We hadden ook nog een kat

Bovenstaande titel doet misschien vermoeden dat we afgelopen week een keukenkastje opendeden en onze kat daarin opeens tegenkwamen zonder dat we wisten dat ‘ie zich daar (wie weet hoe lang al) ophield. Don’t wory, dat is gelukkig niet het geval, want Coco is nog steeds de meest verwende kat ooit. Het enige puntje is dat ik onze zwart-witte kater de laatste tijd niet zoveel gezien heb. Voor je familie plan je tijd in, voor je vrienden en voor je hobby’s ook, maar voor je huisdieren… Niet echt. Dat hoeft meestal ook niet omdat ze gewoon bij je in huis wonen, maar dan alsnog zie je ze niet zoveel als je veel weg bent én veel op de kamer zit waar je kat meestal niet is.

Dat realiseerde ik me toen ik zaterdagmiddag eindelijk weer eens alleen thuis was. Ik had mezelf voor de verandering eens beneden aan de keukentafel geïnstalleerd (stiekem zodat ik mijn kamer dan niet op hoefde te ruimen en wel elk mogelijk zonnestraaltje mee kon pikken) en gooide net mijn volume omhoog voor Chef’special’s Bend Down Low toen ik nog net het gemiauw van Coco hoorde. Want nee, de familie Brugman doet niet aan kattenluikjes, die heeft gewoon een glazen schuifpui waarachter je je kat zelf kan zien zitten. En uiteraard was ik zo vriendelijk om de moeite te nemen om ‘m binnen te laten.

Nu moet je weten dat Coco en ik eigenlijk niet zo goed zijn in samen thuis zijn. Of nouja, het is niet zo dat mijn ouders die avond thuiskwamen in een grote ravage, maar om de een of andere reden heb ik wel de invloed op Coco dat ‘ie nogal de neiging heeft een paar regels te overtreden als ik de enige toeschouwer in huis ben. De ongeschreven regels, vooral, want volgens mij geeft de helft van de katteneigenaars zijn of haar kat een zetje richting de grond zodra ‘ie op de keukentafel springt. Ik bedoel: een kat die af en toe op mijn dekbed ligt is één, maar het risico op het delen van mijn eten of laptop een tweede. Eerlijk gezegd loop ik dat liever niet.

Toch kan ik er altijd wel hard om lachen als er opeens een kattenkop boven mijn scherm uitsteekt, pootjes mijn toetsenbord overnemen en ik een staart langs mijn arm voel gaan. De snapchat die ik van die situatie maakte zal het grootste gedeelte van mijn vrienden niet bijzonder hebben gevonden (waarom heeft niemand meer (iets met) huisdieren tegenwoordig?), maar ik vind katten gewoon veel te leuk and I’m proud of it.

De rest van mijn laptopmiddag werd af en toe nog even onderbroken door een Cocopauze als ik ‘m weer naar buiten moest laten, een poging deed ‘m te fotograferen of in actie moest komen omdat ‘ie bijna het hele doosje snoepjes omgekieperd had. En af en toe omdat ik naast ‘m op de grond lag, in de zon. Omdat het kan. Af en toe kan ik mijn kat echt niet uitstaan, maar zonder zulk soort momentjes zou ik toch niet willen. Huisdieren zorgen ervoor dat je je nooit alleen voelt en bovendien dat alles nog net wat leuker wordt; ik lach vaak genoeg om mijn kat, gewoon omdat het een dier is met een eigen karakter en wil en z’n eigen weird habits. En daarmee leef je dan in één huis.

Bovendien… Coco is er niet van gediend dat je minder aandacht voor ‘m hebt omdat je twee (of drie, of vier) dingen tegelijk doet en hij is in zekere zin ook nogal cameraschuw. Dat betekent dat ik af en toe wel gedwongen word de wereld níet via een beeldscherm te bekijken en dat krijgen niet veel individuen voor elkaar.

Ik zei het toch: katten zijn awesome. Vooral de mijne.