L’été en France III

—

Na een aantal dagen en nachten op de camping in Fresnay-Sur-Sarthe, vonden we het tijd om te verkassen naar een zuidelijker stukje Frankrijk. De weersvoorspellingen voor de buurt van Le Mans (waar we zaten) zagen er niet meer zo veelbelovend uit als de eerste dagen en daarnaast was het oorspronkelijke plan sowieso om, met een paar ’tussencampings’ (omdat we te avontuurlijk te zijn om drie weken op één camping te blijven staan, ja echt), af te zakken naar Bordeaux. Dat we daar uiteindelijk helemaal niet zijn gekomen was ons nog niet bekend op 18 juli en maakte toen ook nog niet zoveel uit, want we hadden een camping besproken in de buurt van Nantes. ’s Morgens braken we de tent en luifel dan ook weer af, koppelden we de caravan aan en reden we de camping af om een uurtje of elf. Het was maar een kilometer of 250 rijden, waarin ik me prima vermaakte met De Gloriedagen van Walter Gom door Marcel Vaarmeijer – geweldig boek. Met maar één tussenstop arriveerden we vroeg in de middag al op de nieuwe camping in Saint-Julien-de-Conceiles en we installeerden ons op een vrij grote plek die ook nog eens naast de receptie was en dus de enige plek met WiFi was. SCORE. (En onze tent stond precies op de plek met het sterkste signaal, toevallig.)

Aangezien het toch nog vrij warm was, namen we een duik in het zwembad en ’s avonds liepen we even over het dorpsmarktje dat georganiseerd was. Ik denk dat het voor de inwoners nogal een happening was, ik vond het bandje dat speelde (inclusief banjo) vooral leuk en ik zeg ook nooit nee tegen een goed patatje. Eigenlijk waren het maar een paar kramen die allemaal streekproducten verkochten, maar met ons goeie gedrag gingen we toch in de rij staan bij de slager voor verse worst. Ik weet niet hoelang dat oude echtpaar al samen achter die kraam stond maar volgens mij iets te lang, want de routine was er behoorlijk uit en ze werkten elkaar alleen maar in de weg (lees: vlees wegleggen dat de ander net zorgvuldig heeft afgewogen, enzo). Over een rij van drie klanten deden ze dan ook een halfuur en ondertussen ging het een beetje miezeren en we vonden het eigenlijk allemaal meer dan belachelijk, maar hé, veel beters hadden we ook niet te doen. En na een kwartier ga je ook niet meer weg, eigenlijk.

We keerden terug op de camping met worst en nog wat koeken en groentes en om de een of andere onverklaarbare reden was ik na twee potjes pesten zo intens moe dat ik om 22:00 m’n bed al inrolde. Oh wacht, tent. Zodoende sliep iedereen om half elf en ik vond het helemaal mooi.

Wat er precies mis ging weet ik niet, maar ik werd om 02:00 wakker met een verschrikkelijke hoofdpijn (zonder aspirines binnen handbereik heuj) en was de volgende ochtend dan ook behoorlijk duf. Gelukkig is mijn moeder niet voor één gat te vangen en stelde ze, in mijn ogen veel te blij (no offence, maar ik had echt geen zin om iets te doen of überhaupt op te staan), voor om een ochtendwandeling te maken. Na een uurtje om het meer te hebben gewandeld en de fitnessapparaten en de kabelbaan uitgeprobeerd te hebben was het tijd voor uitgebreid ontbijt en ok, ik moest toegeven dat ik me een stuk beter voelde. Aangezien ‘bewolkt’ een keyword was om het weer mee te omschrijven toverde ik mijn laptop onder het stof vandaan en las ik nog meer, tot we ’s middags in de auto stapten richting de kust bij Nantes.

Als je bij ‘kust’ aan fancy stranden denkt zit je in dit geval even fout, want het was eigenlijk vooral een visserspier met heel veel wind en een zee die er bepaald niet uitnodigend uitzag. In mijn short en zonnehemdje zag ik er nogal uit als een toerist, want de temperatuur was er niet bepaald naar, maar ik kan niet zeggen dat die kust lelijk was. Gewoon, eh… grauw, maar dat levert ook best bijzondere plaatjes op. Na een late lunch on the go en wat meer rondlopen reden we terug en ik viel in de auto in slaap met muziek op, zoals het hoort, vooral als er file is (wat het geval was). De slagersworsten bewezen toch wel echt lekkerder te zijn dan die uit de supermarkt en het agendapunt van de avond was onze volgende bestemming. De ingewaaide luifel toen we die middag terugkwamen gaf voor mij de doorslag dat het nu wel echt tijd werd voor een superzonnige bestemming, iets wat Bordeaux niet bleek te zijn. Alles wat wel zonnig was, lag nogal uit de route, maar hallo… Ik had iedereen verteld dat ik retebruin terug zou komen van vakantie en mijn camera wil eigenlijk gewoon alleen maar blauwe lucht vastleggen. Redenen genoeg, leek mij.

To be continued!

PS: Ik ben ondertussen al thuis en dat betekent dat ik eindelijk tijd heb om consequent te updaten over Frankrijk (verwacht nog een blogje of 6/7). En over andere dingen. Er is een grote kans dat ik mijn week ook weer vol gooi met andere leuke zomerdingen, maar dat ik dan geen tijd meer heb om te bloggen is niet mijn probleem want dat bloggen gaat gewoon gebeuren.