Het is iets waar ik vanaf het moment dat ik mijn eerste blog startte, al van wist dat ik er ooit een blogpost over zou schrijven. Toch is het er tot nu nooit van gekomen, waarschijnlijk omdat ik het – áls ik het dan wilde doen – wel goed wilde doen, en het stond al zo lang op mijn lijstje dat het er dan ook nog wel even op kon blijven staan. Daarnaast wist ik misschien niet zo goed hoe en wat. Is het iets waar je voor moet ‘uitkomen’? Je voor moet verontschuldigen? Moet je met goede argumenten komen? Ik heb het nooit achtergehouden dat ik uit een gelovig gezin kwam, maar het over mijn persoonlijke geloof hebben gebeurde daarom niet zo vaak. Dat was ook omdat het wel een belangrijk ding in mijn dagelijks leven was, maar toen nog minder onderdeel van mij als persoon was. Naarmate je ouder wordt ga je er meer over nadenken en werd het – in elk geval bij mij – toch wel iets wat thuishoort op een persoonlijke blog.
Als mensen het out of the blue over hun geloof hebben, krijgen anderen vaak het gevoel dat ze zich nu opeens zouden moeten bekeren of dat ze zich moeten verdedigen voor hun levensovertuiging. Ik denk dat dat nooit het geval is en je elkaars levensovertuiging in alle gevallen moet respecteren. Dat ik er nu een blogpost over schrijf is absoluut niet omdat ik straks van al mijn volgers verwacht dat ze zondagochtend op de stoep staan van de kerk waar ik naartoe ga, laat staan om te zeggen dat niet-gelovigen het ‘fout’ doen. Het is eigenlijk niet veel anders dan wanneer ik een artikel online zet waarin foto’s staan van hoe ik mijn make-up doe (iets wat wel in de planning staat voor deze week, trouwens!): ik vertel erover vanuit mijn eigen oogpunt, omdat ik er enthousiast over ben en mijn eigen mening wil delen, maar wat je daar als lezer mee doet is up to you.
Dat gezegd hebbende kunnen we over naar het hoofdtopic. Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin en ben daardoor niet anders gewend dan te bidden voor het eten, uit de bijbel te lezen en op zondag twee keer naar de kerk te gaan. Op de christelijk gereformeerde basisschool waar ik op zat vertelden de juffen wekelijks een paar bijbelverhalen. Dat is een makkelijke manier om te geloven, uiteraard, omdat het je gewoon met de paplepel wordt ingegoten. De drempel om volledig van je geloof af te stappen is misschien nog wel hoger dan de drempel voor ongelovigen is om wel eens een kerkdienst te bezoeken. Toch merk ik ook om me heen bij vrienden dat het echt niet vanzelfsprekend is om te blijven geloven. Als je jong bent ga je gewoon met je ouders mee naar de kerk en doe je wat zij goed voor je vinden, maar op een gegeven moment – als je oud genoeg bent om ook gewoon te zeggen dat je een keer niet gaat – vraag je je toch echt af waarom je eigenlijk gaat. Die God, bestaat die nou echt?
Zulke twijfels over essentiële dingen zijn lastig, zeker als je een denker bent én een hoog empathielevel hebt. Dan kan het zomaar zijn dat je naar je geloof kijkt met de ogen van een buitenstaander, en in de kerk zit met diezelfde oren. En hoe logisch is het eigenlijk dat er een almachtige God zou zijn die een persoonlijke band met jou wil, dat er één iemand zoveel duizend jaar geleden gestorven zou zijn voor jouw zonden (welke zonden eigenlijk?) en dat er een nieuwe aarde op de planning staat? Af en toe klinkt het meer als een mooie oplossing van een stel middeleeuwse boeren die het leven niet konden verklaren omdat ze nog geen wetenschap hadden en dus maar iets van een hogere macht bedachten. Dat mijn geloof alle gaten op zou vullen vind ik zelf nog het alleronbegrijpelijkste, juist omdat we het hier zo gewend zijn dat niet alles goed gaat en dat er pijn en verdriet is. Voor ons, mijn gevoel ‘hoort’ dat gewoon bij het leven en is een oplossing daarvoor te onwerkelijk.
Toch ben ik er zelf, op persoonlijk vlak, ook steeds meer van overtuigd. Ondanks mijn honderden vragen, twijfels en onzekerheden geloof ik. Die vragen zal ik altijd houden, want geloven is niet voor niets ‘een stellig weten en een vast vertrouwen‘. Van sommige dingen kan ik misschien zeker zijn, maar het grootste gedeelte is gewoon blind vertrouwen. Of nou ja, blind: ik zie en merk God in genoeg dingen. Deze aarde en alles eromheen waar wij geen weet van hebben, heeft zich – in mijn ogen – niet zelf geschapen. Zoiets is er niet ‘zomaar’. Mijn talenten, alle mooie mensen om me heen en alles wat ik heb, dat heb ik ook niet zelf verdiend of verkregen. Aan de andere kant ben ik me er goed van bewust dat je zoiets alleen ziet als je in God gelooft, en dat – als je niet in Hem gelooft – het ook geen geldig bewijs is. Het is dus écht een kwestie van vertrouwen, en ik weet wel dat zodra je dat doet, je het ook wél zeker kan weten.
Mijn geloof geef ik vorm door over het algemeen twee keer per zondag naar de (gereformeerd vrijgemaakte) kerk te gaan, één keer per week naar catechisatie – een soort ‘onderwijs’ in de bijbel en het geloof, zodat je op een gegeven moment genoeg kan weten om eventueel belijdenis te doen en echt zélf voor God te kiezen – en om de week naar vereniging, waar je met leeftijdsgenoten praat en discussieert over het geloof. Ook op school en thuis wordt er voor en na het eten gebeden en gedankt en vaak een stukje uit de bijbel gelezen. Dat klinkt misschien allemaal wat vromer dan het is, want ik vind het most of the time knap lastig mijn aandacht erbij te houden en ik mis vaak dus ook heel veel. Er is echter wel de wil bij mij om écht tijd vrij te maken voor God en ik merk wel dat het geloof, ondanks juist die twijfel, meer en meer een plek krijgt in mijn leven. Dat ik het ook echt zélf beleef, oprecht meezing met psalmen in de kerk en soms gewoon Opwekkingen luister tijdens het bloggen of leren. Het geloof leeft steeds meer voor mij.
Ik heb het in dit artikel niet over lastige onderwerpen gehad als de uitverkiezing en het kwaad in de wereld, waar mensen vaak over struikelen, en eigenlijk überhaupt niet over ‘wat’ ik precies geloof (iets wat volgens mij ook steeds onduidelijk wordt voor niet-gelovigen). Soms belandt daar iets van in een random blogpost, als jullie er echt vragen naar hebben wil ik er uiteraard ook wel eens een apart artikel over maken. Ik zie mijn blog echt niet als ‘evangelisatiemiddel’ en ik ga er na dit artikel ook niet opeens veel meer over delen, het is alleen wel een feit dat ik hier dingen deel vanuit mijn oogpunt en dat oogpunt is christelijk. Iets waar ik zelf heel blij mee ben.
Ben jij zelf gelovig? Heb je er iets mee?
21 reacties
Mooi verwoord!
Prachtig!
Wat een ontzettend mooi artikel. Ik zal eerlijk toegeven dat ik twijfel in wat ik geloof. Ik neig eerder naar niet dan wel geloven, maar ik vind het wel heel mooi. Je hebt het ook super geschreven. Ik ga je blog volgen! Liefs
Je hebt het prachtig verwoord en uitgelegd denk ik: heel open en eerlijk en ook met je twijfels erbij. Ik kan me er alleen maar bij aansluiten: ik ben dan misschien wel een stukje ouder dan jij, maar ik heb ook nog steeds zo nu en dan mijn twijfels en ik zit ook wel eens in de kerk en dan denk ik ‘waarom doe ik dit?’ of is er een preek die me helemaal niets zegt/doet.
Ik schrijf op mijn blog wel eens over mijn geloof, maar het is meer een achterliggend iets denk ik (zoals jij ook zegt) omdat het bij een persoonlijke blog vanzelf ‘hoort’ vind ik, dan dat het echt een hoofdonderwerp is.
Tof dat je er een blogpost aan wijdt, en mooi verwoord :) ik geloof zelf ook, dus je stuk is herkenbaar!
Mooi artikel! Zelf geloof ik ook en ook ik heb weleens vragen. Als je ergens aan twijfelt, vraag dan eens dingen aan je dominee, meestal weet hij wel een antwoord uit de bijbel op je twijfels. Ik doe dit ook wel eens. Met catechisatie bijvoorbeeld.
En als je aan veel dingen twijfelt: ga dan eens Bijbellezen. Daar vind je vaak ook antwoorden op je vragen.
Je hebt het prachtig verwoord :-)
Ik heb ook wel eens twijfels, en dan ben ik twee keer zo oud als jij bent en diaken ;-) Trouwens, mijn broertje is bijna-dominee, en het schijnt dat er nergens zo hard getwijfeld wordt als bij de theologie-studenten. Juist omdat zij veel meer op die ‘moeilijke vraagstukken’ in moeten leren gaan. Twijfels en vragen zijn ook niet erg. Mijn man is zelfs gaan geloven, omdat hij merkte dat wij toe durven te geven dat we het niet allemaal weten – hij had van huis uit geleerd dat ‘die christenen’ allemaal als een stel schapen achter de dominee aan rennen, zonder zelf na te denken. Eerlijk zijn dat je het niet altijd weet, zoals jij nu ook deed, is ontzettend moeilijk, maar ook ontzettend goed!
Het lijkt me echt mooi om te kunnen geloven. Ik denk echt dat als je gelooft, je er ook echt wat aan hebt. Iets aan je op te trekken ofzo, maar ikzelf geloof niet.
Respect!
Wat een prachtig artikel! Ook ik ben christelijk opgevoed, wel wat ‘zwaarder’ dan jij, met de Statenvertaling bijvoorbeeld. Ik vind ook dat je God in alles om je heen kunt zien, Hij geeft ook zoveel als je dat eenmaal beseft!
Wel ervaar ik vaak een spanning rondom het geloven, aan de ene kant niet kunnen (alleen God geeft het) maar wel te moeten. Meestal leef ik er maar een beetje langsheen, doe wat ik moet doen, maar op momenten zoals nu neem ik me dan weer voor om me echt te gaan verdiepen in het geloof. Ik geloof wel dat bekering niet zomaar iets is, maar echt een grote verandering in je leven. Maar ik ervaar ook genoeg dat ik maar liever niet wíl en gewoon door wil gaan en denken dat het wel goed komt, ik wil niet dat God centraal staat in mijn leven. Dat klinkt heel cru en natuurlijk, met mijn verstand wel, maar binnen in me leeft een zondig hart die dat ten diepste niet wil… We zijn compleet van God afhankelijk als Redder en Verlosser.
Elia stelde de prangende vraag: ‘Kies heden wie gij dienen zult’…
Ik vind het zo moeilijk!
Knap dat je hierover schrijft. In mijn naaste omgeving ken ik amper gelovige jongeren (Christenen dan toch). Toen ik vorig jaar op buitenlandse stage ging verbaasde ik me er echt over dat de Italiaanse meisjes elke zondag naar de kerk gingen. Ik ben wel gedoopt en heb mijn communies gedaan, maar zelf ga ik nooit meer naar de Kerk. Ik denk dus dat ik niet mag zeggen dat ik gelovig ben. Toch wil ik graag in ‘iets’ geloven, een kracht die mij kracht geeft. Een kracht die zegt dat mijn oma mij ziet ‘van daarboven’ en over me waakt. Er is ook slechts één ding dat ik heb onthouden uit de catechese lessen van vroeger en dat is: zelfs als alles en iedereen je verlaten heeft zal God er altijd zijn voor je. Dat vond ik een erg mooie en geruststellende gedachte en daar denk ik nog vaak aan terug.
Goed dat je hiermee “naar buiten” komt
Interessant artikel. Ik ben zelf helemaal niet gelovig en ik vind het altijd fascinerend om te horen waarom mensen gelovig zijn. Ik snap het nog altijd niet eigenlijk :p maar respect dat je er zo voor durft uit te komen!
Wat interessant om te lezen en ook mooi verwoord. Ik ben wel benieuwd in wat je nu precies gelooft, maar ik snap het als je dit te persoonlijk vindt, of als je er zelf nog niet uit bent. Ook heel mooi dat je wel verteld over je geloof, maar je niet verdedigend opstelt. Ik ben benieuwd naar meer :)
Liefs
Mooi. Knap ook. Ga zo door.
