Gefeliciteerd mamma!

Vandaag is het alweer de tweede dag van de augustus, wat betekent dat de zomer op de helft is (en ja, dat is noemenswaardig, want het gaat echt heel snel allemaal), maar belangrijker nog: mijn moeder is jarig! Op de symmetrie van het getal 44 kan ik alleen maar jaloers zijn, want het duurt nog wel even voordat ik 22 ben en ik vind het gewoon leuk als je leeftijd uit twee dezelfde getallen bestaat. Bij 44 jaar kan ik me verder eigenlijk maar weinig voorstellen, realiseerde ik me net. Ik heb geen idee hoe de wereld in elkaar zit in 2045 – als ik 44 ben -, heb een nog vager idee van hoe mijn éigen leven er op dat moment uitziet en nouja… Verder kan ik me eigenlijk ook niet echt indenken hoe het is om bijna drie keer zo lang geleefd te hebben als ik nu heb. Gelukkig is dat precies waar moeders voor zijn (of in elk geval nadat je een beetje zelfstandig bent geworden, want als kind heb je er niet zoveel aan): een heleboel levenservaring, verpakt in wijze raad en liefdevol advies. En omdat mijn moeders verlanglijstje eigenlijk nooit erg lang is, heb ik besloten dat mijn blijk van waardering dit jaar niet uit iets tastbaars bestaat, maar uit woorden. Komt het toch nog eens van pas dat u een trouwe lezer bent, mam.

mamssss

Ik hoor vaak dat ik op mijn moeder lijk. Als je naar ons gezin kijkt, is dat nog logischer: waar mijn zus de blauwe ogen en de blanke huid van mijn vader heeft, delen mijn moeder en ik dezelfde katgroene kleur ogen, worden we allebei aanzienlijk veel sneller bruin, hebben we dezelfde gevoelige – maar nooit onzuivere – huid en kunnen we ook allebei net zoveel eten als we willen zonder écht veel aan te komen. Heel veel meer overeenkomsten zie ik eerlijk gezegd niet, behalve onze neus misschien (van een bepaalde kant dan, want mijn neus ziet er van de linkerkant heel anders uit dan van de rechterkant – ain’t kidding), maar dat is vooral omdat ik teveel details zie en ken om de overeenkomsten in het groter geheel nog te herkennen. Toch zijn mijn moeder en ik juist op veel gebieden ook totáál anders: zij is een doener, ik een denker. Zij is gek op kinderen, ik houd het voorlopig liever bij dieren (en heb eigenlijk niet zoveel met kinderen). Mijn moeder is creatief en maakt graag tastbare dingen, terwijl ik alles voornamelijk digitaal uit: in bestandjes en foto’s. In tegenstelling tot mij heeft ze dan ook niets met computers. Opvallender is nog dat mijn moeder zichzelf nooit op de eerste plek zet: ze hecht bij beslissingen eigenlijk altijd meer waarde aan de belangen en wensen van een ander dan die van zichzelf. Of misschien moet ik zeggen dat haar belangen in veel gevallen de wensen van de ander geworden; als andere mensen gelukkig zijn, dan is zij dat ook. Mijn moeder is dan ook veel gevoeliger dan ik, met een toch wel redelijk nuchtere kijk op de wereld – en hoewel ik mezelf niet direct egoïstisch zou willen noemen, moet ik toch toegeven dat ik vaak vooral rekening houd met wat ik zélf wil.

Stiekem denk ik dat die verschillen vooral veel generatie- en leeftijdsgebonden zijn. Als zij in de eenentwintigste eeuw was opgegroeid, was ze waarschijnlijk een stuk minder digibeet dan ze nu is; en het feit dat zij heel verzorgend is (hoera voor ontbijtjes op bed) heeft natuurlijk ook een deel met moederinstinct te maken. Verrassing: dat zit er bij mij (nog) totaal niet in, en op mijn leeftijd is het vooral logisch om bezig te zijn met jezelf – zelfstandig worden, jezelf ontwikkelen, et cetera. Misschien dat over een aantal jaar dus blijkt dat we helemaal niet zo heel verschillend zijn, wie weet. Het ‘niet klagen maar doorgaan’-principe begint bij mij in elk geval ook steeds meer ingeburgerd te raken en zo zijn er nog wel meer dingen die ik best over wil nemen. Het doorzettingsvermogen om drie keer per week in de sportschool te staan, bijvoorbeeld; ik zou het niet erg vinden als ik dat opeens ook blijk te bezitten. Een slechte slaper hoop ik dan weer nooit te worden, maar die kans schat ik ook niet héél erg groot in.

Mijn moeder en ik botsen best regelmatig; omdat we soms totaal verschillend zijn en elkaar niet begrijpen (ik heb bijvoorbeeld echt helemaal niets met het huishouden en bied ook nooit aan om ‘even wat te doen’, omdat ik er niets van snap en er ook geen overzicht over heb, terwijl zij het wel fijn zou vinden), omdat we elkaar te goed denken te kennen en dan dus dingen voor elkaar invullen (ik reageer soms bijvoorbeeld verdedigend op iets dat niet boos bedoeld was), of omdat we op elkaar lijken en ik dingen van haar bij mezelf zie – terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil – en er vervolgens kritiek op lever bij haar. En soms ben ik gewoon iets te assertief of te sarcastisch, of struggle ik zelf met iets en uit ik het teveel op mijn moeder omdat ik weet dat zij me toch niet opeens ontvriendt. I know that’s a bad thing.

Voor mij doen deze dingen eigenlijk niet echt af aan de band die we hebben. Het hoort er een beetje bij als je zoveel tijd met iemand samen spendeert (en gaat dan ook in fases, want soms ben ik alleen maar thuis om leuke dingen te vertellen en te eten) en ik zal niet ontkennen dat ik op mijn zestiende iets meer stuiter dan over tien jaar. Het fijnste is vooral dat ik weet dat het tussen mij en mijn moeder toch wel goed zit, en dat levert niet alleen maar rebelliteit op; ik ben ook juist meer mezelf en ben haar heel erg dankbaar voor de ruimte om me te ontwikkelen. Ik kan mijn moeder alles vertellen en hoewel ik dat niet áltijd doe, praten we wel veel over dingen. Af en toe vuur ik de meest rare vragen op haar af omdat ik gewoon nieuwsgierig ben en zelfs dan beantwoordt ze ze nog. Ik weet dat mijn moeder er altijd voor me zal zijn, zelfs met de raarste dingen en op de raarste momenten – dat heb ik namelijk al vaak genoeg uitgetest. Van haar heb ik geleerd om lief te hebben, en van haar onvoorwaardelijke liefde heb ik geleerd om mezelf te zijn. Alleen al voor die levenslessen zou ik haar nooit genoeg kunnen bedanken.

Nog een keer gefeliciteerd, mamma. Much love.

PS: Gaan we het zwemmen weer oppakken in september? Lijkt mij en mijn buikspieren wel fijn. En mijn liefdesleven ook, als ik ooit nog eens met een lastige kwestie zit.

15 reacties

  1. De oorbellen en het horloge dat ik vandaag kado kreeg zal ik met veel plezier dragen, maar je blog van vandaag print ik uit! (Als je je oude moeder daar even bij wilt helpen;))
    Dank je wel lieve dochter voor je uitgeschreven liefde. Ik hou ook heel veel van jou.

  2. En het zwemmen voeren we weer in. Ik ben altijd erg benieuwd naar je (liefdes) verhalen en samen in het Turkse stoombad is ook fijn.

  3. Gefeliciteerd! Wat heb je een hartverwarmend (ik gebruik dat woord nooit, moet je nagaan) en lief artikel geschreven voor je moeder. Echt eentje om in te lijsten – en dat ging ze ook doen zag ik :)

  4. Het is “mama” en niet “mamma”. Op het ene moment schrijf je mama en in de titel staat “mamma”. Ik heb om eerlijk te zijn geen zin meer om je stuk tekst te lezen als er al een spelfout in de titel staat. Wss zal ik het toch wel lezen ofzo, maar ik erger mijn nu al dood aan de splefout.

    1. ‘Mamma’ is geen spelfout, maar óók een correcte schrijfwijze, alleen dan afgeleid van het Latijn in plaats van van het Frans – zoek maar op internet. Dat ik aan het eind van het artikel een keer ‘mama’ gebruik is inderdaad minder netjes, maar verder voorzie ik geen problemen :)

      1. Hej Hester,

        Ik heb toevallige ook Latijn gestudeerd. En wat je zegt klopt enerzijds MAAR in het frans is het tegenwoordig wél “maman” en oké iedereen mag schrijven zoals hij of zij wilt, maar toch mag je niet vergeten dat Latijn letterlijk dood is. Probeer aub algemeen Nederlands te gebruiken, al is het maar voor de Vlamingen die meelezen. :)

        Vele groetjes,

        Selfietrut

Laat een antwoord achter aan Mamma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *