Afgelopen dinsdag vestigde ik een nieuw record (voor een gewone schooldag dan): om 8:30 verliet ik het huis, om vervolgens pas om 22:45 mijn fiets weer in de garage terug te zetten. Of nouja, ik speel een beetje vals, want eigenlijk was ik van 16:00 tot 16:30 ook even thuis, maar dat voelde zo kort – het plan was namelijk eerst om later weg te gaan – dat ik het niet noemenswaardig vind. Na een redelijk rustig Pinksterweekend waarin ik niet heel veel meer deed dan met een paar vrienden afspreken, een mooie Pinksterdienst bijwonen, Hersenschimmen van Bernlef in minder dan 24 uur lezen en op m’n gemak huiswerk doen en een spreekbeurt in elkaar flansen op Tweede Pinksterdag, was dinsdag heel erg intens (mijn favoriete woord voor vermoeiende-maar-leuke gebeurtenissen). En natuurlijk ging mijn camera mee.
De dag begon op de fiets, waar ik in de laatste vijf minuten een leraar (of de leraar mij, eigenlijk) tegenkwam. Toch wel een van de leukere dingen van de vijfde klas is dat je gewoon met een leraar kan praten omdat je ze niet meer als de grootste beulen van de eeuw ziet en zij jou ook niet meer als kleine opdondertjes; dat maakt school een stuk aangenamer. Er waren Engels presentaties over The Canterbury’s Tales en Shakespeare, waarna ik in mijn tussenuur een PowerPoint maakte voor mijn spreekbeurt. Na wiskunde, godsdienst en twee pauzes hadden we Nederlands en ratelde ik een minuut of 7 over introvert versus extravert – ik vind het gelukkig niet echt eng om voor de klas te staan, maar ik ken mijn tekst vaak zo goed dat ik er niet eens echt bij nadenk en ook niet heel erg veel rust in mijn presentatie inbouw. Dat zou ik graag nog willen leren, losser presenteren, maar daarvoor doen we het eigenlijk te weinig op mijn school.
Na een literatuurlesje Frans en 50 minuten maatschappijwetenschappen kon ik naar huis. Eigenlijk wilde ik een blogpost afmaken, maar vanwege de vervroegde afspreektijd en de mededeling van mijn beste vriend “dat ik nu dan eigenlijk al wel weg moest” pakte ik alleen een tas, zei ik mijn moeder gedag en ging ik weer weg. Ik kon makkelijk met de metro, maar diezelfde vriend vond het een beter idee als we gewoon gingen fietsen en dus ging ik eerst naar zijn huis en vervolgens naar Blaak. Met tegenwind. Toch is het ook wel heel erg lekker om gewoon door Rotterdam te fietsen, want ondanks dat ik zelf de weg totaal niet weet voel je je toch meer een insider dan als je met het ov gaat. En Kralingen is te pretty om ondergronds te doorkruisen.
Uiteindelijk waren we er netjes om 17:00 en even later zaten we bij Happy Italy. Ik had de dag daarvoor al pizza op (en daarvoor spareribs, #aintnoshameinmygame) en koos nu dus voor een pasta Siciliana met tomatensaus, cherrytomaatjes, basilicum, parmezaanse kaas en buffelmozzerella. Geen vlees overigens, maar nouja, die kaas vult al wel genoeg haha. De volledige ‘badkuip’ zoals ‘ie gedoopt werd kreeg ik dan ook écht niet op; niemand eigenlijk, vandaar die doggybags waarschijnlijk. Terwijl de rest al wegging, omdat zij geen fiets hadden en dus langer onderweg waren, bestelde de enige jongen van het gezelschap nog even een Nutella pizza. Typisch. Heel vervelend om toe te kijken hoe die werd verorberd vond ik het overigens niet; naast dat ik echt vol zat en het een heel vermakelijk gezicht was iemand zoveel pasta in één keer naar binnen te zien stoppen houd ik ook echt niet van Nutella. Sorry not sorry.
Time flies when you’re having fun, het was ‘opeens’ al 18:30. De tijd waarop we eigenlijk al in de Lantaarnvenster moesten zijn, de bioscoop waar we heen gingen op uitnodiging van onze Frans lerares voor de film La Famille Bélier. In een moordend tempo beklommen Niels en ik de Erasmusbrug (toen ik zag hoeveel mensen ‘ie inhaalde gaf ik het maar op überhaupt hetzelfde tempo aan te houden) waarna we uiteraard op tijd de bioscoop inrolden. Dit is zo’n veel-meer-cultuurverantwoord ding dan de gemiddelde Pathé en ergens voelt dat altijd wel goed, zeker toen ik me mijn goede voornemens van 2015 herinnerde (onder andere meer kunst&cultuur-gerichts doen). Bovendien zag het er voor €8 ook gewoon retestrak uit, lang leve mijn CJP.
De film zelf ging over een boerengezin waarvan de ouders en het broertje stomdoof waren en de dochter gewoon kon horen en praten. Als ze zich opgeeft voor het schoolkoor omdat de jongen die ze leuk vindt dat ook doet, komt ze er opeens achter dat ze heel goed kan zingen. Af en toe had de film een beetje iets te puberachtigs, maar dat is dan ook het enige wat me opviel: verder waren de beelden prachtig, vond ik Paula zelf een leuk personage met haar eeuwige bordeauxrode Doc. Martens, simpele outfits, blonde haar en gezicht zonder make-up maar mét mooie wenkbrauwen, waren de Franse liederen genieten en werd de hechte familieband heel goed neergezet. Bovendien vond ik het tof dat het zich op zo’n totaal andere plek afspeelde dan ‘normaal’ – in een dorp waar ze met de telefoongids werkten in plaats van met internet; er kwam dan ook maar één keer een iPhone in voor. Het was gewoon écht een heel goede, originele, indrukwekkende film met een licht feelgood gevoel, maar zonder het cliché romcomsausje. Ik ben er nog niet heel openlijk voor uitgekomen dat ik een paar tranen heb gelaten, maar het geeft wel aan hoe goed de film is dus doe ik het toch maar. De laatste keer dat ik huilde bij een film was TFIOS, bij La Famille Bélier gebeurde het zelfs zonder dat er een hoofdpersoon doodging en toch heb ik ook écht gelachen… Met andere woorden, een must watch.
Inmiddels was het half negen, we bleven nog even napraten in de foyer en spotten Herman den Blijker in real life omdat zijn eigen restaurant tegenover de bioscoop zat. Een paar meiden pakten hun moment of fame door met ‘m op de foto te gaan, alles kan in Rotterdam haha. Iets voor tienen haalde ik mijn fiets weer uit het rek en was het toch echt tijd om naar huis te gaan, gelukkig op een rustiger tempo. En zonder mooie zonsondergang, dat ook helaas, maar echt koud was het niet en ik kreeg gelijk een soort guide tour door Rotterdam wat na zestien jaar ook wel eens mocht gebeuren (gebrek aan de opvoeding pap en mam!) dus het was verder wel een geslaagd fietstochtje. Ik lag weer een aantal keer dubbel van het lachen omdat ik gewoon niet langer dan tien minuten in het bijzijn van Niels kan zijn zonder dat dat gebeurt, at toch nog een klein stukje overgebleven Nutellapizza en keek verlangend naar het studentenhuis waar we langsreden (het heeft gewoon iets cools oké).
Volgens mij duurde de fietstocht terug alleen al een uur, dus ik wil niet weten hoeveel kilometer ik in totaal gefietst heb die dag, maar ik heb ook heel veel gelachen, genoten, geleerd, gefotografeerd, gegeten en een beetje gehuild. Ik zei het toch: het was een intense dag.
Love, Hester
11 reacties
Wat een leuke dag en zo gezellig!
Daar wil ik nog een keer gaan uiteten!
Het ziet er leuk en zeer gezellig uit ;-)
Xoxo
Wat klinkt dat gezellig zeg! Je zult wel bekaf zijn geweest aan het einde van de dag! Nutella pizza is denk ik echt the best thing ever en die film lijkt me ook wel wat. :)
X Emma
Nou je doet het beter dan ik want ik ga altijd met de tram naar Blaak (en ja, ik woon in Kralingen). Komt misschien meer omdat ik daar alleen naar de trein ga en dan geen zin heb om mijn fiets te laten staan. Ik heb trouwens ook nog nooit over de Erasmusbrug gefietst, whoops. En nu heb ik zin in Happy Italy!
Ik moest inderdaad wel even aan je denken toen ik door Kralingen fietste! Nog genoeg sightseeing te doen in de zomer zo te horen haha (of ga je in je zomervakantie voornamelijk weer bij je ouders wonen?).
Fijn om te lezen :) Klinkt als een heerlijke en inderdaad intense dag! (ik hou ook van dat woord)
Je bent trouwens niet de enige die Nutella niet lekker vind, ik hou er ook niet van – en überhaupt niet van chocopasta :)
Ja chocoladepasta vind ik dus gewoon prima, maar die hazelnootsmaak is ontzettend niet aan mij besteed. Ik houd sowieso dan ook niet van noten, haha.
Wauw mooie foto’s. Het eten ziet er ook echt lekker uit (en dat is altijd lastig op foto’s haha) :)
Thanks!
Wauw, super mooie foto’s!
Wat een heerlijk dagje!
Prachtige foto’s en een intensief dagje zeg! En nee, Nutella is ook niet aan mij besteed.