Een samenvatting van je geloof vind je in de Apostolische geloofsbelijdenis, die, hoewel al heel oud, de kern van het christelijk geloof mooi samenvat
Ik heb al eens eerder geschreven (volgens mij hier) dat ik niet meer gelovig ben. Toch vind ik dat men niet erg begripvol is richting gelovigen tegenwoordig. En dat is jammer. Als iedereen nu gewoon zelf bepaalt of hij of zij gelooft, en zich niet met de ander bemoeit, dan zou de wereld er erg op vooruit gaan.
Van kerkdiensten krijg ik trouwens nog steeds kippenvel, al geloof ik niet meer in God. De liederen en de bijbelse verhalen blijven prachtig.
Ik herken echt een groot deel van je verhaal! Van huis uit ben ik ook gelovig opgevoed & ik heb dan inmiddels wel belijdenis gedaan, vooral vanwege het ‘ja maar de wereld kan niet per toeval ontstaan zijn, elk klein detail in de natuur, daar zit een God achter, dat kan niet anders’. Ik zie het geloof dan ook als een heel liefdevol iets, niet om het te romantiseren, maar als je kijkt naar de 10 geboden, als iedereen zich eraan zou kunnen houden, hoe mooi zou de wereld dan zijn?! Het zijn geen regeltjes van ‘dit en dat mag allemaal niet’, maar iets wat oproept tot respectvol met elkaar en de natuur omgaan.
Het probleem wat ik nu heb, is dat ik filosofiecolleges heb & al de verschillende filosofen komen voorbij, heel interessant, maar dan krijg je ook meer verschillende ideeen & gedachten & ik merk dat hierdoor het rotsvast vertrouwen toch nog een stuk lastiger wordt. Het helpt ook niet dat ik alleen ongelovige vrienden heb (vanuit het geloof & onze gemeente heb ik tot nu toe bijna alleen maar hokjesdenkende, egocentrische, ‘jij bent anders dus we praten niet met je’ mensen ontmoet). Met mijn belijdenis heb ik niet alleen ja tegen God gezegd, maar ook tegen de gemeente, maar inmiddels denk ik niet dat ik nog een onderdeel van de gemeente zou willen zijn. En dat is toch een beetje lastig. Dus ik bezoek nog wel bijna elke zondag de gemeente, blijf ook keer op keer geraakt door bepaalde gezangen, maar in mijn achterhoofd blijf ik denken & twijfelen & denken.
Als laatste: complimenten voor het helder verwoorden, wat een mooi stuk heb je geschreven!
Dapper dat je hierover durft te schrijven. Het zal waarschijnlijk altijd wel een gevoelig onderwerp blijven. Zelf ben ik ook gelovig maar schrijf ik daar nooit over op mijn blog. Ik vind het sowieso een moeilijk onderwerp om over te praten of schrijven omdat het zo persoonlijk is. Al vind ik het altijd wel interessant om te zien en lezen hoe anderen er naar kijken.
Wauw, wat een prachtig artikel heb je geschreven! En yay, wat leuk dat ik je blog gevonden heb!
Ik zelf schrijf wekelijks over het geloof op mijn blog. Ik ben met het Christendom opgegroeid en het geloof gaat een steeds belangrijkere en grotere rol spelen in mijn leven.
Ik vind het superleuk om via het internet andere Christenen, zoals jij, te ontmoeten.
Ik geef op deze manier mijn geloof vorm: ik probeer zo vaak mogelijk op zondag naar de kerk te gaan, ik ga naar de catechisatie, ik speel in een orkestje in de kerk, ik probeer zoveel mogelijk in de Bijbel te lezen & daarnaast ben ik ook veel met het geloof bezig voor mijn blog en youtube-kanaal.
Super leuk om je te ‘ontmoeten’!
Liefs, Wendy
Tof dat je er over schrijft! Ikzelf ben wel gelovig opgevoed, maar doe er eigenlijk niet echt meer iets mee. Aangezien ik nog thuis woon en mijn ouders wel geloven wordt er wel gewoon gebeden en gedankt tijdens het eten + stukje uit de bijbel gelezen en dan doe ik wel gewoon eerbiedig.