en is superfijn) en daarna een benefietconcert in school georganiseerd door twee klasgenootjes waarin ook een hoop bekenden van me meespelen en ik uiteraard weer fotografeer. Mooie mensen, gezelligheid, een camera om mijn nek en een blauwe lucht, ik houd ervan.
Nu moet ik mezelf alleen nog even van het idee afhelpen dat de kamer van mijn zus de ideale plek is om foto’s van mezelf te maken, want uiteindelijk is die deur altijd meer grijs dan wit en of dat nou zo fancy is weet ik niet precies. Blijkbaar had ik dat gevoel ook al toen ik bezig was, want ik trok direct een net zo weinig fancy hoofd. Dat spijkerjasje dat ik aan heb is trouwens niet van mezelf, maar ik heb besloten dat ik heel af en toe wel iets uit de kast van mijn zus mag lenen nu we toch niet meer op dezelfde school zitten en zij vaker niet dan wel thuis is/slaapt, net zoals dit weekend. Stiekem woon ik dus gewoon al twee dagen in dit jasje with little regret. (Friendly reminder lieve zus: mijn Naked 3 palette heeft een halfjaar in jouw kast gelegen zonder betaling dus nee, verwacht geen euro’s zo meteen.)
May your Sunday be just as nice as my Saturday!
2 reacties
Hm oke, spijkerjasje lenen als deal voor mijn Naked 3 obsessie. Apology accepted ?
Dit soort dagen heb je soms gewoon even nodig: ik heb afgelopen weekend ook allemaal dingen gedaan die ik gewoon even nodig had terwijl ik eigenlijk andere dingen had moeten doen, haha.