Rome: dit was dé reis

Afgelopen zaterdag ging mijn wekker op het onchristelijke tijdstip van 03:45. Zes dagen later, op donderdag, snoozde ik mijn wekker voor het eerst om 05:45 en ik moet zeggen dat opstaan voor een vlucht náár Rome toch een stuk makkelijker ging dan voor een vlucht terug naar Rotterdam The Hague Airport. Ongetwijfeld omdat het de avond ervoor tegen tweeën liep (want sleep is for the weak) (en ik moest mijn koffer nog inpakken) en we er vijf best vermoeiende dagen op hadden zitten, maar niet in de laatste plaats omdat ik eigenlijk helemaal niet weg wilde uit Rome. Ik wilde niet weg van de zon die elke dag vanaf het moment dat ik op opstond voor een strakblauwe lucht zorgde, ik wilde nog veel meer verschillende pasta’s en pizza’s uitproberen, ik wilde ’s avonds gewoon nog een rondje over de camping kunnen wandelen met iemand of rustig voor een huisje zitten te praten met mensen. Ik wilde zelfs nog langer met een extreem volle rugzak rondlopen, maar ook dat zat er niet in. Gisteren landde ik weer in Nederland en kwam er officieel een einde aan mijn edureis naar Rome. Dé reis.

Dat was wat ik van veel mensen te horen kreeg die al een (paar) jaar eerder mee waren gegaan: dat het het hoogtepunt van mijn middelbareschoolcarrière en de reis van mijn leven zou worden. Tot en met de derde klas was ik daar zelf nog niet echt van overtuigd. Bijna een week weg van huis zijn, zonder ouders en super ver weg, moeten vliegen (vliegangst heb ik nooit gehad, maar zelfstandig in een vliegtuig stappen vond ik toch iets engs hebben), jezelf moeten redden in een vreemde stad en continu met klasgenoten omringd worden zonder tijd om je even terug te trekken in je vertrouwde omgeving of achter je computer klonk echt als een verschrikking.

Ik kan me dan ook herinneren dat ik in de tweede klas altijd heel blij was dat edu nog lang niet in zicht was, want ik had er nog totaal geen zin in. De enige keer dat ik dat gevoel sinds de vierde en vooral de vijfde klas heb gehad was toen ik vrijdagavond rond tienen nog aan het inpakken was, er zoveel mee moest dat ik zeker dacht te weten dat ik iets zou vergeten, mijn tas de maximale 15 kilo ook allang achter zich had gelaten en ik eigenlijk ook helemaal niet wist wat ik nou precies van de komende dagen kon verwachten. Gelukkig was dat maar een kort momentje van verstandsverbijstering en heb ik verder extreem uitgekeken naar deze reis in de afgelopen tijd.

En oh man, wat was dat terecht. Het is ergens lastig te omschrijven waarom het nou precies zo fijn was omdat het vooral om het gevoel ging. Vanaf het moment dat we aankwamen was de sfeer goed en ik merkte ook aan mezelf dat ik meer openstond voor iedereen zonder de vooroordelen die je op school soms nog wel eens hebt. We zijn sowieso een vrij homogene en hechte groep, maar natuurlijk zijn er wel vriendengroepjes van mensen die gewoon graag met elkaar optrekken en waar het op school nog wel eens raar kan zijn als je vanuit het niets bij zo’n groepje opduikt, ging nu gewoon iedereen met elkaar om. Dat is ook wel logisch, want je kan niet vijf dagen lang met dezelfde mensen omgaan (althans ik niet, hoe leuk ik je ook vind, dan ben ik je echt wel een beetje zat). Bovendien maakte iedereen nu hetzelfde mee en liep je ’s morgens over de camping, dan zei je goedemorgen, onafhankelijk van wie je precies tegenkwam.

Ik heb gelachen, en veel. Hoewel je het misschien niet zou verwachten, kwam dat ook vaak genoeg door de leiding. We gingen met vier leraren op reis waar ik ook daadwerkelijk alle vier les van heb (wat niet voor iedereen zo was) en die ik sowieso al mocht. Ik vond het mooi om te zien hoeveel zij van ons genoten, hoe ze 45 leerlingen toch elke keer weer goed konden instrueren en begeleiden en ik vond het nog leuker om ze een keer buiten hun (voor ons) natural habitat mee te maken. Op een gegeven moment werden ze dan ook vaker met hun voornaam dan met hun achternaam aangesproken, niet omdat er geen respect (meer) was, maar juist omdat veel mensen de leiding gewoon net zo goed konden waarderen als ze hun andere klasgenoten waardeerden.

Uiteraard is er net zoveel gepraat, of dat nou een goed gesprek tijdens de avondsluiting was of gewoon een willekeurig gesprek. Maar als ik overdag door Rome liep (en vooral het eerste uur van de dag want uh ja ’s morgens ben ik niet zo spraakzaam haha) tussen de groep was ik ook gewoon vaak stil, omdat er zoveel te zien was (en het soms te heet was om OOK nog te praten). Naast (of meer: tijdens) alle lol werd er bovendien ook nog serieus gekeken naar de beelden en schilderijen. De een iets meer dan de ander, maar over het algemeen was iedereen wel echt geïnteresseerd in de musea en kerken. En anders kon je gewoon wat eerder weggaan en in de zon wachten met een ijsje tot de rest terugkwam.

Ik kan nog eeuwen doorpraten over deze reis en ik denk dat ik dat ook wel ga doen op mijn blog (ik heb bovendien rond de 1000 foto’s om te bewerken en daar wil ik ook nog een fotoboek van maken…). Het staat in elk geval als een paal boven water dat dit inderdaad dé reis was. Ik had nooit zo intens kunnen genieten van Rome als ik mezelf in de afgelopen vijf jaar op de middelbare school niet had ontwikkeld. Het feit dat ik van elke seconde genoten heb en gewoonweg niet meer terug wilde terwijl ik er in de brugklas in eerste instantie niet eens heen wilde, is voor mij de bevestiging dat ik een stuk zelfstandiger en socialer ben geworden. Dat ik mezelf (niet volledig alleen, maar wel zelfstandig met een groepje) kan redden in een vreemde stad, dat ik me een stuk beter kan mengen in groepen, dat ik in de afgelopen jaren een hoop mooie dingen heb opgebouwd en geleerd.

Toen ik gisteren in de aankomsthal langs de leraren liep en ze een hand gaf, realiseerde ik me pas echt goed hoe mooi en bijzonder deze week was. Vooral omdat het nu gewoon nooit meer opnieuw gebeurt en dat doet eigenlijk wel een beetje pijn, maar die herinneringen, wat zijn ze geweldig.

Ciao belle,
Hester