Nee zeggen

Er was een tijd waarop mijn antwoord standaard ‘nee’ was. Niet omdat ik zo puberaal was dat ik me overal tegen wilde afzetten, maar meer omdat ik niet durfde, het ’teveel gedoe’ vond, er geen zin in had (mijn eigen planning was heilig in die tijd) of me bedacht dat het waarschijnlijk iets zou worden waarop iedereen het naar zijn of haar zin zou hebben, behalve ik. Ik vond nee zeggen en thuis blijven véél makkelijker dan ja zeggen, omdat ‘ja’ in de meeste gevallen de sleutel voor een onbekende situatie was en dat gewoon niet mijn ding was. Vandaar ook dat ik regelmatig assertief werd genoemd (dat is zo’n eigenschap die wel heel positief is, maar ook een soort keerzijde heeft – in mijn ogen in elk geval). Nee/ja zeggen is iets waar ik helemaal niet meer vaak bij stilsta, omdat het tegenwoordig veel minder problemen oplevert: ik zeg nu eigenlijk bijna altijd ja.

Dat heeft alles te maken met het feit dat ik nu liever spijt heb van dingen die ik heb gedaan, dan van dingen die ik niet heb gedaan. Het yolo-gehalte van die gedachte is vrij hoog en zo bedoel ik ‘m niet helemaal, maar het is wel zo dat ik liever tóch ja zeg op die uitnodiging voor een feestje ’s avonds terwijl ik het druk heb en er dan de volgende dagen achter kom dat dat eigenlijk gewoon teveel was, dan dat ik nog drie weken lang denk “had ik maar, had ik maar”. Hoe theoretisch ik ook ben, als het op levenslessen aankomt ben ik er toch echt van overtuigd dat je die uit de praktijk moet halen en dus is dat ook een kwestie van dingen maar ‘gewoon doen’. Dat is één van de redenen dat ik nu eigenlijk op bijna alle uitnodigingen ja zeg: als ik het niets vind, doe ik het gewoon niet nog een keer, maar over het algemeen zit ik nu in zo’n fijn milieu dat ik overal eigenlijk gewoon op in kan gaan, wetende dat het tóch wel leuk wordt. Als ik dan nee zeg heb ik al direct het idee dat ik iets mis en dat gevoel is heel vervelend.

IMG_3618b

Overigens betekent dit niet dat ik geen grenzen meer heb: er zijn nog genoeg dingen waarvan ik gewoon wél weet dat ik ze niet wil. Zo pas ik nog steeds standaard voor alcohol en bijvoorbeeld ook voor een nachtje uit in de stad. Niet omdat ik er wat op tegen heb of het me niet leuk lijkt, maar iets in mij heeft er gewoon nog geen zin in. Dat is het enige, want echt ‘gegronde redenen’ heb ik niet: alcohol op je zestiende vind ik niet écht een schande en ik ben ook niet bang om heel gekke dingen te gaan doen, net zoals als ik uit zou gaan. Ik heb alleen geen zin om mezelf te pushen, zeker niet als er genoeg andere leuke dingen zijn. Met de gedachte ‘bij twijfel niet doen’ (en dat er sowieso vanzelf een moment komt waarop ik wel oprecht ja zeg en het ook echt leuk vind) in mijn achterhoofd is mijn antwoord dan gewoon ‘nee’.

Nee zeggen tegen dingen doe ik veel minder vaak, maar dat betekent niet dat ik het niet meer kan. Er zijn gewoon meer dingen die ik leuk vind en waar ik dan ook automatisch heen ga, iets wat in principe alleen maar goed is (en, ik geef toe, in sommige gevallen wel makkelijker: bij ‘nee’ moet je met redenen komen, bij ‘ja’ niet). Ik vind het alleen vaker zelf vervelend om nee te zeggen, omdat ik er dan bijvoorbeeld wel zin in heb maar het gewoon niet haal omdat ik al ja heb gezegd op andere dingen. En als je het gewend bent om deel uit te maken van dingen heb je (of ik in elk geval) ook sneller het idee dat je iets cruciaals mist als je er een keer niet bij bent, maar in de praktijk blijkt dat gelukkig vaak niet zo te zijn.

