L’été en France I

—

—

Ons Frankrijkavontuur begint op maandag de dertiende, als we onze caravan (ook wel Cosy of sleurhut genoemd) vol hebben gepropt met genoeg kleding voor 19 dagen volop zon, Coco zoals gewoonlijk onze afscheidsknuffels ontwijkt en we de woonwijk uitrijden. Mijn moeder moest overdag nog werken en dus is onze eindbestemming voor die dag een overnachtingscamping in België, tegen Frankrijk aan. Een uurtje of drie rijden lijkt geen spannende activiteit en ik val dan ook al vrij snel in slaap, totaal niet in de verwachting om even later weer wakker te worden, midden op een Belgische snelweg, omdat we stilstaan. Op de vluchtstrook. Met mijn slaperige hoofd rol ik de auto uit en de berm in, waar mijn zus en moeder ook staan, die laatste met de gevarendriehoek in haar hand. Ik verifieer wat er aan de hand is en de situatie blijkt het volgende: er is een benzineslang geknapt, waardoor de motor geen benzine meer kreeg en er dus zonder pardon mee stopte. Ik was erg blij dat ik toen nog sliep. Aangezien we met een Golf II GTI uit 1989 rijden en mijn vader er de voorafgaande weken avonden mee bezig is geweest om er een airco in te bouwen en ook iets met de benzinetank heeft gedaan moeten mijn zus en ik er vooral heel erg om lachen (terwijl we Jumping Jacks doen om warm te blijven); het is namelijk totaal niet onverwacht. Een half uur later komt mijn vader onder de auto vandaan, trekt hij zijn overall uit en kan de krik terug in de kattenbak. ‘Sleutelen langs de snelweg’ kan in elk geval ook weer van zijn bucketlist af.

We mopperen nog een heel aantal keer op de Belgische wegen die vol gaten zitten – voor mijn Belgische lezeressen: ik wil jullie niet beledigen en jullie zijn vast goed in andere dingen, maar wegen aanleggen hoort daar echt niet bij – maar de auto rijdt alsof ‘ie nooit stil heeft gestaan en we rijden iets over tienen Tournai binnen. Met een verlicht station in verschillende kleuren, andere leuke straatjes en een brug over het water met lichtjes lijkt dit eigenlijk een heel leuke stad te zijn, wij rijden toch door richting camping omdat we daar net even wat meer behoefte aan hebben. Alles is daar al redelijk rustig en dus draaien we gewoon de eerste de beste plek op – we hadden gelukkig gereserveerd – en zetten we in het donker onze tent op, waarna we ons in onze slaapzakken hijsen en in slaap vallen.

De volgende dag pakken we op en rijden we de hele dag, wat voor mij vooral betekent dat ik veel lees en veel slaap, iets wat telkens vloeiend in elkaar overloopt en een soort eigen wereldje creëert. Af en toe stap ik uit voor een pitstop bij een tankstation met toilet en ik eet snoepjes en pain au chocolats. Het boek waar ik in bezig ben is What I Did van Christopher Wakling (wat ik officieel de meest verwarrende achternaam ooit vind); leest een beetje sloom, maar is verder wel een prima boek. Aan het einde van de dag heb ik het warm en ook best wel gehad met die auto na een uur of zes on the road, gelukkig zijn we op de camping bij Le Mans in de buurt aangekomen en binnen een uur staat alles. Mijn moeder zorgt voor ei met (AH basic) ham (lijkt eerst net kattenvoer maar is uiteindelijk best te eten), erwtjes en worteltjes en blik en kaas en ik vind het wel even prima. Heel veel meer heb ik ook niet nodig.

Op woensdag gaan we ’s morgens naar het zwembad, waar het súper rustig is en we vooral wat baantjes trekken en lezen (en bruin worden)(laten we het hopen in elk geval). Omdat we al de hele dag op crackers en ontbijtkoek leven en ook niet veel meer in huis hebben, lopen we ’s middags twee uur in een (ijskoude) Super U en slaan we eten in voor een gruwelijk hoog bedrag (maar het is dan ook heel veel eten). Als we terug zijn bij de caravan heb ik het alweer warm, dus breng ik samen met mijn zus en moeder nog een bezoekje aan het inmiddels heel drukke zwembad. Het diner bestaat uit verse zalm (een excuus om langer op de afdeling met verse vis te zijn is altijd goed, ik vind die opgebaarde vissen veel te fascinerend), röstirondjes (my fave) en groente uit de diepvries en ik sluit de dag af met een rondje camping. Het campingritme bevalt me wel, gewend ben ik alleen nog lang niet en dat is wel een dingetje – een dingetje voor mijn volgende artikel. Dat wennen/omschakelen/ontstressen (ok, rotwoord, ik heb helemaal niet zoveel stress thuis) was namelijk ook nog een topic in de rest van de week en behoorlijk moeizaam, maar hé, ik klaag niet. Zou een beetje onterecht zijn namelijk.

I’ll keep you posted! xo