Bloggen is één ding, persoonlijk bloggen een tweede. Informatie over een bepaald onderwerp het internet opgooien, toevallig onder jouw naam, heeft namelijk nog betrekkelijk weinig met jezelf te maken: niemand hoeft te weten wie jij precies bent, waar je woont, wie je vrienden zijn en wat je in het dagelijks leven doet. Als je een foto van jezelf op je blog zet kunnen mensen zich soms al iets meer een beeld van je vormen, maar je eigen privacy wordt pas écht een ding als je persoonlijk blogt. Op de een of andere manier vind ik mezelf een leuker onderwerp om over te bloggen dan iets specifieks en dus deel ik zonder problemen waar ik me mee bezighoud, wat er gebeurt in mijn dagelijks leven, genoeg foto’s van mezelf om me te herkennen als je me ergens tegen zou komen en ook nog een kijkje in mijn gedachten dat je niet eens direct krijgt als je me voor het eerst ziet.
Met een stuk of 50 volgers stond ik er nooit bij stil dat er ‘vreemden’ waren die opeens het idee hadden dat ze me kenden (en ook daadwerkelijk veel over mij wisten, als ze mijn blog een beetje trouw lazen). Dat heeft er vooral mee te maken dat je er nooit mee geconfronteerd wordt: bloglezers kom ik over het algemeen nooit zomaar tegen in real life en dus zijn mijn blog en mijn offline leven, hoewel ze heel erg met elkaar verbonden zijn, toch nog enigszins ‘gescheiden’. De invloed van mijn blog merk ik pas echt bij mensen in mijn directe omgeving. Ik ben er ondertussen aan gewend dat (onder andere) mijn oma af en toe naar iets vraagt terwijl ik me niet kan herinneren dat ik het haar verteld heb en dat ik dan denk ‘oja, dat heeft ze natuurlijk op mijn blog gelezen!’, maar soms zijn het ook mensen van wie ik het niet verwacht had.
Zo ontmoet ik via via wel eens nieuwe mensen die me opeens al blijken te kennen via mijn blog. Of klasgenootjes die ik eigenlijk niet zoveel spreek, maar waarvan in een gesprekje opeens blijkt dat ze wel iets op mijn blog hebben gelezen. Als ik sommige artikelen op Facebook deel, ga ik er vanuit dat een paar ‘vaste lezers’ – mensen waarvan ik weet dat ze blogs lezen, of die er een keer wat over gezegd hebben tegen me – ze misschien aanklikken, maar een onverwachte like van totaal iemand anders doet me soms realiseren dat dat niet altijd het geval is. De bezoekers van mijn blog bestaan niet alleen uit de mensen die ik ‘ken’ doordat ze regelmatig comments achterlaten of iets naar me tweeten, en ook niet alleen uit de mensen uit mijn offline omgeving waarvan ik weet dat ze blogs lezen. Juist doordat ik over mezelf blog in plaats van over een specifiek onderwerp, denk ik eigenlijk dat het die mensen uit mijn offline omgeving toch meer aanspreekt dan ik denk.
In de loop van de tijd dat ik blog (wat alweer een jaar of 3 is. Wowwww!) heb ik veel geleerd over hoe het internet nou eigenlijk werkt. Tegenwoordig is er één vraag die ik mezelf vaak stel als ik iets persoonlijks wil delen: zou íedereen dit mogen weten? Zou ik nog hetzelfde met iemand om kunnen gaan als ik weet dat diegene dit weet? Je kan geen dingen posten ‘omdat diegene er toch niet achterkomt’. Niet dat ik mijn blog als uitlaatklep gebruik om frustraties, roddels en andere dingen te ventileren, maar als je persoonlijk blogt gaat het soms toch al snel over de mensen in je omgeving. Dat, terwijl ik die er eigenlijk helemaal niet onvrijwillig bij wil betrekken: dit is immers mijn blog. Het heeft dus absoluut geen nut om ruzies of meningsverschillen hier uitgebreid uit de doeken te gaan doen, ook al zou ik het misschien graag even kwijt willen.
Een key van persoonlijk bloggen is wat mij betreft dus om je omgeving erbuiten te houden. Met een beetje moeite weten jullie misschien hoe een paar vriendinnen van mij heten, maar over het algemeen heb ik het altijd over ‘een vriend(in)’. Brenda en Hannah ken ik al zolang en weten ook al vanaf het begin van mijn blog en dus noem ik hun namen ook wel eens gewoon, maar er zijn nog veel meer mensen met wie ik veel omga. Ik vind het echter niet nodig hun namen te noemen, gewoon omdat zij dan op iets aan zouden kunnen worden gesproken omdat iemand het op mijn blog heeft gelezen. Dat vind ik absoluut niet nodig, omdat het míjn blog is; daar moeten anderen geen hinder van ondervinden. Ook in de tijd dat ik een relatie had heb ik die naam nooit expressief genoemd. Natuurlijk vond ik het helemaal geen schande als mensen het wel wisten, maar voor het idee hield ik de persoonlijkheid van die mensen zelf graag een beetje vaag.
Met mijn eigen privacy heb ik eigenlijk niet zoveel moeite. Bij de dingen die ik deel uit mijn dagelijks leven is dat vooral omdat het eigenlijk geen informatie voor ‘intimi’ is: meestal weten niet zoveel mensen het, omdat je nooit zoveel mensen telkens op de hoogte kan houden van wat je doet, maar als meer mensen weten hoe jij je leven invult is dat geen probleem. Natuurlijk kan je er commentaar op krijgen, maar dat is altijd zo. Voor de persoonlijkere dingen, die echt over mij als persoon gaan of een kijkje geven in mijn gedachten, speelt mijn openheid vooral een rol. Het zijn geen dingen die ik direct aan iemand zou vertellen, maar ik vind het ook niet erg als mensen het wél weten. Uiteindelijk herkent iedereen zich er volgens mij wel in en is de enige reden om er niet over te schrijven een soort taboe. En daar houd ik niet van.
Ik denk dat je heel veel over jezelf kunt vertellen zonder het gevoel te hebben dat je van je privacy beroofd bent, zolang je je blog niet als een ‘lief dagboek’ ziet, maar je wel bewust bent van de openbaarheid. Zo deel ik veel, maar deel ik ook veel niet – of ik laat het wel even vallen, maar ga er niet dieper op in – omdat ik niet vind dat iedereen dat hoeft te weten. Op mijn blog laat ik graag de twee kanten van het leven zien, niet alleen de leuke dingen die je op Facebook voorbij zou zien komen, en dat is waarom ik me hier af en toe ‘kwetsbaar’ opstel. Hopelijk niet voor niets.
Voor de persoonlijke bloggers onder ons: staan jij wel eens stil bij je privacy? En hoe denken bezoeksters over de privacy van (persoonlijke) bloggers?
13 reacties
Ik ben pas net begonnen met bloggen, dus aan het begin was het wel een apart idee dat iedereen kon lezen wat ik schreef. Ook omdat opeens mensen die ik maar vaag ken mijn blog lazen. Nu vind ik dat eigenlijk alleen maar leuk! Ik blog niet ontzettend persoonlijk dus ik weet wat ik wel en niet wil delen op m’n blog.
Bij mij weet niemand het in de dichte omgeving, behalve een tante en een nichtje. Dat is goed zo.
Ik vind wel dat je gelijk hebt! Zelf merk ik ook dat mijn volgers ook een kijkje in mijn leven willen, het persoonlijke vindt men toch wel heel leuk schijnbaar. Ik dacht altijd dat het niemand wat boeide haha… Ik geef dus nu wel meer prijs, maar ik ga niet verder dan wat ik zelf wil delen. Niet dat ik gekke dingen heb ofzo, maar niet alles hoeft op internet te staan!
Haha, ja, het is vooral zo raar dat het nog mensen boeit ook! Het hoeven inderdaad geen gekke dingen te zijn, maar sommige dingen hoeven gewoon niet wereldwijd (en zwart op wit) gedeeld te worden.
Juist het persoonlijke gedeelte van blogs en bloggers vinden lezers vaak interessant heb ik gemerkt in de tijd dat ik blog (2,5 jaar ongeveer inmiddels). Het is wel gek als mensen ineens iets zeggen en je denkt ‘maar dat heb ik toch helemaal niet verteld?’ en dan blijkt dat ze het op je blog gelezen hebben. Ik deel mijn artikelen ook altijd op Facebook, maar naast mijn vaste lezers (zowel uit mijn eigen kring als onbekenden) zijn er zoveel mensen die af en toe een kijkje nemen en dan ineens een opmerking plaatsen. Blijft zoiets geks! Ik vind het wel belangrijk om rekening te houden met wat je wel en niet plaatst – dat geldt natuurlijk ook voor andere social media, maar een blog is zoiets persoonlijks, daar hoeft niet iedereen altijd met naam en toenaam genoemd/geplaatst te worden vind ik. Ik probeer dat ook een beetje gescheiden te houden en probeer ook bijvoorbeeld met foto’s toestemming te vragen aan de personen die erop staan. Zo heb ik na mijn bruiloft op mijn blog vrijwel alleen foto’s geplaatst waar alleen ik, of Johan en ik samen, opstaan.
