L’été en France II

—

Dat ‘dipje’ had niets te maken met het feit dat ik op vakantie opeens niets meer om handen had. Lui zijn/niks doen is thuis ook standaard een onderdeel van mijn leven, en al zeker in de afgelopen vakantieweken, dus daar was ik allang aan gewend. Het punt was vooral dat mijn jaar (en misschien ook wel al mijn (komende) tienerjaren) in het teken stond van grenzen verleggen, zelfstandig worden, dingen ondernemen en dat alles het liefste in het gezelschap van (een groep) gelijkgestemden. Waar ik vroeger meer een einzelgänger was die tevreden was met de meest kleine dingen, zoek ik nu meer uitdaging en actie en zie ik niet meer in waarom ik sommige dingen niet gewoon in het gezelschap van vrienden/vriendinnen zou doen, met wie je ongeveer hetzelfde meemaakt en altijd wel kan lachen of praten. Op vakantie viel de ‘druk’/wisselwerking die er altijd is in een groep, of met iemand die je niet door en door kent, en waar ik van ben gaan houden, weg: mijn ouders kennen me toch al volledig en bovendien staan ze boven me (daar moest ik ook aan wennen, dat gezag waar je niet even aan kon ontsnappen). Mijn vader, moeder en zus zijn absoluut heel fijne mensen, maar het was gewoon even heel anders. Heimwee had ik niet; ik voelde me gewoon een beetje ‘leeg’ en daardoor ook niet echt in staat voor positieve gevoelens en oprecht genieten. Dat was dan ook wel te merken aan mijn lichaam, dat me om de haverklap buikpijn bezorgde. De eerste dagen – of eigenlijk eerste week – van een vakantie zit ik gewoon letterlijk en figuurlijk nooit écht lekker in m’n vel.

Dat betekende niet dat we niets leuks gedaan hebben, want mijn ouders lijken hier gelukkig nooit last van te hebben en zijn alleen maar blij zijn dat ze weer wat meer tijd met elkaar/het gezin kunnen doorbrengen (hoe simpel kan het wezen?). Zodoende reden we donderdag de zestiende weg richting Le Mans, de grote stad in de buurt van Fresnay-sur-Sarthe die bekend staat om zijn circuit en bijbehorende 24-uurs race. Ik moet eerlijk toegeven dat ik daar ook pas dit jaar voor het eerst van hoorde, maar het is dus wel echt een ding. We startten met de kathedraal, die behoorlijk groot was en ik vooral kon waarderen om het glas in lood dat overal weerspiegelde en dus ook nog terug te vinden was op de vloer en op pilaren. Bij de eerste winkelstraat die we inliepen scoorde mamma haar verjaardagscadeau, een horloge (en zij is niet zo moeilijk dat ze eerst twintig wil zien en vergelijken; als het ongeveer is wat ze zoekt koopt ze het gewoon, vet handig). De juwelier was heel chique en volgens mij was dat horloge dan ook het goedkoopste sieraad van de hele etalage – niet dat het zo goedkoop was, maar er waren er ook van €5000 -, maar we werden alsnog heel vriendelijk geholpen. Daar houd ik van.

Mijn liefde voor chocolade-ijs werd bevredigd, en dat was ook wel nodig, want het was HEET. 35 graden, de hele dag. Nadat we nog een beetje door de stad hadden gelopen reden we dan ook richting automuseum en circuit, in de hoop dat er een goede airconditioning aanwezig was in dat gebouw. Dat was er gelukkig wel en hoewel we allemaal helemaal versleten waren (ja sorry, maar echt) baanden we ons toch een weg tussen de oude auto’s, 24-uurs racewagens en andere tussenmodellen, iets waar mijn vader helemaal bij opleeft en wat ons eigenlijk allemaal boeit. Mijn favoriet was by far de oude Rolls Royce, ZO. GROOT. En mooi. Overigens werden we op de parkeerplaats bij het museum geholpen door een Nederlandse verkeersleider die ons gelijk aansprak met ‘Goedemiddag’ en een routebeschrijving naar de schaduwplekken op de parkeerplaats gaf, haha.

Op het circuit was het zo mogelijk nog heter en je wilde je plastic kuipstoeltje niet bekijken als je na een half uur opstond, maar er waren motorrijders bezig en ik vond het eerlijk gezegd wel tof om te zien, vooral omdat ik dit soort circuits al vanaf kleins af aan op de tv voorbij heb zien komen. Aan het eind van de dag zag ik er zeg maar zo uit en erg veel boeiends is er die dag dan ook niet meer gebeurd, behalve een duik in het zwembad die erg gewenst was.

De volgende dag sliep ik ‘uit’ (dat gaat een beetje lastig met de zon die opkomt als je in een tent ligt, maar ik kleedde me in elk geval niet aan tot na de lunch) en las ik heel veel in In Mijn Bloed van Milou van der Will, een verrassend goed Nederlands boek. ’s Middags gingen we midgetgolfen, iets waarbij ik standaard als laatste eindig, ook al doen we het toch regelmatig. Eerlijk gezegd vond ik het te warm om echt moeite te doen; ja, ik was degene die het hardste riep om zon en hoge temperaturen, maar dan wel om bij aan het zwembad te liggen natuurlijk. Sorry not sorry. Daarna reden we nog even door het dorpje, maar man, wat zijn die Franse dorpjes uitgestorven. Ik zocht typische, sfeervolle Franse straatjes om te fotograferen, maar veel verder dan wat bloemetjes kwam ik eigenlijk niet omdat het dorp gewoon echt op z’n gat ligt. Ik zou er niet willen wonen, voor geen goud, maar even poseren (in het best uitgezochte straatje) durfde ik wel aan nadat ik mijn moeder de nodige instructies had gegeven. Die avond is er niet veel meer gebeurd behalve het nuttigen van een typische campingmaaltijd van worstjes, groente en röstirondjes, altijd goed.