Zomer 2015 in Engelse boeken

Volgens mij was het in de zomer van 2012 dat ik de gok besloot te wagen en voor het eerst een écht, volledig Engels boek mee naar huis nam uit de bibliotheek. Het gevoel van trots toen ik die eenmaal uit had en ‘m nog volledig begrepen had ook kan ik me nog steeds voor de geest halen, haha. In het Engels lezen is een perfecte manier om je woordenschat wat te vergroten of een boek meer te beleven zoals de schrijver ‘m bedoeld had en dus doe ik het (als ik een beetje de tijd heb, soms leest het toch net wat slomer) zo af en toe graag. Alleen al omdat The Rosie Project vier keer beter klinkt dan Het Rosie Project.

The Rosie Project – Graeme Simsion

Boeken3b

Op het moment voor mijn vakantie dat ik in de bibliotheek stond met al een aardige stapel boeken in mijn handen en eigenlijk alleen nog op zoek was naar één – liefst Engels – boek, viel mijn oog op The Rosie Project. Aangezien ik me altijd een beetje onwennig voel ten opzichte het boek met Engelse boeken (onze bibliotheek heeft vooral Sophie Kinsella, Jill Mansell en boeken die me totaal niet aanspreken, terwijl ik vooral Young Adult-boeken wil of in elk geval boeken die ik normaal ook in het Nederlands lees) was ik blij iets bekends te zien en was de keuze snel gemaakt. Die ochtend had ik namelijk de recensie van The Rosie Effect, het tweede deel, gelezen op de blog van Laura en dat vond ik verrassend goed klinken. The Rosie Project gaat over de autistische Don Tillman, die superintelligent is en genetica geeft aan de universiteit. Alleen zijn sociale vaardigheden laten hem een beetje in de steek en dus gaat hij op zoek naar de perfecte partner met behulp van een vragenlijst, totdat hij Rosie tegenkomt. Zij is alles wat hij níet als vrouw zou willen, maar toch is er een klik en bovendien kan hij haar helpen met het vinden van haar biologische vader.

Toen ik aan het eind van mijn vakantie begon aan The Rosie Project viel het me vooral op hoeveel boeken ik had over onaangepaste personen/psychische stoornissen/een ander perspectief dan normaal. Volgens mij is het dan ook wel een beetje een ‘hip’ onderwerp in de literatuur, maar dat heeft verder weinig met het boek zelf te maken. Het gekke is dat ik eigenlijk niet zoveel over The Rosie Project kan zeggen. Misschien heeft het er mee te maken dat ik ‘m in het Engels en ook grotendeels in de brandende zon in een auto heb gelezen, maar het kwam gewoon niet echt binnen bij me. De verhaallijn is leuk, alleen een tikje voorspelbaar; om Don en zijn sociale vaardigheden kon ik wel lachen, maar het is niet zo dat ik echt verliefd ben geworden op ‘m. Ik weet niet zo goed wat het was met dit boek, want het is heel goed vermaak en het einde is gewoon bevredigend voor jou als lezer, maar het heeft niet echt indruk op me gemaakt. Het was prima, leuk, aandoenlijk, en dat is het. De diepgang miste misschien iets teveel voor mij. Ik zie dit boek nog wel verfilmd worden en misschien dat ik dan minder behoefte heb aan die diepgang en het verhaal meer ‘voel’; voor nu vind ik het geen boek dat je gelezen móet hebben.

What I Did – Christopher Wakling

Boeken8b(ik las ‘m met deze cover, maar die is nergens in 800px te vinden) 

Het plot van What I Did is verrassend. De simpele situatie van een vader en zijn zoontje die samen over straat lopen, allebei al een beetje geïrriteerd door hun eigen zorgen, loopt uit de hand als het zoontje – Billy – besluit te gaan rennen en onoplettend als hij is bijna onder een auto terechtkomt. Zijn vader schrikt enorm en is opgelucht dat alles goed ging, maar ergens ook heel boos, juist omdat hij zoveel van zijn zoontje houdt – en dus slaat ‘ie ‘m, midden op straat. Een vrouw die toevallig langs joggt in haar roze bijpassende sportpakje ziet het en schakelt allerlei jeugdzorginstanties in, waardoor het hele leven van Billy, zijn vader en zijn moeder op z’n kop wordt gezet. Met hun gezinnetje was niets mis, maar door een hoop misverstanden en radeloosheid storten ze zichzelf behoorlijk diep in het ongeluk – en die periode wordt door Billy, 6-jaar oude Billy, beschreven in What I Did.

Christopher Wakling blijkt echt een held te zijn in het schrijven vanuit kinderen. Ik weet niet waar ‘ie z’n inspiratie precies vandaan haalt, maar ik had serieus zoiets van ‘oh, dus zo werkten m’n gedachten ook alweer toen ik kind was!’. Het enige is dat je er wel tegen moet kunnen dat je te pas en te onpas over wilde dieren leest (voorbeeldje is deze passage: “This is a story about a terrible thing which happens to me. I have to warn you that nobody is bad or good here, or rather everyone is a bit bad and a bit good and the bad and the good moluscules get mixed up against each other and produce terrible chemical reactions. Did you know cheetahs cannot retract their claws?”), want Billy is nogal gefascineerd en weet VEEL. Daarnaast gaan zijn gedachten soms zo snel dat ‘ie lak heeft aan interpunctie en ook situaties en mensen plaatst hij in een ander perspectief. Dat is niet per se hilarisch als wel heel bijzonder om te lezen.

What I Did vond ik de eerste honderd pagina’s een goed en origineel boek, daarna begon het me een beetje te vervelen. De wereld van een zesjarige is klein en op zich gebeurde er in het verhaal zelf niet zoveel spannends – het was vooral het psychologische aspect -, dus bleef het hele boek enorm hangen in wildlife-docu’s, bezoekjes van jeugdzorg en spanningen tussen Dad and Mom. Ik was de vibe op een gegeven moment een beetje kwijt en moest mezelf er lichtelijk doorheen slepen. Interessant boek over de misverstanden in de ‘grotemensenwereld’, goed uitgedacht en redelijk uitgewerkt. Als je niet al te ongeduldig bent is dit zeker een aanrader!

8 reacties

  1. Grappig, ik las vroeger echt nooit Engelse boeken – ja, voor school, maar dan heel vaak alleen een samenvatting van internet, want die toetsen zaten altijd hetzelfde in elkaar :’) – maar nu vind ik het eigenlijk zo nu en dan ook wel een leuke uitdaging :) Zo las ik The Fault in Our Stars in het Engels, want ik vond de Nederlandse titel stom :’)
    Ik hoorde trouwens voornamelijk positieve verhalen over The Rosie Project (’the’ klinkt inderdaad beter dan ‘het’), leuk om eens een ander perspectief te lezen.

    1. Hahaha, maar de Engelse boeken die wij moeten lezen voor school zijn vaak ook niet zo leuk. Het voelt wel goed om echte klassiekers te lezen (ja, ik lees ze altijd braaf) zoals The Boys From Brazil (die was wel echt goed trouwens!), Lord of the Flies en The Chosen et cetera, maar ik vind er ook niet echt wat aan. Het stimuleert in elk geval niet om in het Engels te lezen en dat is wel jammer! We hebben overigens ook een keer The Cuckoo’s Calling van J. K. Roling moeten lezen, die was gelijk 450 pagina’s maar wel écht goed en gewoon hedendaags (en ik had een 10, jawel).

  2. Ik wil ook weer meer in het Engels gaan lezen! Ligt inderdaad veel dichter bij hoe de schrijver het bedoeld heeft, soms heb ik bij het lezen van een vertaling al het gevoel dat het “beter” kan.
    Ik heb Het Rosie Project, Nederlandse versie dus, gelezen toen ik die van een vriendin cadeau kreeg. Ik moet zeggen dat ik het een heel leuk boek vond om lekker snel door te lezen, ik moest vaak heel erg lachen. Maar veel diepgang heeft het inderdaad niet. Ik denk dat het feit dat ik hem binnen 24 uur heb uitgelezen ermee te maken heeft dat ik dat niet zo erg vond;) Dat andere boek klinkt heel interessant, maar ik denk dat ik me er op een gegeven moment enorm aan zou gaan storen telkens de gedachten van een zesjarige te moeten lezen. Maar leuk om je recensies te lezen, als je nog een leuk Engels boek tegenkomt lees ik ook graag welke! Dan kan ik die gaan lezen.. :)

    1. Ja klopt, ik kom ook wel eens zinnen tegen in een vertaald boek waarbij ik gewoon bijna kan raden welke Engelse uitdrukking er oorspronkelijk werd gebruikt, dat is altijd een beetje jammer. En als woordgrapjes of heel goede stijlfiguren verloren gaan is dat ook altijd wel zonde, dan blijft echt alleen het verhaal over. Het enige nadeel dat ik ervaar is dat Engelse boeken soms toch nét iets meer langs me heen gaan omdat het niet mijn moedertaal is en ik dus niet alles snap. Ik weet niet precies hoe het komt, maar ik heb het ook als ik een Engelse film kijk zonder ondertiteling; dan moet ik toch altijd net iets meer m’n best doen en mis ik altijd wel iets. Dat is vooral bij boeken met veel beschrijvingen, bij gesprekken heb ik er nooit echt last van, dat leest vaak juist wel lekker.
      Nice dat je ‘m ook gelezen hebt! Het is inderdaad niet echt erg, maar ik verwachtte gezien het plot gewoon iets meer een levensles te vinden ofzo, dat verwacht ik gewoon al snel bij boeken met een hoofdpersoon met een psychische stoornis of iets dergeljks – maar misschien is dat wel helemaal niet terecht.

      Ik houd op GoodReads (https://www.goodreads.com/Hesterly) bij welke boeken ik lees en dat doe ik al een jaar of twee, dus daar staat best wat interessants tussen (staat alleen niet bij of ik het in het Engels of Nederlands heb gelezen). Alles wat ik nu lees review ik vaak wel zo’n beetje (en er komen nog twee blogjes met boeken aan, haha), maar als ik Engelse aanraders mag geven: Night Road (zó goed), The Sky is Everywhere (en het vervolg I’ll Give You The Sun, heb ik alleen nog niet gelezen), alles van John Green. En eventueel Notes from the Midnight Driver. Succes ermee, haha!

  3. The Rosie Project lijkt me een grappig boek, ik ben benieuwd wat ik ervan vind nu ik jouw mening heb gelezen! ;) En oh het aantal Engelse boeken in onze bieb is echt schandalig klein, en al helemaal geen literatuur ofzo. En ik houd er nooit zo van om boeken te kopen omdat ik er na één keer lezen toch nooit meer naar kijk haha!
    X Emma

Laat een antwoord achter aan Linda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *