#throwbackthursday naar verlangens naar een zomer

Ik heb absoluut geen moeite met de winter zoals ‘ie op dit moment is, en anders zou ik mezelf alsnog kunnen troosten met het feit dat het alweer februari is – iets wat in mijn oren altijd al heel lente-achtig klinkt. De gelegenheid om even terug te blikken onder het mom van #throwbackthursday (hashtags doen het natuurlijk niet op mijn blog, maar misschien is het ook wel een goede manier om er even bij stil te staan dat het al donderdag is – ik heb nog steeds het idee dat het maximaal dinsdag is en de tijd ontglipt me) grijp ik echter wél graag aan om jullie mee terug te voeren naar… That’s right, de zomer. Want die was best mooi.

Ik verlang terug naar die ene wandeltocht langs de reusachtige bergen van Mons Klint, met het geluid van de zee op de achtergrond. Alles was blauw-grijs, ik was (opnieuw) enorm onder de indruk van zo’n natuurverschijnsel en in de paar minuten die ik alleen liep vond ik mezelf. Ik wil weer tien minuten lang foto’s maken van een vlinder zonder te letten op de tientallen passerende toeristen om me heen, laat staan op de tijd. Voeten met zwartgelakte nagels in het warme zand van het strand. En daarna in een veel te warme auto zitten met de raampjes open, een zwart-wit gestreept jurkje over je halfnatte bikini, je haar wild van het zeewater en 1000 Forms of Fear van Sia keihard door je oordopjes laten schallen.

De eerste tanlines ontdekken als je ’s avonds de douche instapt na een geweldig zonnige en relaxte dag. Een boek lezen in het bos terwijl je op het gras ligt, groene bomen en blauwe luchten afstekend tegen de pagina’s die je verslindt. Ik verlang ernaar om gewoon voor de zonsondergang te gaan zitten en de lucht prachtige kleuren aan te zien nemen. Ik verlang ernaar om zon te zien met je ogen dicht, je weet wel, als je op het strand ligt en je ogen dichtdoet maar dat het dan alsnog niet helemaal zwart is omdat de zon zo fel is. Uiteraard ook de geur van zonnebrand. Take me back please naar mijn balkonnetje in ons vakantiehuis in Denemarken, dat magische moment op één van die zomeravonden waarop ik uitkeek over de achtertuin en er een trein langs raasde en ik alles alleen maar even heel diep kon inademen.

Ik wil wakker worden en in slaap vallen met het gevoel van schone, koude dekens op mijn blote benen. Ik wil een reden om mijn benen wel te moeten scheren, dag in dag uit in shorts niet langer dan de eerste dertig centimeter van je bovenbeen rondlopen en je verder vooral niet druk maken om je kleden want het is toch zomer. En bovenal, die gezonde gloed op m’n gezicht waardoor ik niet eens make-up nodig heb, mag ik ‘m weer?

Dagen aan het zwembad liggen, avondeten in je bikini als je een keer honger krijgt en potjes pesten om de dag mee af te sluiten. Het geluid van de ritsen van de tent. Maar ook nieuwe steden verkennen, rondzwerven in immense kerken al is het alleen maar voor de verkoeling, dingen zien die je nog nooit gezien hebt, onder de indruk raken. Terrasjes pakken en mensen kijken. Geld uitgeven in een munteenheid met een onmogelijke omrekenfactor – dingen kopen met een herinnering, namelijk aan die plek.

Maar ik wil me ook opnieuw realiseren dat ik kwetsbaar ben; dat zelfs die geweldige zomer dieptepunten kent. Ik wil me verloren voelen om 02:00 ’s nachts, alleen op mijn kamer, en ’s morgens de zon weer op mijn gezicht voelen en weten dat het goed is. Maar meer nog wil ik de periode ervoor. Je voeten bestuderen alsof je ze voor het eerst ziet tijdens de saaie lessen, alleen maar omdat je weer eens flipflops draagt. Ik wil zondagen buiten spenderen, ik wil naar het bos en lentekriebels voelen, al zal ik ze dit jaar voor mezelf houden. Ik wil elk sprankje belofte vangen met mijn camera. Ik wil de eerste pauzes buiten doorbrengen en nieuwe nummers herkennen als potentiële zomerhits, en ik wil zelfs haar dat vastzit in mijn zonnebril.

Eigenlijk wil ik alleen maar vrijheid, geluk en hoop, en ook pijn, verwarring en kwetsbaarheid. Ik wil voelen en ervaren tot kippenvel toe, ik wil jou, ik wil ons, ik wil alleen maar dit.