the new-experiences-from-last-week list

Het leuke van in een andere omgeving zijn vind ik dat er opeens zoveel nieuwe dingen zijn. Niet alleen het idee van edu, maar ook het land Italië was volledig nieuw voor mij en dus heb ik in 5,5 dagen heel veel nieuwe dingen meegemaakt. Ik word er altijd heel blij van, niet alleen omdat ik dan drie uur lang verhalen op kan hangen tegen mensen over al deze dingen omdat ik zo gefascineerd ben, maar ook omdat ervaringen zo lekker bijdragen aan je levenservaring en algehele kennis. Voor ik met diary’s en foto’s begin te strooien, vond ik het dus eerst tijd voor een lijstje met wijsheden en ervaringen. 

– Italianen zijn zo vol van hun eigen taal dat ze ‘m niet zomaar opgeven voor een (gebrekkig) woordje Engels. Zelfs als ze je in de bus aanspreken met ‘Germany?’ en je met ‘Holland(e)’ antwoordt, het vermoeden dat je buitenlands bent bevestigend, hangen ze gewoon een heel verhaal tegen je op in het Italiaans. En ik kan er NIETS van maken.

– Nieuwe, zwarte Nikes zijn iets minder fan van de klassieke oudheid, iets in mij moest heel hard huilen toen ik zag hoe stoffig en niet-zwart ze waren na een dagje op het Forum. Ze lopen gelukkig wel als slofjes en daarom had ik het er voor over, want ik had me écht geen beter schoeisel voor kunnen stellen. Ik ben de week volledig blaarloos doorgekomen!

– Jongenstruien zitten fabuleus, vooral na een dagje strand als je haar toch al alle kanten op zit en super stug is van het zoute water. Broek en hemdje over je klamme bikini, Nikes eronder en opeens neemt niemand het je meer kwalijk dat je er slordig uitziet. (En ze ruiken lekker)

– Mengkranen zijn officieel onhandig, ik snap niet hoe mensen daar vroeger mee gedoucht kunnen hebben. De eerste avond duurde het minstens vijf minuten voor het ding op temperatuur (= net warm genoeg om onder te kunnen staan, maar ik had haast) was en de andere keren ging het al iets beter, maar heb ik ‘m nog steeds een keer of twee volledig uit moeten zetten en opnieuw moeten beginnen. Ik kan ook gewoon nooit onthouden welke knop welke kant op gaat, misschien ligt het daaraan…

– Zorg dat je altijd een repertoire van Nederlandse nummers uit je hoofd kent, is leuk voor als je ooit in Italië loopt. Omdat het kan.

– Do NOT trust anyone in Rome. De verkopers die je belagen met selfie sticks zijn nog wel te ontwijken, maar die vrouwen rondom superdrukke metrostations die een baby op hun arm hebben en je aanspreken met een zielig pruilmondje zijn echt dodelijk. Ondertussen steken ze namelijk gewoon hun grijpgrage vingertjes in je broekzak. Het overkwam een vriend van me die gelukkig niets in z’n broekzak had zitten, maar het wel opmerkte en er behoorlijk giftig van werd haha. Leuke is dat we haar de volgende dag weer tegenkwamen op haar stamplaats, en ons overstapstation. Toen er een foto van haar werd gemaakt ging ze helemaal over de rooie want die wist dus precies dat ze illegaal bezig was en zo van straat kon worden gehaald door de politie. Niet dat het ooit gebeurt maar het zou wel moeten, want ik vind het dus ook volledig onterecht wat die vrouwen doen en vooral omdat ze ook nog een beetje misbruik maken van die kinderen, denk het niet hè.

– Pasta carbornara is HEMELS. Ik heb uiteindelijk twee keer pizza, een keer een simpele pasta op de camping en één keer een écht goede pasta op en die laatste was echt een topper, precies zoals je ‘m nooit in Nederland zou krijgen. Erg zout en machtig (ik kreeg het zelfs niet op) maar zo ontzettend de moeite waard.

– Als je met een grote groep mensen reist kun je op zich prima teveel kilo’s ruimbagage meenemen zolang je maar zorgt dat je een beetje tussen mensen met lichte koffers staat bij het inchecken. En je kunt ook altijd nog mensen (vooral jongens, want ja die nemen gewoon één handdoek mee waar ze zich dan de hele week mee afdrogen – dat snap ik niet) lief aankijken en wat spullen in hun koffer dumpen. For some reason had ik toen alsnog te veel kilo’s, dus ik heb maar gewoon netjes ‘yes’ geantwoord toen de baliedame op de terugweg ‘did a lot of shopping right?’ vroeg, ook al heb ik precies nul souvenirs gekocht. Het enige risico dat je loopt is dat je elke keer als je je met dat ding in het openbaar vertoont opmerkingen naar je hoofd krijgt van klasgenoten. Een vriend heeft me rustig een keer of vijf op het hart gedrukt dat het echt heel erg was en dat het gewoon niet kon en m’n koffertas ‘luchtballon’ gedoopt omdat ‘ie zo groot was. Hij zat nog lang niet vol trouwens, ik had gewoon expres een heel grote meegenomen zodat alles er op de terugweg ook nog onopgevouwen in paste. Score.

– Uiteindelijk komt je koffer altijd wel op de bagageband voorbij, ook na vierendertig rondjes als je het al helemaal voor je ziet dat je een week in dezelfde kleding rond moet lopen. En het lukt ook wel om dat ding er in één keer af te tillen dus wees niet bang.

– Geen beter gevoel dan met een koffer op wieltjes achter je aan over het vliegveld te lopen. Totdat je achter je kijkt en ‘ie opeens omgeklapt blijkt te zijn of je er een trap mee op moet, maar dat terzijde. (Er zijn echt heel veel verhalen te vertellen over mijn koffer.)

– Zelfs als je gewoon lopend bent, is het nog handig om een Bob te hebben. Het besluit dat dit niet het juiste moment was voor mijn echte alcoholontgroening bleek het juiste toen we met z’n vijven in een volledig donker Rome de weg terug moesten vinden naar de afgesproken plek. Google Maps is your friend en toen we de weg eenmaal gevonden hadden, kon ik wel heel hard lachen om ons nachtelijke avontuur (en nee, dat kwam niet door die drie slokjes cocktail die ik nam) waarin we onder andere bijna over een zwerver struikelden. Dat avontuur kreeg nog een staartje toen we een deelnemer van de The Voice of Italy op het perron tegenkwamen, we niet zeker waren van de komst van een laatste metro (die dingen stoppen al om 21:30!) en we (inclusief leraren dus) extreem moesten rennen voor de bus. Heerlijk avondje wel.

– Kijk niet naar Chinezen en Japanners als je op het Sint Pieter plein loopt, want ze hebben allemaal geweldige Canons met retestrakke L-lenzen. Die rode randen hebben me echt een aantal keer flink jaloers gekregen dus op een gegeven moment heb ik er maar gewoon niet meer naar gekeken.

– Internet heb je eigenlijk helemaal niet nodig, althans niet als je zulke fijne mensen 24/7 in real life om je heen hebt. Ik geef eerlijk toe dat ik het thuisfront en de hele internet-/blogwereld gewoon geen moment gemist heb. De enige reden waarom ik internet nodig zou hebben was om fijne momentjes te delen, maar eigenlijk had ik ook daar niet extreem veel behoefte aan.

– De zee is ondiep, althans op het strandje waar wij zaten, dus dan kun je heel leuk proberen te  zwemmen omdat je daar zoveel behoefte aan hebt maar uiteindelijk zwem je dan gewoon tegen steen aan en struikel je ook nog tigduizend keer over diezelfde gladde stenen. Ik heb een schaafwond op m’n knie, twee wondjes op m’n teen (ik dacht dat het rode nagellak was maar het was bloed) en een flinke snee in een bijzondere vorm op de onderkant van mijn voet maar no regrets want ik moet gewoon in elke zee waar ik ben een slag zwemmen.

– We hebben extreem geboft met het weer (geen enkele regendag en dat is best uitzonderlijk) en dat maakte alles alleen maar nog fijner.

Love, Hester