Stay the way you are.

Het werd pas tegen me gezegd. In een Facebookgesprek, en volledig tussen neus en lippen door, maar toen ik de woorden op mijn beeldscherm zag verschijnen kwamen ze om de een of andere reden heel erg binnen. Iemand die er geen behoefte aan had dat ik nog net iets meer ging lijken op de rest van zijn/haar vrienden – hoe leuk ‘ie die ook vindt -, maar juist graag wilde dat ik bleef zoals ik was, ‘cause this is really awesome’.

Daarmee gaf ‘ie onbewust antwoord op een vraag die vaak bij mij (of mijn onderbewustzijn, eigenlijk) rijst als ik in een groep ben. Als individu functioneer ik namelijk prima en zelfs zonder veel onzekerheden, maar zodra ik met een heel stel andere mensen ben vraag ik me toch af of ik me niet wat meer aan zou moeten passen, of op de rest zou moeten lijken. Dat gaat aan de ene kant altijd al vanzelf als je in een bepaald gezelschap bent – met sommige vrienden praat ik nou eenmaal over heel andere dingen dan met andere vrienden en daar horen ook bepaalde andere waarden en (gedrags)normen bij – en zo meng ik me dan ook altijd vrij gemakkelijk in groepen, gewoon een kwestie van sociale vaardigheden. Maar mijn grote analytische vermogen (en mijn liefde tot analyseren) leidt er vaak toe dat ik toch probeer te achterhalen wat die groep nou een groep maakt; wat mensen gelijk hebben en waarin ze op elkaar lijken.

flufffy

Het is interessant en vaak zijn er wel een paar dingen te noemen, maar het viel me ook op dat ‘fitting in’ eigenlijk enorm overrated is. Mij zou het in elk geval nooit lukken om precies dezelfde waarden en normen (en daarbij bijvoorbeeld dus ook een kledingstijl, taalgebruik of iets dergelijks) als iemand anders over te nemen, puur omdat ik dan het gevoel zou hebben mijn volledige eigen identiteit kwijt te zijn. Met sommige mensen heb ik heel veel gelijk, maar ook heel veel níet; dan overlapt onze muzieksmaak bijvoorbeeld gedeeltelijk, maar ook gedeeltelijk niet. Ook qua kleding zou ik outfits van anderen soms net zo goed zelf kunnen dragen en vice versa, maar er zijn dagen dat ik gewoon een boyfriend jeans uit de kast trek en er even totaal anders bijloop, omdat ik er zin in heb. Als ik moest kiezen tussen standing out en fitting in, dan ging ik voor standing out.

Maar het grappige is dus dat ‘erbij horen’ eigenlijk helemaal geen ding blijkt te zijn bij een goede groep*, als je van dichterbij kijkt. Er is namelijk helemaal geen ‘er’ om bij te horen. Uiteindelijk kiezen de meeste mensen, of althans diegenen die ontwikkeld genoeg zijn als individu, ook voor ‘standing out’ – en het hele idee van een vriendengroep is dat mensen connecten omdat ze op dezelfde manier anders zijn. Of dat nou is omdat ze bij elkaar in de buurt wonen, omdat ze bepaalde interesses delen of gewoon omdat ze dezelfde humor hebben. Het is niet iets wat je afdwingt, als het goed is gebeurt het gewoon en vind je jezelf opeens omringd door een aantal mensen met wie je kan lachen en die je begrijpen. De kans is groot dat jullie ook ongeveer de liefde voor dezelfde winkels delen, waardoor het er van buitenaf nogal uitziet alsof dat de clue is om ‘erbij te horen’, maar uiteindelijk is dat niet de basis.

‘Stay as you are’ kan misschien beklemmend overkomen, maar ik denk dat er een groot verschil zit tussen verandering en ontwikkeling en dat hiermee niet bedoeld wordt dat je niet mag leren en ontwikkelen… Maar wel dat het niet nodig is je (onvrijwillig) te veranderen. Ik denk dat meer mensen wel eens de fout maken dat ze denken dat ze anders zijn en zich misschien meer zouden moeten aanpassen, en ik denk ook dat dat volledig onterecht is; je beleeft het alleen zo omdat je zelf ook nog je eigen gedachtes et cetera meekrijgt en anderen alleen maar kan observeren.

Het is goed om je te realiseren dat groepen die jij als zodanig beschouwt uiteindelijk ook allemaal uit individuen bestaan en dat dat dus des te meer reden is om gewoon te blijven wie je bent. Je vrienden zullen het waarderen, want niets is zo leuk als een sterke persoonlijkheid.

8 reacties

  1. Mooie gedachtegang. Mijn vriend maakte laatst ook een opmerking over mijn middelbare school vriendinnengroep. Dat we allemaal zo erg op elkaar lijken. Zelf zie ik dat helemaal niet zo, qua innerlijk én uiterlijk zijn we totaal anders. En toch klikt het.

    Off-topic: ik zit weer vol bewondering naar je haar te kijken! Ik zit er over na te denken om het ook zo kort te knippen, haha.

    1. Grappig, dat verschil! En over mijn haar: het zit niet altijd zo goed natuurlijk (foto’s maak ik bijna altijd als het net gewassen en geföhnd is, op de tweede dag zit het soms net iets minder fijn), maar in elk geval wel altijd something like this en aangezien het nu al de tweede keer is dat je het zegt zou ik het gewoon doen als ik jou was! Een klasgenootje van me heeft er pas ook een stuk vanaf laten knippen met mijn kapsel als ‘inspiratie’ (ik ben een van de weinige meiden van deze leeftijd met deze lengte haha) en het staat haar ook super leuk :)

  2. Wat een mooie conclusie! Zo had ik het nog niet ontdekt, maar dankzij dit stuk valt het kwartje ineens, dankjewel. Daarom heb ik nu het gevoel dat ik een ‘echte vriendengroep’ heb. Bij alle anderen voelde het in het verleden een beetje alsof ik mijzelf moest aanpassen, maar met de mensen die ik nu om mij heen heb, is de dynamiek automatisch goed.

  3. De laatste alinea (die begint met ‘stay as you are’ dus) vind ik heel erg mooi, je omschrijft precies hoe het is: wel jezelf blijven maar ook blijven groeien en ontwikkelen omdat dat bij jou hoort en niet omdat anderen vinden dat dat moet o.i.d.
    Echte vrienden vinden het juist leuk als je jezelf bent omdat dat is wat jou jou maakt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *