Best night ever @ The Script #NoSoundWithoutSilenceTour

Sinds die beruchte week in september waarin ik erachter kwam dat The Script met hun nieuwe tour ook in Amsterdam zou staan en ik binnen een paar dagen besloot dat ik daar eigenlijk gewoon bij moest zijn, was het één van de grootste dingen waar ik naar uitkeek (mijn moeder leende zich namelijk als kaartjeskoper). Bij gebrek aan markers stond er op vrijdag 20 maart in heel simpele balpen ‘The Script @ Ziggodome’ geschreven, maar in mijn hoofd was er veel meer hysterica omheen. Aan de andere kant wist ik niet wat ik er precies van kon verwachten (het was namelijk ook mijn eerste échte concert) en dus stapte ik vrijdagmiddag in elk geval met een gezonde dosis zin in de trein richting Amsterdam, Bijlmer ArenA.

Mijn zus en ik gingen samen gelijk uit school, zodat we er rondje een uurtje of vijf waren en daar ook de andere vriendin waar we mee gingen ontmoetten. Het concert begon uiteraard pas om 20:00, maar we hadden staplaatsen en als je dan op het allerlaatste moment aankomt sta je écht helemaal achteraan. Uiteindelijk sloten we niet gelijk aan in de rij, dan zou je er echt eeuwen staan en heb je al geen benen meer over voor The Script überhaupt hun eerste nummer ten gehore heeft gebracht. Na een drankje liep het tegen zessen en besloten we de massa’s meiden te volgen richting het Ziggodome. Druk, heel druk (vijf minuten nadat we waren aangesloten was de rij alweer bijna verdubbeld, achter ons dan gelukkig), maar volgens mij hebben we uiteindelijk maar een halfuur of drie kwartier écht buiten gestaan. We dumpten onze schooltassen in de kluisjes en onze jassen in de garderobe, kochten wat munten en liepen richting de La Place. En toen was daar opeens de zaal al. De tribunes waren op een paar vroegkomers na nog volledig leeg, het stagedeelte begon al vol te stromen maar er was nog genoeg plek. Plek die wij ons graag toe-eigenden.

Niet veel later begon het voorprogramma. Of eigenlijk eerst het voor-voorprogramma, Colton Avery. Een soort Ed Sheeran met een The Script-sound en hetzelfde haar als een vriend van me die, met een gitaar om, een paar nummers zong. Not bad, maar ik kende zijn muziek niet en dat maakt het wel iets minder leuk. Daarna kwam Tinie Tempah en ik vond het lichtelijk stom dat Labrinth plotseling vervangen was door hem (die volop ‘Tinie’ op z’n Nederlands werd genoemd door het (enige) groepje jongens naast ons), ook al wist ik het gelukkig al wel een paar dagen en kwam ik er niet tóen pas achter. Fleur en ik hadden Tinie al het afvoerputje van de muziek van de afgelopen jaren genoemd maar oké, hij zette wél een leuke show neer met z’n dj en z’n muziek was goed om in de sfeer te komen. From Miami 2 Ibiza en dat soort nummers zullen alleen nooit mijn lifesongs worden en dat gold voor meer mensen in het publiek die natuurlijk allemaal voor The Script kwamen, wat toch best een andere stijl is. Gelukkig was ‘ie wel zo aardig Earthquake (van Labrinth) te performen die al in mijn february 15 playlist stond, ik werd even heel blij toen ik de eerste tonen hoorde haha.

In de pauze brachten we even een bezoekje aan de wc, iets wat alleen ging omdat we ondertussen ‘vrienden’ waren geworden met een paar jongens die ervoor zorgden dat we nog enigszins op ons eigen plekje terug konden komen. Je plekje terugvinden is wel een ander ding overigens, op de Facebook van The Script stond dat we met 17 000 mensen zouden zijn en volgens mij stonden er ook wel zo’n 5 000 in de zaal. We hadden gelukkig een aanknopingspunt (tegenover de Heinekenster van de bar) maar dan was ik alsnog blij dat ik met mijn zus liep. Volgens mij ben ik nog nooit met zoveel mensen in één ruimte geweest, bizar om je te bedenken dat één duizendste van Nederland daar gewoon was! We stonden in elk geval wel goed: een beetje aan de zijkant, bij de bar en dus de ‘uitgang’, maar tegelijkertijd ook waar ze in het begin langskwamen met groene vlaggen én redelijk dichtbij. Geen front row natuurlijk, maar dat vonden we ook niet per se nodig. We konden nu gewoon én op het podium én via de schermen kijken. Op het podium kon je geen gezichtsuitdrukkingen onderscheiden ofzo, maar je zag ze wel gewoon ‘live’ bewegen.

Het moment waarop ze opkwamen had overigens echt iets magisch. Je voelde de spanning in de zaal gewoon en ik had op dat moment ook een heel onrealistisch gevoel, dat iemand met wiens stem je al tigduizend minuten hebt doorgebracht opeens in dezelfde ruimte is als jij. Ik heb niet echt iets met fandom of idolen, maar hierbij voelde ik wel even wat excitement in m’n hele lijf. Ze openden uiteraard met Paint The Town Green en daarna met Breakeven, wat ik echt niet beter had kunnen kiezen. Het is een hit die iedereen kent, maar tenminste wel een gevoelig nummer – net zoals de rest van hun muziek grotendeels is. Die heb ik echt vanuit mijn tenen meegezongen.

Verder zongen ze veel nummers van hun nieuwe album, maar ook nog héél veel ‘oude’. Ik denk dat uiteindelijk één derde van No Sound Without Silence was en twee derde van eerdere albums, wat ik een prima verdeling vond aangezien ik de oude nummers minstens zo goed vind. Ik ben vaak een beetje slecht in het direct weten van de titel, maar er waren geen nummers die ik niet kende (dat zou ik ook wel heel erg hebben gevonden, haha) en alle refreinen kon ik sowieso meezingen. Ook al klonk dat nergens naar, zeker niet omdat je eigenlijk veel te hard zingt omdat íedereen meezingt en de muziek hard staat, maar who cares anyway. Six Degrees of Seperation heb ik van begin tot eind meegezongen (ook al was dat al redelijk op het einde en was mijn stem toen niet meer volledig aanwezig) en ik denk dat dat ook mijn favoriete nummer van de show was. Ik vond het oprecht jammer dat ze een paar nummers als If You See Kay, Fall For Anything en Long Gone And Moved On niet gedaan hebben, maar ik snap wel dat dat niet in de show paste en het moet natuurlijk wel een beetje een geheel blijven.

De show zelf was ook heel vet opgezet. The Script heeft sowieso iets met (laser)lampen, dat zie je al in de albumhoes van Breakeven en Before The Worst en nu natuurlijk ook bij Superheroes en No Sound Without Silence. Bovendien paste het weer mooi bij ‘Man on a Wire’ en dus was de zaal geregeld gevuld met lasers in allerlei kleuren die door de hele zaal liepen. Vervolgens switchten ze ergens in het midden van de show ook opeens naar een klein podium in het midden van de zaal, waar ze een paar nummers speelden en daarna ging Dan via de zittribune weer naar het hoofdpodium. Dat betekende dat de front row volop foto’s maakte en ‘m aanraakte en ondertussen filmde hij zelf met een Go Pro en kwam het live op de grote schermen voorin. Ze waren dus zeker bezig met het publiek, vooral met de staplaatsen, maar óok met de rest. Nu we het toch over publiek hebben: er werd ook weer een ex van iemand van de frontrow gebeld en terwijl die ex aan de telefoon hing werd Nothing gespeeld. ‘Hi, this is Danny from The Script…’

Aan het eind van de avond deden mijn voeten pijn, hoorde ik alles in een grote gons, was ik schor en vooral heel moe, maar ik heb écht heel erg genoten. Ik blijf de muziek van The Script bijzonder vinden en ondanks de kleine post-concert depression ben ik bang dat ik hun muziek nu alleen nog maar nog meer ga luisteren. De energie en de sfeer in de zaal was geweldig, en dat benoemden ze zelf ook (‘everyone’s here for different reasons, but we’re all somehow touched by music’). Natuurlijk moeten zij ook gewoon performen en weten ze van tevoren gewoon al dat ze Amsterdam gaan bedanken, of ze ons nou echt leuk vinden of niet (sidenote: ik durfde niet te hard te zeggen dat ik uit Rotterdam kwam, haha), maar je merkte wel dat ze er écht plezier in hadden. Op het moment dat er twee enorm grote partypoppers met doorzichtige stukjes papier – waarvan er nu nog eentje naast mijn laptop ligt – afgeschoten werden had ik opnieuw een ‘wow’-gevoel. De muziek die je op je kwetsbaarste momenten hebt geluisterd opeens in zo’n grote zaal beleven, live, is onwijs bijzonder.

Toen mijn vader de auto om 00:45 op onze oprit neerzette en ik wakker werd gemaakt door mijn moeder (normaal word ik altijd vanzelf wakker als we thuis zijn, maar ik was nu zó moe dat ik zelfs moeite had mijn ogen te focussen haha) leek alles opeens alweer heel ver weg. Dat voelt het nog steeds als ik hun muziek weer door mijn lullige laptopspeakers hoor terwijl ik gewoon op mijn kamer zit, maar I was there. And the #NoSoundWithoutSilenceTour definitely was one of the best nights ever.