When love dies

Liefde is iets bijzonders. Dat is misschien een beetje een open deur om in te trappen aan het begin van een artikel, maar het is wel één van de belangrijkste dingen die ik wil benadrukken. Liefde bestaat in veel vormen; niet alleen in die ene hopeloze verliefdheid, maar ook in de band die je met vrienden hebt, met goede bekenden en mensen die je vaak en veel om je heen hebt en waarbij je – zonder het ooit uitgesproken te hebben – weet dat je voor elkaar op zou komen, dat je elkaar niet zomaar zou laten vallen, dat je altijd welkom bent. Ik denk dat de warme sfeer tussen personen die ervoor zorgt dat je je schoenen uit schopt en je benen onder je trekt in zekere zin ook liefde is, en dat diezelfde liefde ervoor zorgt dat je ogen gaan stralen. Liefde is wat mensen, hoe verschillend soms ook, onderling toch verbindt, door een bepaalde genegenheid of gedeelde herinneringen.

Vaak genoeg is liefde niet alleen iets veiligs, maar ook iets intiems en persoonlijks. Je stelt je open voor en bloot aan iemand op een manier die je in het dagelijks leven niet altijd gebruikt. Liefde laat harten sneller slaan, maakt blind en doet vluchten, maar is bovenal vaak heel puur. En intens. Maar ondanks dat – of misschien juist daardoor – is liefde tussen mensen ook heel vaak niet voor altijd. De magische momenten die je een gevoel geven van een toekomst zonder einde en vooral zonder ‘zonder’ in het algemeen zijn uiteindelijk vaak maar momenten, kleine stukjes van je leven die zich in je geheugen hebben genesteld maar hun verdere uitwerking gemist blijken te hebben. De vriendin met wie je je hele middebareschoolcarrière twee handen op één buik was weet nu niets meer van je, behalve de dingen die je op Facebook zet. Op de bodem van je prullenbak liggen de snippers van een foto van jou en je ex, en hoewel je elke keer bij het legen van je prullenbak per ongeluk expres probeert om een paar snippers te behouden, raken ze nu toch langzaam op. Herinneringen, personen en momenten zijn samen met de liefde die je toen voor ze voelde ingelijst en prijken aan de muren van je bestaan, maar wat voor nut dienen ze eigenlijk nog? Where does love go when it dies?

IMG_7452c

Het was die vraag die besproken werd in dit artikel, waar ik toevallig op stuitte (via Laura) en dat mij ergens raakte. Niet omdat het een vraag was waar ik zelf geen antwoord op kon geven, maar juist omdat het iets was wat ik zelf vaak merkte: dat liefde doodging. Soms werd het doodgeslagen, abrupt en van één kant, en vervolgens doodgezwegen. Soms was het als een soort storm die ging liggen: eerst heftig en intens, maar vervolgens redelijk bedaard en stabiel. Ik kan me verliezen in nieuwe liefdes, maar nooit lang. En soms was het een bloem die uitbloeide, die nog steeds niet lelijk was, maar die zijn beste tijd gehad had en die bewees dat aan alles een einde komt. Ook aan mooie dingen, en zo ook aan liefde. Dat kan pijn doen, nog jaren een open wond of een zwakke plek zijn, maar het kan ook geleidelijk gaan en pas later opvallen.

Ik denk dat het het belangrijkst is om te accepteren dat liefde soms doodgaat. Hoe belangrijk het ook is om moeite te blijven doen voor vriendschappen en voor grote liefdes, soms groei je uit elkaar of werkt het niet meer. Maar het einde van een liefde betekent niet dat alles wat eraan voorafging, die magische jaren, mislukt is of teniet is gedaan; dat iets niet voor altijd goed bleef, betekent niet dat het nooit goed is geweest. Die liefde wás oprecht, puur en mooi, toen, en laten we dat alsjeblieft niet ontkennen. Laten we ze alsjeblieft niet verzwijgen, die keren dat we tot diep in de nacht wakker waren omdat we liever praatten dan alleen in slaap vielen, die keren dat we om niets in de lach schoten als we elkaar alleen al aankeken en die keren dat we zo hard huilden dat onze tranen zich vermengden. Laten we alsjeblieft niet doen alsof we die liefde zijn vergeten. 

Dat is waar liefde blijft als het doodgaat: het is hoe dan ook een onderdeel van jou als persoon geworden. De warme vriendschappen die ik heb gehad en die misschien niet in stand zijn gebleven, hebben me toen wel zo gelukkig gemaakt dat ik nu meer liefde heb om uit te delen. Vriendinnen die me toen over de streep trokken en riepen dat ik iets écht wel zou durven (of gewoon moest doen) of dat ik gewoon moest komen en dat het vanzelf leuk werd, hebben er nu voor gezorgd dat ik anderen over precies dezelfde angst heen kan helpen en met hen nieuwe verhalen kan scheppen. Ik heb er geen moeite mee om terug te kijken op oude liefdes, omdat ik weet dat ze toen goed waren en de liefde die ik toen kreeg me nu in staat stelt om liefdevoller te zijn. Het is, in veel gevallen, liefde die doodging en zich op de lange termijn vermenigvuldigd en uiteindelijk uitbetaald heeft. Liefde die me daarom, zelfs al weet ik dat er een kans aanwezig is dat het niet voor altijd duurt en dat er – al dan niet een rauw – einde aan komt, laat zien dat het tóch altijd de moeite waard is om lief te hebben en relaties en vriendschappen aan te gaan. Omdat ze in de meeste gevallen heel veel opbrengen.

En dus laat ik ze daar lekker hangen, aan de wanden van mijn bestaan. Want daar horen ze.

PS: Klik even op de foto voor bijpassende cover van Causes, you’re welcome.

9 reacties

  1. Confronterend. Maar mega mooi. Liefde is, zoals hierboven al gezegd wordt, gelukkig blijvend. Helaas voor veranderende dingen en personen, maar waar leven is, is liefde. En dat is het mooiste wat er is.

  2. Ah, ik zie dit nu. Soms lees ik de oude artikelen van Thought Catalog nog terug, van toen ze nog mooi waren en echt ergens over gingen. Mooi geschreven! Ik ben het met je eens: het is deel geworden van wie je bent.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *