Keukenprinses for a minute

Mijn dinsdag begon vroeger dan ik een dag ooit ben begonnen in de afgelopen drie maanden (op afgelopen maandag na dan, toen ik om 6:00 even wakker werd omdat er een oppaskindje arriveerde dat moest huilen, maar toen sliep ik na twee minuten weer verder). Om 6:36 op mijn eigen wekker, wat zoveel als 6:21 is op elke andere klok in Nederland die niet de rare afwijking uit zichzelf een paar minuten voor te gaan lopen, werd mijn vredige nachtrust verstoord. Die nachtrust had ik de vorige avond uitzonderlijk vroeg ingezet: om 23:15 lag ik in bed. Eigenlijk voornamelijk om te testen of ik het überhaupt nog kon, op dat tijdstip mijn bed induiken. Echt moe was ik nog niet, dus het was niet zo dat ik gelijk insliep, maar net wat langer in bed liggen is best fijn en en voor mijn doen sliep ik op tijd.

Dan de prangende vraag: waarom zet je je wekker dan gelijk zo vroeg? Nou, omdat blogs zichzelf niet schrijven, en aangezien ik maandagmiddag blijkbaar weer andere dingen te doen had en toen opeens het idee had een keer niet de nachtbraker uit te hangen was het artikel dat ik in gedachten had nog steeds alleen in mijn gedachten. Onuitgewerkt dus. Ik wilde weer een keer wat kwalitatiefs online en ik wilde sowieso wat online, want anders zou mijn uploadschema er eerlijk gezegd wel heel triest uitzien, dus zat ik om half zeven ’s morgens achter mijn bureau. Mijn moeder keek ook even verbaasd ja.

Voordeel daarvan is wel dat je ochtendhumeur al redelijk weggetrokken is tegen de tijd dat je (te laat) aan de ontbijttafel schuift en dat je geen luciferstokjes meer nodig hebt tijdens je eerste lesuur. Goed, dat laatste is misschien een tikje overdreven, maar het is in elk geval fijn niet ‘net wakker’ te zijn. Het halve uurtje slaap dat ik uiteindelijk miste had ik bovendien toch niet echt nodig tijdens mijn drie lesuren. Ik kon eindelijk weer eens zelfstandig werken in een Fransles en vervolgens ook direct in de wiskundeles die daarop volgde, maakte het boekverslag waar ik ongeveer zeven weken geleden al aan begonnen was af in een tussenuur met Spotify en beëindigde mijn schooldag door nog vijftig minuten in de atmossfeer van een zwangere vrouw door te brengen. Ik zal me niet verder uitlaten op internet, maar het was niet de allergezelligste les, haha. Kan gebeuren.

Toen ik thuis was begon ik aan de zoektocht in de voorraadkasten die inmiddels standaard is geworden bij mij als ik thuis lunch. Na een belletje naar mijn moeder kwam ik erachter dat de wraps op waren en bij gebrek aan zin om naar de winkel te fietsen ontdooide ik dus maar wat bladerdeeg. Het aanrecht vulde zich ondertussen niet alleen met mijn laptop die ik er pontificaal op had gezet, maar ook met prei en feta die ik in de koelkast vond en een blikje tonijn. Als we niet zo’n groot keukenraam hadden had ik ongetwijfeld alvast een aantal calorieën verbrand met wat dansmoves want ik was even helemaal in m’n element als keukenprinses. De tien minuten voor de oven zitten waren dan ook het spannendste van de gehele dag.

Uiteindelijk schoof ik met veel pijn en moeite mijn zelfgefabriceerde lunch op m’n bord en genoot ik er volop van. Misschien dat ‘ie er niet zo fabulous uitziet als ‘ie klonk, maar dat wil ik liever niet horen als je bedenkt hoe lang ik ermee bezig ben geweest (ik werk nooit zo efficiënt in de keuken omdat ik altijd ‘zomaar’ wat maak). En het was tenminste wel lekker. Vervolgens deed ik wat Frans, maar nadat ik uit m’n concentratie was gehaald door een pakketbezorger die even 12 kilo kattenvoer kwam bezorgen (erg awkward als je zo’n pakket aanpakt en niet doorhebt dat ‘ie super zwaar is) bleek de stoel in onze woonkamer precies in de zon te staan. Dat leverde een mooie snapchat van/met mijn onwillige kat op en een selfie waaruit duidelijk is dat mijn ogen deze zon niet meer gewend zijn. Niet dat je me hoort klagen hoor, absoluut niet.

De rest van de middag werkte ik amper aan de PO’s waar ik aan moest werken (wat wil je als al je Latijnboeken opeens op school blijken te liggen?), las ik een paar blogs en pikte ik af en toe nog wat zon en chocolade mee. Om 17:00 had ik echt het idee dat ik in slaap kon vallen – ik zat/hing dan ook op het bed van mijn ouders, maar dat terzijde – en was ik even bang dat de hele rest van mijn dag in het water zou vallen, maar na het eten had ik gelukkig juist weer energie. Zelfs mijn onderzoeksopzet over abortus begon opeens écht ergens op te lijken en dat moet vrijdag ingeleverd, hartstikke op tijd al zeg ik het zelf. Marjolein en ik blijven een goed team.

De laatste uurtjes van de dag bracht ik zonder make-up en en in fijn zittende kleding door terwijl ik wat bij kletste met mijn ouders en met vrienden. Facebookchats waarin iemand zoveel praat dat je in capslock gaat typen omdat je anders het idee hebt dat je er niet tussendoor komt zijn altijd leuk, haha. Ik realiseerde me opnieuw dat ik helaas heel weinig tijd ga hebben om sommige mensen nog te zien voor ik op vakantie ga en dat het allemaal erg krap gaat worden, maar het besef dat die vakantie dichterbij komt is wel fijn. Dan kan ik potjandorie tenminste de hele dag de keukenprinses uithangen als ik dat wil in plaats van annotatieopdrachten te maken en Franse zinnen à la ‘Plus tard, j’aimerais travailler pour une assocation humanitaire en Afrique’ uit m’n hoofd te leren. Dat wil ik namelijk helemaal niet en zal ik al helemaal niet snel in het Frans zeggen, maar goed… Who cares anyway?

Love,
Hester