Dat vind ik sowieso belangrijk, toestemming vragen voor foto’s. Als mensen bij wijze van op straat herkend zouden worden als familie/vrienden van mij omdat ze ooit op mijn blog stonden dan vind ik dat al redelijk ver gaan, dus dat sluit ik ook altijd even kort. Vaak is het niet eens zo’n probleem, maar het is wel zo netjes :)
Mooi geschreven en goed over nagedacht. Ik sta zeker vaak stil bij mijn privacy en vooral die van anderen, zeker sinds ik onder mijn eigen naam blog. Dat vond ik best een lastige keuze om te maken. Met goed zoeken kunnen mensen zo mij, mijn familie én vrienden terug vinden. Op mijn blog heeft iedereen maar vage namen zoals Vriendknul, Broer, Vriendin en Klasgenoot. Ik probeer toch zo persoonlijk en open mogelijk te blijven maar soms verwoord ik dingen anders of denk ik wel twee keer na voordat ik iets publiceer. Of ik vraag betrokkenen of ze er mee akkoord gaan (:
Zelf blog ik niet heel persoonlijk, in ieder geval niet zoals jij, maar ik snap wel wat je bedoelt. Zo gebruik ik bewust geen achternaam, ik weet niet maar dat vind ik niet zo’n fijn idee als een random persoon op mijn naam zoekt en gelijk op m’n blog terecht komt. En dan bedoel ik mensen als docenten ofzo haha…
Sowieso vind ik het wel goed om ergens een grens te trekken zodat inderdaad de mensen uit je omgeving ook hun privacy behouden.
X Emma
Haha, m’n achternaam heb ik eerst ook wel een tijdje vermeden (wat best grappig is, want dan heb je dus toch een beetje een ‘internetidentiteit’, namelijk gewoon ‘Hester’) tot het op een gegeven moment eigenlijk onhandig werd. Ik vind het nu wel leuk om ‘m te delen, omdat dat toch best een belangrijk deel van je identiteit is, maar het komt dan ook best dichtbij inderdaad. Zelfde als mijn woonplaats, dat moet gewoon even ‘veilig’ en ‘van mij’ blijven zeg maar.
Ja klopt, een woonplaats is ook zoiets. Ik zie nog wel, misschien dat ik het wel ga doen, ooit haha!
Ik vind het soms lastig om een scheiding te maken van wat ik wel en niet deel. Maar eigenlijk stel ik het zo, wat mag de hele wereld weten? En wat hou ik liever voor mijzelf? Zo denk ik na als ik mijn updates schrijf, en dan kom ik er meestal wel uit :)
Ik ben het ook helemaal met je eens dat je een blog niet zou moeten gebruiken als één of andere uitlaatklep voor frustraties, roddels of dat soort dingen. Sowieso staat zoiets vereeuwigd op het WWW. Ik let er wel op dat het mijn blog is en dat ik niet dingen benoem die een ander aangaan. Zo zou ik geen foto’s plaatsen van de kinderen van vriendinnen. Of ze bij naam en toenaam noemen. Mijn idee van een blog is dat je er dingen deelt waarover je gepassioneerd bent of wat je fascineert en dat graag met andere mensen wilt delen. Soms bloggen mensen over dingen waarvan ik denk, dat zou ik echt nooit online zetten. Meestal zijn dit privégerelateerde zaken. Ik vind het wel leuk om dingen over mezelf te vertellen, ik heb immers een persoonlijke blog, maar wel tot op een zekere hoogte. Ik vind het trouwens ook leuk als ik vanuit mijn omgeving merk dat mijn blog toch wel gelezen word van mensen waarvan ik het niet eens wist. Dat ze de moeite nemen om je website te bezoeken en er ook nog weer aan te refereren in een gesprek :) .
Goed verhaal! Een beetje een tweestrijd wat je eigenlijk krijgt, hè? Als (persoonlijk) blogger is het logisch dat je persoonlijke dingen deelt maar je blijft natuurlijk ook gewoon een mens met zijn/haar eigen idee van privacy en moet hier wel over nadenken en afwegingen maken.