Winkelen met Hester (een poging tot)

Een nieuw seizoen betekent nieuw geld (let’s be honest, het gaat toch elke keer weer op en zelfs mijn betaalrekening is niet oneindig) en vooral ook reden om nieuwe dingen aan te schaffen. Lentekleding is nog niet écht nodig, zeker niet met de herfstachtige temperaturen van afgelopen week waardoor ik mijn toetsen gewoon voorbereid heb in de meest winterse trui die ik heb omdat het zo achterlijk koud was, maar er waren een hoop andere dingen die ik wel nodig had. Ik bedoel: toen ik afgelopen donderdagavond eindelijk weer eens in het zwembad lag na drie weken bedacht ik me dat mijn bikini toch écht aan vervanging toe was en daarnaast is Rome binnen een maand en staat op de paklijst niet voor niets “twee paar degelijke schoenen”. Ik kwam niet verder dan een paar oude Paul Greens waar ik sowieso niet nog een hele zomer mee ga doen, dus een (enigszins gedwongen) shoptripje was niet ongewenst.

Het enige probleem, ik hoor dus niet bij de meiden die je in een winkel kan loslaten en die er standaard uitkomen met een (gevuld) tasje van desbetreffende keten om hun arm. Of die in elk geval een paar items meeslepen naar een pashokje, ook als ze geen geld hebben of zich vanmorgen nog druk hebben gemaakt om de omvang van hun garderobe (en vooral het ruimtegebrek in hun kast) – gewoon, omdat ze écht even willen weten hoe dat staat. Ik ben meer zo iemand die een paar rondjes door een winkel loopt, bij een paar kledingstukken blijft staan en ‘ah, nice’ denkt maar verder al snel afgeleid is en zich meer op de muziek en de campagnefoto’s richt. Slecht, ik weet het, maar ik ben erachter dat het ook wel deels komt doordat ik soms gewoon de verkeerde winkels bezoek. Op het Alexandrium is niet veel spannenders te vinden dan een Mango, Zara, Vero Moda, ONLY en H&M en hoewel je best een goede kledingkast kan samenstellen uit die winkels is het gewoon niet helemaal mijn ding. Net iets te mainstream of te duur (River Island is bijvoorbeeld geweldig, maar heeee ik wil graag meer broeken dan één in mijn kast hebben liggen).

Ik kan dus ook gewoon door winkels heen lopen en niet de neiging hebben iets te passen. Wat dat betreft zijn mijn moeder en ik ook geen geweldig shopduo, want zij heeft ongeveer hetzelfde als ik. Waar we wel heel goed in zijn is samen eten, waar we ons shoptripje dan ook mee begonnen – ik vond dat ik wel een broodje zalm en halve punt slagroomtaart bij de HEMA had verdiend nadat ik mijn eerste twee toetsen van de toetsweek naar mijn gevoel prima had gemaakt. En een partner in crime is altijd handig om even een andere maat te halen, in je bh door de Hunkemöller huppelen is namelijk niet zo’n strak plan vind ik. Hoewel ik de winkel inliep voor een bikini (waar ik niet voor slaagde, sinds wanneer zijn triangeltops ‘uit’?) kwam ik er met een paar bh’s uit, die stonden namelijk eigenlijk ook op het lijstje van dingen die gekocht moesten worden. A girl’s gotta do what a girl’s gotta do (and it’s all about the basics, right?).

Vervolgens betrad ik voor het eerst vrijwillig een sportwinkel. Het voelde nog een beetje onwennig (zo vroeg ik nog elke keer ‘ehh mam zijn dit nou de meisjes of jongens?’ omdat sneakers/sportschoenen pittig unisex zijn, of in elk geval lijken) maar ik wilde nu eindelijk wel eens Nikes aanschaffen. Ik kan me geen schoenen voorstellen die lekkerder lopen en stiekem heb ik al een oogje op het merk sinds de Roshe Runs populair werden in mei. Toen ik ook nog eens allemaal Nikes om me heen zag en verliefd bleef hakte ik de knoop door, of het nou precies iets voor mij is of niet, ik wil ze nu wel een keer hebben. In de types was ik nog niet helemaal thuis, maar uiteindelijk belandde er een Roshe Run en een Runner aan mijn voet. De verkopers (ja, ik heb ze in twee winkels gepast) moest ik echter wel teleurstellen omdat ze er bij winkel 1 alleen in het knalpaars waren en bij winkel 2 vertelde ik dat ik er nog wel even over na wilde denken.

Dat ben ik namelijk ook, als ik ga shoppen denk ik opeens driehonderd keer meer na dan normaal. Op zich prettig, want het beperkt je uitgaven een beetje, maar soms moet je ook gewoon dingen kopen zonder je af te vragen of je het wel écht gaat dragen en of je het wel kunt combineren. Ik zit ook gewoon een beetje in zo’n stijlcrisis denk ik omdat ik heel veel wel leuk vind en ook duidelijk weet wat ik niet leuk vind, maar ik heb niet zo’n uitgesproken stijl dat ik standaard op een bepaalde afdeling afloop. En dat maakt me dan altijd een beetje onverschillig. Daarnaast heb ik echt nog geen idee wat de trends voor de lente gaan zijn, niet dat ik me heel erg aan de trends vastklamp, maar ik vind het toch altijd prettig daar een beetje een beeld bij te hebben zodat ik ook weet waar ik naar op zoek moet. Ik gaf mezelf dus maar als taak mee om de komende week weer eens wat webshops en blogs te bezoeken.

Natuurlijk kocht ik niet helemaal niets, want er zijn dingen die ik gewoon wel echt mee naar huis moet nemen. Vooral als ze goedkoop zijn kan dat opeens wel heel snel gaan. Zo scoorde ik bij de Mango een grijze tanktop met ‘i love you’ op het borstvakje (€9,99) en een lichtblauwe broek, nog een beetje te lente-achtig voor nu maar voor €19,99 vond ik het een prima aankoop.

Toen we na een perzik-aardbeien-nogiets smoothie weer thuis waren, beproefde ik mijn geluk: ik had nog een cadeaubon van Zalando liggen die ik een keer via mijn blog had gekregen en de vorige gold alleen voor Zalando-artikelen, maar bij deze stond het er niet uitdrukkelijk bij. Het moment waarop je op ‘Activeer code’ drukt is dan opeens het spannendste moment van de dag, maar uiteindelijk rekende ik de Nike Air Pegasus toch af met een flinke korting. Als het goed is zijn die naar me onderweg – ik ben heel benieuwd!

Een losgeslagen shopaholic zal ik nooit worden, daarvoor twijfel ik gewoon teveel en let ik teveel op m’n geld. En misschien vind ik al die verkopers die op je af hollen ook wel net iets te irritant, maar goed, nieuwe dingen zijn wel altijd leuk. Ik denk dan ook dat ik volgende week maar een dagje stad inlas, maar eerst: de toetsweek…

Love, Hester