Het statement wordt vaak gemaakt: sociale media maakt ongelukkig. Als je enigszins depressief op de bank hangt zou je je telefoon weg moeten leggen en moeten stoppen met scrollen door je Facebooktimeline, ook al staan er juist zulke leuke, positieve en vrolijke dingen op. Ik bedoel: wie wordt er nou niet blij van een foto van de nieuwe labradorpuppy van je buurvrouw, een video van een groepje vrienden waarmee je op school hebt gezeten waarin ze tegelijk in het knalblauwe water van een of ander luxe resort springen of de ‘voelt zich gelukkig – met …’-status van je nicht? Het antwoord blijkt, hoewel misschien onverwacht, ‘iedereen’ te zijn.
In theorie mag het dan leuk klinken om over zulke positieve dingen te lezen en iedereen om je heen gelukkig te zien, maar een bezoekje aan Facebook blijkt een andere uitwerking te hebben. Natuurlijk gunnen we het die buurvrouw, dat groepje vrienden en die nicht wel hoor, maar ergens zal toch altijd iets knagen. Zij heeft die hond waar jij geen ruimte of geld voor hebt, terwijl je het onwijs graag zou willen. En jij zit gewoon in het koude Nederland waar het een stuk minder ‘lang leve de lol’ is; bovendien vraag je je stiekem bij jezelf af wie er met nou eigenlijk met jou zou afreizen naar een ver eiland. Je hebt een paar goede vriendinnen, maar echt zo’n geweldige vriendengroep waar alles met elkaar gedeeld wordt en over twintig jaar waarschijnlijk nog samen vakanties worden georganiseerd? Dat niet. En dan dat gelukkig voelen… Dat is voor jou eigenlijk ook alweer even geleden.
Ik maak mezelf er ook schuldig aan. De laatste tijd (zeker nu Twitter een beetje is uitgestorven, haha) ben ik zelf wat actiever op Facebook, gewoon omdat ik het leuk vind mijn ‘leuke momentjes’ te verzamelen en te delen en dan op een super random manier. Scrollend door mijn eigen Facebookpagina kom je de mooiste foto’s van fotoshoots met leuke mensen tegen, samen met selfies of zelfportretten waar ik enigszins flatteus op sta, cheesy familiefoto’s die met kerst zijn gemaakt, wat blogposts van mezelf die ik het delen waard vind en af en toe nog meer goed gelukte natuurfoto’s en een random status tussendoor (voornamelijk over leuke dingen waar ik excited over ben). De status met foto’s van het spontane avondje uiteten met mijn zus behoort bovendien tot één van de beste en bovendien meest recente voorbeelden voor dit artikel.
Want zelf word ik blij van zo’n overview van leuke dingen, maar tegelijkertijd ben ik me pijnlijk bewust van het eenzijdige beeld dat ik op deze manier schets. Ik ging inderdaad random uit eten op een dinsdagavond met mijn zus en het was súper gezellig, maar ik kan me ook goed voorstellen dat mensen – in het algemeen, niet per se mijn Facebookvrienden – opeens denken ‘ah, had ik ook maar een zus waar ik zo’n goede band mee had en zulke leuke dingen mee kon doen’ of ‘wat heb ik een saai leven dat ik net gewoon thuis opgewarmde boerenkool van eergisteren heb gegeten’. Dat, terwijl ik ook vaak genoeg ‘gewoon thuis’ zit: alleen dat zet ik niet op Facebook, want als je je er ook maar even in verdiept kom je erachter dat negatieve posts totaal niet gewaardeerd worden op Facebook. Ondanks dat we er zelf misschien juist ongelukkiger van worden, liken we toch alleen maar dingen die we leuk vinden en zeggen we bij negatieve updates ‘pfff, heb je haar weer met haar gezeik’.
Facebook gebruik ik zelf heel erg graag om te zien wat anderen doen en zelf ook leuke dingen te delen (ook deels om sommige mensen, die ik in real life niet zo vaak zie of spreek, nog een beetje op de hoogte te kunnen houden). Bij het gebruik ervan hoort echter één grote disclaimer: this is NOT the real life. Wat we hier zien zijn de leukste dingen, de hoogtepunten, de grappige statusupdates waar mensen een halfuur over nagedacht hebben. Als buitenstaanders hebben we de neiging een lijn te trekken tussen die hoogtepunten om op die manier een beeld van iemands leven te krijgen, maar in feite zijn er ook nog een hoop punten die zich lager op de lijn bevinden; daar weten we alleen niets van, omdat ze niet gedeeld worden.
Ik zal nooit beweren dat ik iemand ben waar mensen – op basis van mijn online leven – naar opkijken, maar ik vind mezelf wel eens scrollend door het Facebookprofiel van iemand die ik maar vaag ken waarna ik uiteindelijk alleen maar denk ‘wat een leuk leven heeft zij!’. Ik heb nu Facebook als voorbeeld genomen omdat ik daar het idee heb dat de druk om leuk te zijn nóg hoger is dan op andere socialmedianetwerken (vooral omdat ik een beetje ‘overgestapt’ ben vanaf Twitter, waar alles kan, en ik niet heel actief ben op Instagram), maar hetzelfde geldt voor Snapchat. Al die blije koppen en groepsselfies: ik heb er niet zo heel veel mee, en niet omdat ik jaloers ben, maar omdat ik soms het gevoel heb dat mensen ze alleen maar uploaden om te laten zien met wie ze zijn, hoe gezellig ze het hebben en hoe tof hun leven is (Snapchats blijven immers niet vastgelegd als overview voor jezelf, zoals Facebookupdates).
En er is niets mis met een leuk leven hebben, maar wel met de schijn daarvan ophouden. Ik ben – soms tegen beter weten in – voor eerlijkheid en openheid, en ook op social media.
12 reacties
Dat is herkenbaar ja. En ook tegenstrijdig. Als ik leuke party foto’s voorbij zie komen, denk ik ook wel eens: damn, en ik zit hier maar alleen op de bank. Terwijl ik dan vergeet dat ik helemaal niet zo van feestjes houd en het de enige avond in de week is dat ik thuis ben.
Ja, dat is ook zo. Je gaat soms (bijna) dingen doen ‘omdat het hoort’ ofzo (of, nog erger, ‘omdat het leuk staat op je Facebookprofiel’) terwijl je het zelf niet eens zo leuk vindt. Is wel goed om dat onderscheid te maken.
Mijn timeline word(t) niet zozeer gevuld door de 69 Facebook vriendjes die nauwelijks actief zijn maar wel met de Young Creators group waar ik lid van ben. Facebook maakt chatten en bestanden delen gewoon makkelijk, kan op veel apparatuur tegelijkertijd en is net wat laagdrempelijker dan een telefoonnummer vragen.
Ja, true, maar dan gebruik je Facebook dus ook niet puur als ‘social media’. Ik vind een forum bijvoorbeeld geen social media, gewoon internet, en zo’n groep reken ik daar meer onder. Maar het zijn inderdaad wel de pluspuntjes van Facebook, daar ben ik het helemaal mee eens :)
Ik ben wat social media betreft alleen actief op Facebook (heb verder niets en ook geen behoefte aan, hoewel ik nog twijfel over Instagram haha, maar dat waait wel weer over denk ik), maar heb afgelopen maand (januari dus) niet gefacebookt (bewust) en dat beviel me prima. Nu heb ik ook niet echt meer de behoefte om alles te lezen en iedereen maar te volgen. Heerlijk rustig :)
Ergens vind ik dat echt knap hoor, om het eens een maandje zonder te doen. Denk dat het best bevrijdend kan zijn, maar ik zou het me nu niet in kunnen denken omdat ik dan toch echt wel dingen zou missen. Maar goed, misschien is het júist nodig eens zonder te doen als je er zo over denkt ;)
Ik gun anderen ook het geluk ;-)
Oh pijnlijk herkenbaar. Ik mag van mijzelf ook niet op facebook op het moment dat ik niet zo lekker in mijn vel zit (wat de afgelopen maanden alleen maar het geval is, ha). Het probleem is wel dat het zo makkelijk is om toch even online te gaan & gebrek aan discipline maakt dat ik dat toch af en toe doe… Oeps.
Ik twijfel dan ook heel erg of ik niet facebook helemaal wil verwijderen. Voor nu laat ik het maar even zo, ik ben stiekem ook wel fan van meekijken in andermans leven (maar dus alleen als ik zelf mentaal stabiel genoeg ben om te relativeren….)
Awh, hopelijk zit je snel wat lekkerder in je vel! En tot die tijd: niet teveel op Facebook kijken inderdaad. Verwijderen vind ik zelf een stap te ver omdat het tegenwoordig ook gewoon heel handig is, maar bijv. de app van je telefoon verwijderen scheelt al wel heel veel denk ik!
Dit is de eerste keer dat ik reageer, maar wauw, complimenten voor je site! Je schrijft echt mooie artikelen! Ik ga hier zeker weten elke dag even op kijken (:
Helemaal mee eens. Je leest nooit op Facebook dat iemand de scheidingspapieren heeft ontvangen. Of de belastingaangifte aan het invullen is. Overigens gooi ik vooral de mensen uit mijn tijdlijn die constant lopen te verkondigen hoe gelukkig ze wel niet zijn, want ik geloof er geen snars van dat het leven alleen maar uit geluksmomentjes bestaat.
Oh, precies dat. Ik ken iemand waarvan ik weet dat ‘ie helemaal niet zo’n topleven heeft en op Twitter lijkt het dan wel alsof er alleen maar geweldige dingen gebeuren. Dat vind ik zó scheef dat ik me er echt aan kan ergeren. Natuurlijk snap ik het dat je juist die fijne momentjes wil delen en dat je anderen niet lastig wil vallen met je problemen, maar come on, je hoeft je leven niet zo te ‘polijsten’ dat het tien keer zo leuk overkomt als dat je het in werkelijkheid zelf ervaart. Dat is gewoon bullshit, vind ik.