Niemand kent me zoals ik dat doe

Er is iets wat me opvalt aan het leven. Na een jaar of zestien zou je zeggen dat je wel een beetje gewend bent aan hoe het er hier op aarde aan toegaat, maar ergens in mij zit nog een stukje kinderlijke verbazing en sowieso denk ik graag na over dingen, waardoor ik af en toe opeens tot misschien logische, maar ergens ook verrassende conclusies kom. Nu het zomer is en ik vakantie heb is er juist alle ruimte in mijn hoofd om na te denken – iets wat niet altijd even positief is, maar gelukkig heb ik ook genoeg tijd om leuke dingen te doen waardoor ik niet nadenk. Die leuke dingen onderneem ik most of the time met anderen en aangezien iedereen toch vrij is, kom ik ook weer meer mensen tegen die de rest van het jaar niet op school te vinden zijn. Een barbecue met vrienden die je maar heel af en toe ziet is opeens weer een strak plan en als je naar een vriend gaat kun je er net zo goed de hele dag zijn – nu je toch de tijd hebt – en toevallig de rest van zijn gezin ook tegen het lijf lopen. Opeens bedenk ik me dan weer dat het misschien goed is om een idee te hebben van hoe ik over wil komen op mensen; niet dat dat zo ontzettend verschilt van hoe ik echt ben, maar het is een van mijn favoriete onderwerpen om uit te denken omdat ik ervan overtuigd ben dat het ook echt nut kan hebben.

En toch kwam ik al snel tot de conclusie dat de ouders van een vriend me nooit gaan leren kennen zoals die vriend me zelf kent, hoe ik me ook opstel, simpelweg omdat de situatie er niet naar is. Nu heeft dat gelukkig ook niet zo’n prioriteit bij mij, maar zelfs de paar mensen met wie ik op een persoonlijk level close ben (en bijvoorbeeld dus ook over gevoelens vertel, in plaats van de oppervlakkige dingen) gaan me nooit volledig kennen zoals ik mezelf ken. Ook al ben ik vrij open, dan nog is er een heleboel wat je wederzijds (want dit geldt natuurlijk net zo goed voor die ander) niet van elkaar weet of begrijpt omdat je het gewoon niet allebei meegemaakt hebt. Hetzelfde geldt voor de vrienden die ik misschien wel veel zie en spreek in het dagelijks leven, maar waar de gespreksonderwerpen eigenlijk in een geringe selectie aan categorieën te plaatsen vallen. Niet dat daar iets mis mee is: vaak is het hartstikke gezellig en is dat nou eenmaal het gene wat je gelijk hebt en waar je dus over praat, maar ik bedoel maar, zelfs het feit dat je veel tijd met mensen spendeert betekent niet automatisch dat ze je doorgronden.

1

Als ik erbij nadenk, denk ik dat mijn ouders me het beste kennen. Zij kennen mij al mijn hele leven, hebben me opgevoed en hebben tot nog toe alle ‘bijzondere’ stappen in mijn leven meegemaakt (met de kleine nuancering dat ze er bij sommige zelf bij waren en het bij andere stappen achteraf moesten horen of ontdekken, uiteraard). Bovendien zien zij me veel en ook op mijn kwetsbaarst: als ik in pyjama loop, ziek ben, of om drie uur ’s nachts enorm dikke ogen heb van een huilbui van een halfuur (gelukkig is dat nog maar één keer voorgekomen), maar ook als ik heel erg blij of juist boos ben. Hoewel ik momenten van intens geluk vaker beleef als ik buitenshuis ben en ook daadwerkelijk iets aan het doen ben – eventueel met anderen -, is mijn thuis ook wel echt mijn thuis. Daar laat ik uiteindelijk het allermeeste van mezelf zien omdat ik me er echt 100% op m’n gemak voel en weet dat ik me niet hoef te schamen voor een verschrikkelijk lelijke lach of gezichtsuitdrukking en ze ook niet direct minder van me gaan houden als ik een keer niet op m’n best ben. Toch weten ook mijn ouders lang niet alles van me. Ze doen er een goede poging in om bij te houden wie mijn vrienden ongeveer zijn en zijn daar ook oprecht geïnteresseerd in, maar volledig weten hoe ik met die vrienden omga weten ze bijvoorbeeld niet en het is al helemaal niet zo dat we er elke dag even voor gaan zitten om mijn mentale gesteldheid te bespreken. Als het nodig is, kan ik heel goed met m’n moeder over gevoelens praten, maar vaak is het niet nodig en is het dus meer een dingetje dat ik zelf regel.

