Lichtelijk dramatische zelfportretten

Het was weer eens tijd, tijd voor zelfportretten. Dat had ik niet van tevoren bedacht (dan had ik me misschien eerst even opgefrist voordat ik mijn statief had opgezet), maar het gebeurde eigenlijk vanzelf toen ik de kamer van mijn ouders binnenliep met mijn camera. Die paar bloemetjes in de tuin had ik namelijk al wel gezien en in de kamer van mijn ouders waren de – beige – screens (tegen de zon/warmte) omlaag, waardoor er een bijzonder sfeertje hing. Fototechnisch overigens totaal niet handig, want met die screens omlaag is het ook gelijk tien keer donkerder in een kamer en vanaf ISO-400 begin ik ‘m eigenlijk al een beetje te knijpen, maar misschien past het wel gewoon goed bij die omgeving.

Het zijn overigens niet echt dramatische zelfportretten met een idee erachter, maar ze zijn vooral heel fijn om te maken. Allereerst omdat ik dan tenminste ‘iets’ heb om te fotograferen (ik weet dat er genoeg mensen zijn en dat de natuur mooi genoeg is, maar op een vrijdagmiddag is dat niet allemaal binnen handbereik) en ten tweede omdat het nog altijd de ultieme manier is voor zelfreflectie. Ofzo. Ik weet niet wat het is, maar als ik ooit nog eens cursussen zou gaan geven, dan zou ik mijn cursisten ongetwijfeld een sessie met een camera en zichzelf laten doen. Het feit dat je fotograaf én model én opdrachtgever bent en dat er verder ook niemand mee kijkt werkt gewoon, of in elk geval voor mij.

Sowieso worden mijn hersens altijd een soort van geactiveerd als het weer opeens verandert. Zo was het vrijdag dus enorm lekker weer en daar geniet ik dan ook héél erg van, maar bij zo’n plotselinge verandering ga ik ook opeens nadenken over wat ik nou eigenlijk van dit seizoen verwacht. In de winter is het leven heel anders dan in de zomer en als iedereen om me heen (incluis mij, dat wel hoor) zich aanpast aan het zomerritme sluit ik mezelf graag even een uurtje op in een half donkere kamer met een camera, statief en afstandsbediening. Deze keer niet eens een telefoon of een laptop, en dat voor ruim een half uur, best uitzonderlijk toch? Al was ik zo moe dat ik waarschijnlijk niet eens de energie en de concentratie had gehad om te multitasken, it was one kind of a busy week again. 

Op vrijdag zelf bijvoorbeeld was ik mijn pauzes (en een tussenuur) druk bezig met twee vriendinnen om de vier leraren die meegaan naar Rome wat vragen te stellen voor in de reisgids, iets wat overigens wel hártstikke leuk is want ik vind interviewen ook echt leuk om te doen merk ik, maar echt rust zit er dan niet in. Maandagavond was ik in de stad, dinsdag bij de manuele therapeute en in het Zuidplein Theater, woensdag maakte ik mijn leesverslag, donderdag had ik edumiddag en kwam de kapper (blijft verschrikkelijk) en had ik cath, en vrijdag dus dit en ’s avonds toog ik weer naar het Zuidplein theater voor de Grote Avond (waarover binnenkort waarschijnlijk nog wel wat meer). Maar het was wel een leuke week en bovendien, de Romegids is bijna af, mijn leesverslag is af, mijn Nikes zijn eindelijk goed besteld, we komen er wel.

Overigens was de creativiteit soms wel een beetje op de afgelopen weken. Ik heb genoeg onderwerpen om over te schrijven, maar geen mooie creatieve ideeën die ik bij wijze van in een lijstje boven mijn bed zou willen hangen. En die laatste werk ik wel altijd het liefste uit. Maar goed, er is ook gewoon niet echt ruimte voor een creatief proces als je elk halfuur eigenlijk nuttig op zou moeten vullen. Dus, dat komt wel weer, maar nu even niet. Gelukkig begint mijn vakantie over minder dan twee weken… En tot die tijd zijn foto’s soms ook genoeg. Het is niet alsof ik echt een concept heb uitgewerkt met bijbehorende setting, blik en styling, dus ik denk niet dat je een heel verhaal uit mijn zelfportretten op zou kunnen maken, maar toen ik voor de camera kroop kwam ik er al wel snel achter hoeveel een foto zegt. Je hoeft niet alles te doen met woorden; die beelden ondersteunen je verhaal, geven het een beetje een referentiekader. Ik denk in elk geval dat dit stuk zonder foto’s heel anders zou zijn (behalve dat ik dan ook nooit over zelfportretten had kunnen praten maar hé, je snapt me).

Breathe in, breathe out. Ik weet niet wat ik precies allemaal heb gezegd maar het waren toch 743 woorden en dat lijkt me voor nu wel weer even genoeg. Het is zaterdagochtend 9:55 (no clue waarom ik om half negen uitgerust wakker werd als ik de vorige avond wakker was tot half twee en doodop was) en ik denk dat het weer een mooie dag wordt.

Fijn weekend mis amigos! (oh wacht, dat is geen Italiaans hè?)