One-year-ago me

Mijn geheugen werkt zo dat het bij heel veel dingen een link legt met het verleden, met eerder gebeurde ervaringen. Op het moment dat iets jaarlijks terugkerends als in deze periode Pasen, een toetsweek, de Grote Avond of een vakantie, komen er al snel herinneringen bij me naar boven. Vooral vorig jaar is rijk vertegenwoordigd omdat dat nou eenmaal nog het kortst geleden is, en ik nog altijd van mening ben dat dat een van de meest memorabele en noemenswaardige jaren was. Alles vóór 2013 is vooral een wazige vlek, waarbij er af en toe een specifieke herinnering bij me naar boven komt die ik dan alsnog standaard in de verkeerde context plaats. Niets bijzonders dus, maar mijn one-year-ago me en ik hebben nog wel met elkaar te maken.

Pasen 2014 (toen het lekker weer was). Ik maak nu tenminste geen foto’s meer op ISO-3200…

Misschien is het ook omdat het niet heel vaak voorkomt dat ik niet extreem neerkijk op mijn jongere ik. Het was eigenlijk altijd zo dat ik me ‘beter’ voelde dan de persoon die ik een jaar geleden was, wat op zich logisch is, want je ontwikkelt je en als het goed is doe je dat ook de kant op van de persoon die je wil wezen. Als je de Hester van april 2014 vergelijkt met die van nu zie je genoeg verschillen. In een jaar kun je veel meemaken en leren en ik zou dan ook niet terug willen, omdat ik heel erg blij ben met alle ervaringen die ik heb opgedaan. Toch moet ik mijn one-year-ago me op sommige punten de eer geven die haar toekomt. Er waren ook echt wel een paar dingen die ze goed voor elkaar had, misschien beter dan ik nu.

Als ik opeens een flashback krijg naar vorig jaar of ’s morgens door mijn Timehop scroll (dat laatste zorgt er natuurlijk ook wel voornamelijk voor dat ik nog zoveel ‘weet’ over mijn one-year-ago me), voel ik me soms een beetje de oudere zus. Omdat mijn one-year-ago me heel veel gelijk hebben, maar op een paar punten ook wel degelijk verschillen. Het is echter niet zo dat ik, wat ik vroeger anders deed, nu per se als ‘fout’ zie. Eigenlijk heb ik ook geen spijt van dingen die ik gedaan heb. Om sommige dingen kan ik echt heel hard lachen als ik eraan terugdenk, omdat ze gewoon echt niet slim waren of heel naïef of iets wat ik nu nooit meer zou doen, maar toen voelde ik me er goed bij en daarom is het niet terecht om ze dom te noemen of er spijt van te hebben. Ik wist blijkbaar niet beter.

Het big-sis gevoel wordt versterkt omdat ik al weet hoe dingen gaan aflopen. Ik krijg een soort ‘been there, done that’-gevoel als ik lees waar ik vorig jaar mee bezig was. Bovendien is het best interessant om ‘van bovenaf’ naar gebeurtenissen in je leven te kijken; als je ze op dat moment meemaakt, weet je nog niet wat erna gaat komen en wat het voor gevolgen gaat hebben, maar een jaar later is dat allemaal heel overzichtelijk. Tegen de verliefde tweets of screenshots van gesprekken (die staan niet openbaar hoor, maar de filmrol van mijn iPhone is ook gesynced met de app) die ik nog regelmatig tegenkom in mijn Timehop kijk ik heel anders aan nu dat gedeelte van mijn leven al lang en breed afgesloten is. You got only two months left, one-year-ago me.

Ik denk dat je veel kunt leren door te kijken naar je leven en jezelf van een jaar terug. Ik zou niet meer terug willen, want ik ben heel tevreden met mijn leven nu en ik ben er ook van overtuigd dat dat goed is zoals het nú is – dat ik een jaar geleden geen dingen ‘anders had hoeven doen’ (al zou ik soms wel willen dat ik even wat advies kon geven aan mijn ik van 2014 want ik denk dat ze dat soms wel kon gebruiken). Maar juist omdat mijn one-year-ago me en ik op sommige punten zo verschillen, kan ik haar nog wel waarderen. Ik ben nu niet alleen de ‘meer ontwikkelde versie’, maar ook gewoon totaal anders. Ik weet bijvoorbeeld dat ze binnenkort dagelijks naar het ziekenhuis gaat omdat haar vriendje daarin ligt en dat het een bijzondere tijd is. Dat heeft geen raakvlakken meer met mijn huidige leven, maar zulke herinneringen maken nog wel steeds deel uit van mijn overvolle geheugen en hebben me uiteindelijk gevormd tot wie ik nu ben. Dat maakt ze nog steeds interessant.

Het heeft misschien iets schizofreens om zo naar je persoon van een jaar geleden te kijken, maar voor dit artikel wilde ik het even extreem neerzetten. Het ene jaar overlapt je one-year-ago me misschien zoveel met de persoon die je nu bent dat je het onderscheid amper kan maken, maar voor mij is het duidelijk dat mijn leven, en ik, toen anders was. Ik denk stiekem dat dat voor best veel mensen geldt, en ik merk dat ik me er soms ook bewust van ben – bijvoorbeeld als ik stukken tekst markeer in de syllabus Nederlands die ik voor deze toetsweek moest leren en die ik over een jaar weer moet leren voor mijn mondeling literatuur. Denk ik dan ‘oja, toen’? En hoe kijk ik dán tegen mijn one-year-ago me aan?

Reflectie is key, en een jaar is precies de perfecte tijdsspanne wat mij betreft. Wat is de verhouding tussen jou en je one-year-ago me?