Ik vind het allemaal terecht en geen probleem, maar toch vond ik het een soort van shocking dat ik me realiseerde dat er zelfs dingen zijn waar ik misschien dagelijks of wekelijks aan denk en nog nooit uitgesproken heb. Omdat ze gewoon persoonlijk zijn en ik ook niet echt de behoefte voel om ze te delen. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die alles iets makkelijker op tafel gooien, maar ik kan het me niet voorstellen dat er géén mensen zijn die een hoekje ‘personal stuff’ in hun gedachtewereld hebben zitten. Dat hoekje is waarschijnlijk iets wat bij opgroeien hoort, wat je een individu maakt, met eigen ‘bagage’ en een eigen ‘verleden’ (tussen aanhalingstekens om de negatieve lading te vermijden). Ik geef eerlijk toe dat ik dat een raar idee vind: dat het onmogelijk is om iemand te hebben die alles van je weet, en dat ik er dus zelf mee opgescheept zit. Tegelijk is dat misschien ook juist wat mensen verbindt, die ‘eenzaamheid’. Een soulmate hoeft niet alles van je te weten, maar kan wel op hetzelfde niveau denken, waardoor je elkaar toch begrijpt – als twee individuen.

3

Frustrerender vind ik het misschien nog wel dat een hoop mensen me altijd maar van één kant zullen meemaken. Mijn karakter is best veelzijdig (een beetje zoals Suz hier ook al beschreef) en daardoor kan ik in sommige situaties heel erg stil zijn terwijl ik, als ik me comfortabel in een situatie voel, juist best aanwezig ben. Daarom heb ik er ook een hekel aan om weggezet te worden als iets wat ik niet ben, puur omdat het niet in me zit om op de voorgrond te treden in sommige situaties. Misschien is dat ook wel een reden dat ik over mezelf ben gaan schrijven op een blog: dit is een plek waar ik voor alle mensen hetzelfde onafhankelijke (en true-to-life, wees niet bang) beeld van mezelf kan projecteren. Gelukkig slaag ik er de laatste tijd steeds meer in om ook in alledaagse situaties meer van mijn ‘inner-me’ te laten zien, maar ik blijf het soms lastig vinden mezelf perfect te uiten. Dan zou ik het handiger vinden als iedereen gelijk de Hester zag zoals ik die zelf ken.

Het klinkt triester en ernstiger dan het is, maar toch wilde ik er eens aandacht aan besteden. Dat geen enkel mens me kent zoals ik mezelf ken. Gelukkig is dat bij iedereen zo en is het ook helemaal niet erg, want dat maakt mensen nou juist zo eigen. Ik denk bovendien dat kunstvormen als gedichten en muziek wél herkenbaarheid bieden aan dat het stukje onbegrepene/ongedeelde en mensen zo als een soort codetaal toch weer verbindt. Daarnaast heb ik onwijs veel mensen om me heen met wie ik praat, herinneringen deel, dingen onderneem en zelfs met gevoelige onderwerpen terecht kan, dus eenzaamheid is totaal niet op toepassing van mij. Het enige is dat je hier op aarde nooit volledig gekend en begrepen gaat worden door een ander – en dat is raar, maar ook oké. ‘Cause this is just life.

19 reacties

  1. Oef, herkenbaar. Het is natuurlijk ergens heel logisch dat er verschillende mensen zijn in je leven, die je op verschillende manieren en levels kennen. De één kent jouw gevoelens en heeft toegang tot een ‘echtere’ jij, terwijl anderen je alleen oppervlakkig kennen. Ik denk dat mijn ouders mij inderdaad het beste kennen, net als bij jou. En dan mijn oma, omdat mijn moeder echt ALLES aan haar vertelt. En omdat mijn oma veel verstand heeft van ‘mensen’. En dan kom je bij jezelf. Jij kent jezelf inderdaad gewoon het beste. Bij jezelf kun je altijd jezelf zijn en je kunt niet voor je eigen gedachten ontsnappen of ze ‘niet vertellen’. Je ‘hoort’ ze toch wel.. Mooi en diepgaand verhaal, pfoe. Liefs!

    1. Dank je! En dat is inderdaad het punt: van jezelf weet je alles. Je kan er niet onderuit, want als je het denkt weet je het al. Dat vind ik soms heel vervelend, dat er geen ‘filter’ is van wat echt is en wat niet, want in je gedachtewereld kan alles gewoon bestaan.

  2. Mooi! Het klopt ook zeker, maar ik vind het grappige/bijzondere hieraan juist dat vooral mijn ouders mij op sommige fronten weer veel beter kennen dan ik mezelf ken. Ze weten dan bijvoorbeeld sneller waar ik behoefte aan heb dan ikzelf, of dat ze precies op de manier reageren die ik nodig heb. Maar het is zeker zo dat er gewoon heel veel dingen zijn die je voor jezelf houdt, en ik vind dat ook wel fijn omdat dat maakt dat je jezelf bent :)

    1. Dat heb ik niet in m’n artikel gezet, maar is wel iets wat bij me opkwam inderdaad: dat er ook mensen zijn die (ook al weten ze niet álles van je) soms beter weten wat goed voor je is. Misschien juist omdat zij wat objectiever kunnen kijken, zonder alle gedachtes erbij die je zelf wel hebt, en soms ook gewoon omdat ze dingen sneller doorhebben.

  3. Ik vind dit heel interessant om te lezen! Ik denk er ook best vaak over na dat niemand me écht 100% kent. Mijn klasgenoten hebben bijvoorbeeld een heel ander beeld van me dan mijn blogvriendinnen, en sowieso ben ik in groepen ook weer heel anders dan wanneer ik een op een met mensen praat. En ik vind het soms heel frustrerend dat mijn ouders denken dat ze weten wat ik denk (ingewikkeld), terwijl dat eigenlijk niet zo is. Tegelijkertijd heb ik ook weleens overwogen of het niet zo is dat mijn ouders me juist beter kennen dan ik mezelf; niet mijn gedachten, maar hoe ik reageer op bepaalde situaties. Dat ik mezelf nog weleens kan overschatten of zo. Maar het is inderdaad waar dat iedereen dingen heeft die hij/zij heel vaak bedenkt, maar nooit uitspreekt. Bloggers misschien nog wel het minst, omdat die er dan vaak over gaan schrijven, haha (althans, dat merk ik bij mezelf vaak, dat ik zulke gedachten vaak gebruik voor een artikel – maar dat geldt natuurlijk láng niet voor alles).

    1. Soms praat ik er ook wel eens over met mensen, maar ik vind het inderdaad het chillst om iets gewoon uitgebreid uit te schrijven in een artikel. Ik denk dat bloggers inderdaad wel sneller dat soort dingen delen (of nouja, beautybloggers wat minder, maar you get it) en dat vind ik zelf ook een van de fijnste dingen aan bloggen, maar alsnog is er heel veel waar ik ook níét over schrijf.

  4. Ik ben af en toe net zo’n denker als jij bent, maar ik vind het vaak ook wel weer fijn dat ik de enige ben die mijzelf zo goed kent. Het geeft namelijk ook wel weer een stukje zekerheid, dat mensen je (heel negatief gezien) ook nooit helemaal naar beneden kunnen halen omdat ze niet alles over je weten. Hierdoor kun je zelf altijd overal weer bovenop komen!

    1. Zo had ik het niet bekeken, maar dat is ook wel waar! Als zelfbescherming is het soms heel fijn dat anderen nooit álles van je weten, sommige dingen zijn gewoon ‘van jezelf’.

  5. Wauw, interessant dit. Herkenbaar ook. Juist in die groei naar een individu zijn er steeds meer dingen waar je niet over spreekt of dat je bewust iets voor jezelf houdt bij bepaalde mensen. Je praat inderdaad over verschillende onderwerpen met verschillende mensen, waardoor ze eigenlijk maar een kant van je kennen, waar je ouders dan nog wel de meeste kanten van kennen. Denk ik. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden, maar op zoiets komt het wel neer haha.
    X Emma

  6. Wauw Hester, wat kun jij dit soort dingen toch mooi verwoorden! Je zet me vaak aan het denken en vandaag ook weer. Ik heb er eigenlijk nog nooit over nagedacht dat niemand mij eigenlijk echt kent. Ik deel wel heel erg veel, vooral met mijn beste vriendinnen en mijn vriend, maar zij kennen mij inderdaad ook niet helemaal. Ergens vind ik het ook wel een fijn idee dat ik ook nog dingen heb die alleen ik weet. En als ik ooit de behoefte heb om die dingen wel te delen, dan doe ik dat vast ook wel.

  7. Hmmm. Interessant artikel, duidelijk uitgelegd, maar ik ben heel blij dat niemand mij kent zoals ik mezelf ken. Het lijkt me vreselijk als iemand me zo kan doorzien, er zijn zo veel dingen die ik veel liever voor me houdt. Ik vind het soms lastig dat verschillende mensen een hele andere kant van mij kennen, maar ook wel fijn, omdat ik over sommige dingen gewoon liever niet praat tegen sommige mensen. Hoewel het regelmatig botst, als ik bijvoorbeeld met een vriend praat waar één van m’n ouders bij is. Dan weet ik niet goed meer naar wiens verwachtingen ik me moet gedragen. Maar ik heb gelukkig wel een aantal hele goede vrienden die me heel erg goed kennen en ook best wel op mij lijken, waardoor je niet alles aan iemand hoeft te vertellen om herkenning te vinden en elkaar te begrijpen (als je begrijpt wat ik bedoel).
    En muziek verbindt dat onbegrepen stukje in mensen inderdaad enorm met elkaar, dat merk ik heel erg in mijn omgeving.

    Ik vind het knap als je dit verhaal hebt gevolgd, haha.

    Trouwens, gisteren of eergisteren zei je dat het beroep van mijn vader je wel wat leek; misschien vindt je het interessant om even op z’n website te kijken: http://www.tjerkdereus.nl .

    1. Hmja, ik weet eigenlijk niet of ik het ‘erg’ vind dat niemand mij zo kent. Het ligt er heel erg aan wat voor dingen ze niet kennen: sommige (‘leuke’) dingen hoeft helemaal niet iedereen te weten, maar er zijn ook van die dingen waar ik wel eens mee zit en die ik niet snel zou delen, maar waar ik zelf dan eigenlijk wel onnodig veel over pieker. Of die anderen nooit gaan begrijpen; dan vind ik het wel eens vervelend dat ik het alleen moet ‘dragen’. Het is een beetje dubbel, denk ik.
      Die botsende houdingen herken ik ook wel, maar als mijn vrienden bij mij thuis over de vloer komen heb ik gewoon totaal andere gesprekken met ze – veel oppervlakkiger – dan als we ‘alleen’ zijn. Botst inderdaad nog steeds wel eens, ook als ik wel eens in de huiskamer zit met een vriend(in) en mijn moeder dan opeens thuiskomt ofzo. Dan merk je die ‘omslag’ vaak wel gelijk in het gesprek.
      En leuk, dank je!

  8. Er zijn al zoveel complimenten gegeven dat ik me daar eigenlijk alleen nog maar bij aan kan sluiten. Dit heb je heel mooi verwoord, het is iets wat zeker waar is maar waar veel mensen niet (vaak) bij stilstaan denk ik. Volgens mij heeft iedereen wel dingen die echt van zichzelf zijn – ik in ieder geval wel ;) – en die je met niemand deelt; je ‘ervaart’ en ‘kent’ jezelf toch altijd anders dan hoe anderen je zien, heel bijzonder eigenlijk dat je ook nooit precies zult weten hoe iemand anders écht helemaal precies is, zelfs als je je leven met diegene deelt.

    1. Ja, precies: zelfs van degene met wie je in een huis woont, je leven en waarschijnlijk ook je financiën, problemen én de leuke dingen deelt, weet je nog steeds niet alles. Ik denk dat dat in een goede relatie helemaal geen probleem hoeft te zijn, maar er zijn natuurlijk ook genoeg situaties waarin de ander opeens iemand anders heeft en opstapt (of zijn/haar kinderen bedreigt en ook nog eens geld van zijn/haar partner steelt etc., dat hoorde ik pas) terwijl je dat totaal niet aan had zien komen en ook niet had verwacht. Dat lijkt me heeel raar, want dan realiseer je je pas hoe iemand z’n ‘eigen’ wereldje heeft.

  9. Ik had er eigenlijk nooit zo bij nagedacht, maar nu ik dit lees ga ik er ook bij stil staan, dan eigenlijk niemand je volledig kent maar alleen ik zelf ken me zelf volledig, en inderdaad met de ene persoon deel in meer gevoelens en met de andere persoon zijn het de gewone simpele oppervlakkige gesprekken die je met ieder anders zou kunnen hebben. Maar soms kennen mensen mij juist weer beter dan ik zelf, mensen zien aan mij al gauw of er iets is, terwijl ik het soms zelf nog niet door heb of niet wil inzien. Of wanneer ik iets nodig heb, ik denk vaak dat ik het allemaal wel alleen kan terwijl een ander vaak al weet dat dat niet gaan lukken..

  10. Erg herkenbaar! Mensen kennen mij ook op verschillende levels, de een vertel ik meer dan de ander en met de een ga ik ook meer om dan de ander. Mijn moeder kent me redelijk goed, maar ook weer niet helemaal. Je kent jezelf gewoon het best :)

Laat een antwoord achter aan Stella Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *