Welkom in de wondere wereld van Hester anno nu

Als ik over mezelf vertel trek ik vaak een vergelijking met vroeger. Ik vertel bijvoorbeeld dat ik veel spontaner en flexibeler ben dan een paar jaar geleden, wat op zich de waarheid is en wat over mij als persoon nu zegt, maar vaak vergeet ik wat over mezelf nu te vertellen. Wie ik op dit moment ben. Wat typisch is voor mij, wat me tekent, waarbij vrienden roepen ‘ah, dat moet Hester zijn!’ (als ze dat überhaupt ooit roepen). Misschien is het daar vandaag tijd voor.

Ik heb soms een hele dag schoenen aan terwijl ik het huis niet uit hoef, alleen maar omdat mijn outfit er tien keer beter uitziet mét schoenen. Mijn vrienden uit verschillende milieus hebben er een handje van elkaar onderling ‘niet zo te mogen’ en dat zie ik dan maar als een compliment omdat ze me eigenlijk niet willen delen. Ik kan opstaan, een comfortabel vest aantrekken en uiteindelijk toch de deur uitgaan in een nette blazer. Af en toe ben ik een queen uitstellen, maar vaak komt dat meer omdat ik bang ben dan dat ik lui ben. Na een half jaar ben ik gestopt met ontkennen dat ik af en toe een ochtendhumeur heb en tegenwoordig is het dus gewoon mijn excuus als ik met een chagrijnige kop aan de ontbijttafel zit. Ik zwem baantjes van geen-idee-hoeveel-meter-lang in een halve minuut en ik ken maar weinig dingen die fijner voelen dan een meter voor de kant je laatste slag afmaken en dan naar de kant toe te drijven. Daft Punk vind ik een muziekheld, vooral vanwege Random Access Memories.

Ik ben een meisje-meisje dat van kleding en make-up houdt en ‘aaaaawh’ roept bij het zien van de meeste dieren, maar ik heb niets met baby’s of kinderen – behalve als ik ze op de foto mag zetten – en ik vind auto’s oprecht leuk. Met Brenda ben ik al bijna vijf jaar goed bevriend en dat is echt een record voor mij, omdat ik eerder nooit genoeg waarde aan een vriendschap hechtte om ‘m ook daadwerkelijk lang in stand te houden er er moeite voor te doen. Ik schrijf, ik denk en ik fotografeer, maar ik vind het lastig dingen te benoemen als talenten (al weet ik wel dat ik ze heb).

Ochtendlicht op mijn muur tovert een lach op mijn gezicht, net zoals glittertjes in rijp/sneeuw. Ik ben altijd precies op tijd of laat, maar nooit te laat – iets wat altijd voor veel stress zorgt voor de mensen om me heen die op me moeten wachten, maar ik ken mezelf ondertussen. Mijn iPhone (en oplader) is altijd binnen handbereik, niet omdat ik per se héél erg Instagram-/Facebookverslaafd ben maar meer omdat ik eigenlijk altijd wel in gesprek ben met iemand, of dat nou goed is of niet. Ik twijfel kapot veel en hoewel ik ergens ook écht 100% voor ga als ik er eenmaal voor gekozen heb, vind ik mezelf nog heel vaak in tweestrijd met mezelf. Ik ben een wereldverbeteraar, die altijd iets wil betekenen voor mensen – wil inspireren, wil raken, wil bewegen. Als ik het leven in één woord mocht beschrijven was dat ‘kwetsbaar’.

Aan de ene kant maakt het me niet zoveel uit als mijn blog geen hoge bezoekersaantallen heeft, maar ik vind het toch leuk als er opeens volgers bij komen (331, hoooly) in plaats van afgaan en iemand die ik al een tijdje miste opeens weer reageert. Soms maak ik minder waar dan ik had gehoopt. Ik heb een heleboel respect voor mijn ouders, al zou ik zelf waarschijnlijk ook veel dingen anders doen.

Dit zijn nog maar een paar bits and bobs van mij, maar genoeg om jullie een klein kijkje in mijn leven en persoonlijkheid anno nu te geven. En dat leek me wel eens leuk.