IMG_3644b

Het enige punt waarop ik meer moeite heb met nee zeggen zijn mensen. Eigenlijk was dat ook de reden om weer eens stil te staan bij ja/nee zeggen: ik had een gesprek met een vriend en die wees me erop dat ik veel te aardig was en eens wat vaker een nee moest laten horen. Ondanks zijn áltijd rechtlijnige mening, moest ik ‘m wel gelijk geven. Ergens diep in mij zit de eeuwige wereldverbeteraar die de wereld een betere plek wil maken door mensen gelukkig te maken en vooral niet te kwetsen (vandaar ook dat luisterende oor). Het is raar, want ik betrap mezelf ook vaak genoeg op egoïstische trekjes – als er bijvoorbeeld iets geregeld moet worden en ik eerst zorg dat het in orde is bij mezelf, en dan pas aan de mensen om me heen en hun belangen denk -, maar aan de andere kant ben ik soms echt véel te zacht en te aardig tegen mensen toe. Die combinatie klinkt eerlijk gezegd nogal achterbaks, maar ik denk dat dat wel meevalt, haha. Ik ben namelijk nooit ‘gespeeld aardig’.

Of ik makkelijk nee zeg heeft er vooral mee te maken hoelang ik iemand al ken en ook hoe bewust ik me ben van wat voor invloed ik op diegene heb. Bij mensen die je lang kent (bijvoorbeeld ouders of een goede vriendin) is het vaak vanzelfsprekend dat je er bent en denk je ook minder na over wat je voor diegene betekent; als ik iemand minder lang ken of diegene expressief aangeeft dat iets veel voor ‘m betekent, dan vind ik het moeilijker om nee te zeggen. Dat is eigenlijk hartstikke logisch, maar ik denk dat het voor mij toch goed is om erbij stil te staan. Dat ik iemand gelukkig maak door ‘ja’ te zeggen betekent niet dat ik het ook écht altijd moet doen, omdat het niet direct betekent dat het míj ook gelukkig maakt. Eigenlijk weet ik dat ook wel (die assertiviteit is niet verdwenen); het is alleen verleidelijk om aan andermans verwachtingen te voldoen, zeker als je niet per se een gegronde reden hebt om nee te zeggen.

Ik denk dat ik het woord ‘nee’ maar weer iets vaker/gerichter ga gebruiken. En zolang dat niet gelijk lukt, kan ik mijn over-aardigheid gelukkig nog compenseren met wat sarcastische opmerkingen.

10 reacties

  1. Zo werkt het bij mij ook steeds meer. Angst is een slechte raadgever denk ik vaak. Ik zeg ook vrij veel ja maar weet ook wel wat ik wel en niet wil. Ik ben wel wat ouders dan jij maar heb bijv. nog steeds geen behoefte aan alcohol. Niet het gevoel dat ik wat mis dus waarom zou ik? Natuurlijk zijn er altijd voors en tegen te bedenken maar vaak weet je best wel wat voor gevoel je hebt bij een ja of nee. En van mening veranderen of erop terug komen mag altijd.

  2. Wat een super lintrestant en goed artikel. Het is inderdaad goed om er echt eens bij stil te staan waar we allemaal ja en nee op antwoorden. Nu ik dit zo lees ga ik er ook bewuster op letten

  3. Hahaha die laatste zin, true that! Ik heb er best vaak last van waardoor ik vooral in het verleden over me heen liet lopen. Mensen weten op een of andere manier precies dat ze bij mij moeten zijn om huiswerk over te schrijven omdat ik toch geen nee zeg… Laatst heb ik het wel een keer gedaan trouwens, wat gewoon fijn was. Voor jezelf opkomen is nooit mijn sterkste kant haha. :’)
    X Emma

    1. Haha, een vriend maakte pas juist de opmerking ‘ik heb gewoon nog geen enkele keer iets van jou overgeschreven want je zegt altijd nee’ tegen me :’) Gelukkig is die leeftijd van overschrijven nu een beetje over, maar daar zei ik wel echt standaard nee tegen. Maar goed, dat kwam dan ook vooral doordat het altijd gevraagd werd door mensen waar ik nooit echt bevriend mee was en tegenwoordig is dat onderscheid er niet meer zo. Alleen als een vriend (vriendinnen vragen dat nooit, haha) bijvoorbeeld vraagt of ‘ie even achterop mag zodat ‘ie niet hoeft te lopen naar het station en ik moet daar dan wel voor omfietsen terwijl ik daar eigenlijk helemaal geen zin in heb dan weet ik nooit goed of ik nee of ja moet zeggen; aan de ene kant is het gewoon het probleem van diegene dat ‘ie moet lopen, maar ik weet ook dat het heel erg gewaardeerd wordt als ik even tien minuutjes tijd inlever. Meestal zeg ik dan toch ja en voelt het wel goed, maar ik heb ook geen zin om me te laten gebruiken, dat is de afweging een beetje. Bij dingen als huiswerk overschrijven waarschijnlijk precies hetzelfde.

  4. Mooi hoe je jezelf weer analyseert en hoe je verandert bent. Het belangrijkste is denk ik dat jij je er goed bij voelt en dat je je op gemak voelt, als dat niet zo is voel je vaak ook wel aan dat je beter ‘nee’ kunt zeggen. Ik zei eerst ook veel minder vaak ‘nee’ en werkte dan bijvoorbeeld wel eens door mijn rugpijn heen, dat doe ik nu niet meer en ik geef nu gewoon aan als het niet lukt, hoe vervelend ook.

  5. Misschien is het een beetje rare vraag, maar heb je wel eens de film Yes Man (2008) gezien? Hierin probeert de hoofdpersoon zijn vooroordelen en angsten te overwinnen door overal ja tegen te zeggen. Dit levert heel grappige en leuke situaties op (het is niet voor niets met Jim Carrey in de hoofdrol) en is daardoor misschien niet heel representatief. Maar, wel laat het zien dat veel mensen te vaak nee zeggen omdat het makkelijker of veiliger is. Het is cliché, maar je leert het meest van nieuwe uitdagingen aan te gaan.
    Het is overigens heel herkenbaar dat nee zeggen tegen vrienden weer een stuk lastiger is. Want natuurlijk wil je best (ik noem maar wat) een vriendin helpen met haar huiswerk Frans, de planten van de buurvrouw water geven of je zusje naar muziekles rijden. Volgens mij is dat ook niet zo verkeerd, als je maar wel weet de grens te stellen.
    Als ik jouw stukje zo lees denk ik niet dat je zo zeer moet denken in het kiezen tussen ja of nee maar meer in “ga ik met de stroom mee of niet?” Dat je, ondanks de groepsdruk, nee zegt tegen alcohol (of roken, of iets wat tegen je ‘gevoel’ in gaat) kost dat meer weerstand dan als je nee zegt tegen een bungeejump. Ja zeggen omdat je daarmee hoopt gezien te worden als een beter persoon is een minder goede reden dan ja zeggen omdat je echt gelooft dat de wereld of jijzelf er beter van wordt. Dus ja en nee betekenen in iedere situatie iets anders. Je eigen keuzes maken (en niet een ander of de norm proberen te ‘pleasen’) is daarmee het belangrijkst om ook een beter mens te worden. Volgens mij zit jij steeds beter op weg om een echt individu te zijn :) Erg leuk om te lezen in ieder geval

    1. Ik heb ‘m nog nooit gezien (wel eens bijna, maar toen bleek de dvd zelf niet in het hoesje te zitten haha, bummer), maar moest er wel aan denken bij dit artikel! Mooie feedback geef je, dat zet me wel weer even aan het denken. Ik denk dat ik vroeger vaker ja zei tegen mensen als ze iets van me vroegen zodat ze me leuk/aardig vonden (of dat was dan in elk geval de afweging, want ik zei ook gewoon vaak nee), en nu vaker omdat ik gewoon echt iets wil betekenen voor die mensen/de wereld. Dan is het alleen lastiger om toch nee te zeggen – en er is ook minder reden toe, maar toch kun je niet op alles en tegen iedereen ja zeggen want dan word je enorm gebruikt en kun je er op een gegeven moment voor niemand meer zijn.

      Wew, complicated. En Yes Man wil ik binnenkort een keer zien haha :)

Laat een antwoord achter aan yvonne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *