Vertrouwen

Ik kan eerlijk zeggen dat ik mezelf vroeger nog nooit heb afgevraagd of ik wel op iemand kon vertrouwen. Als klein meisje was mijn hele wereld nog gevuld met barbies, spijkerbroeken met wijd uitlopende pijpen en acht zakken en mensen met goede bedoelingen. Die laatste zijn er nu gelukkig nog steeds, maar ze worden wel steeds bijzonderder naarmate je de wereld ook leert kennen als plaats waar #jesuischarlie een trending hashtag is als reactie op de terroristen in Parijs. Vertrouwen is niet vanzelfsprekend.

Dat wil – gelukkig! – niet zeggen dat er heel veel mensen rondlopen die jou wat aan willen doen. Het grootste gedeelte van de mensen dat je tegenkomt zit waarschijnlijk gewoon op neutraal terrein: ze hebben het niet op je gemunt, maar een echte vertrouwensband hebben jullie nou ook weer niet. Da’s logisch, omdat je heel veel mensen tegenkomt in je leven die je eigenlijk alleen maar van naam en gezicht kent, ondanks dat je ze misschien elke dag op school ziet. En dan zijn er ook nog de mensen waar je wel mee omgaat, maar die je eigenlijk alsnog vooral op een oppervlakkige manier kent: je deelt dingen uit het dagelijks leven en verder niet. Ik moet toegeven dat er voor mij tot een of twee jaar terug weinig verschil zat tussen de mate waarin ik die personen of andere vriendinnen vertrouwde.

Het is dan ook misschien zelfs pas het afgelopen jaar geweest dat ik erachter ben gekomen wat vertrouwen nou precies inhoudt. Natuurlijk heb ik het gevoel van vertrouwdheid al wel eerder ervaren, maar ik vond het eerlijk gezegd gewoon niet meer dan logisch dat je het beste met iemand voorhebt. Zolang personen geen al te vervelende grapjes over me maken en geen dingen doen die ik niet wil, wat beide eigenlijk bijna nooit voorkwam, vond ik het prima. Natuurlijk had ik mensen bij wie ik me meer op mijn gemak voelde dan anderen, omdat het meer ‘mijn type mensen’ zijn, maar aan vertrouwen gaf ik niet zoveel boodschap. En van trust issues snapte ik al helemaal niets.

Dat klinkt heel ideaal, maar het was vooral heel naïef. Mijn band met vriendinnen was bijvoorbeeld goed, maar als ik erop terugkijk wist ik eigenlijk nooit precies wat ik nou aan wie had. Het was vooral ‘voor de gezelligheid’, waar niets mis mee is, tot je een keer wel iemand nodig hebt (en andersom). Als je iets persoonlijks kwijt wil, vertel je dat niet aan de eerste de beste die je tegenkomt in de gang. Dan heb je juist behoefte aan iemand waarvan je zeker weet dat diegene jou belangrijk genoeg vindt om de tijd voor je te nemen, te luisteren en te helpen, omdat je je kwetsbaar opstelt.

Met me kwetsbaar opstellen heb ik op zich niet zoveel moeite, maar bij vertrouwen gaat het er ook om dat je weet dat het van twee kanten komt. Dat diegene niet alleen met een lauwe ‘oh, ja, lastig voor je’ reageert en je verhaal misschien niet doorvertelt, maar het gesprek wel gelijk afsluit. Vertrouwen is wat mij betreft ook de wetenschap dat je gewoon weet ‘dat het goed zit’. Dat je allebei ongeveer evenveel waarde aan jullie band hecht en dat je hetzelfde voor elkaar zou doen. Vertrouwen is de enige voorwaarde om ergens vol voor te gaan en om er energie in te stoppen zonder te twijfelen. Als ik iemand écht vertrouw, wil ik altijd wel tijd voor diegene vrijmaken, gewoon omdat dat prioriteit heeft. En omdat ik weet dat het zín heeft: het is geen bodemloze put waar je tijd en energie in stopt, maar je bouwt ook daadwerkelijk iets op en je krijgt er dus ook iets voor terug.

In de afgelopen tijd ben ik me bewuster geworden van vertrouwen. Niet alleen omdat ik, nu ik ouder word, ook gewoon meer behoefte heb aan mensen waar ik écht dingen mee kan bespreken en aan kwijt kan als het moet, maar ook ik omdat ik het verschil beter zie nu ik met een stuk meer mensen in aanraking kom en praat dan toen ik nog iets meer in mijn schulp zat. Altijd in acht gesprekken tegelijk praten op WhatsApp hoeft helemaal niet te betekenen dat je ook daadwerkelijk ‘zoveel goede vrienden hebt’. Voordat je opeens écht iemand nodig hebt en je opeens bedenkt wie je nou eigenlijk vertrouwt, is het slim om er nu al bij stil te staan. Bedenk de volgende keer als je met iemand praat eens of je diegene ook écht vertrouwt en een beste vriend(in) kan noemen, of dat het eigenlijk niet meer is dan iemand met wie je socializet.

Vertrouwen geeft een relatie veel meer betekenis – ik heb het nu vooral over vriendschappen, omdat ik mijn familie eigenlijk onvoorwaardelijk kan vertrouwen, maar dat zal niet voor iedereen gelden. Jezelf kunnen zijn en vol voor iemand kunnen gaan zonder twijfel zijn mooie dingen waar je je ook bewust van moet zijn, zodat je zeker weet dat je je tijd in de goede personen stopt. Dat zal uiteindelijk meer opleveren dan je denkt. Ik dacht namelijk altijd dat een goede/serieuze relatie te maken had met hoeveel je elkaar zag, maar het blijkt heel simpel te zijn: zolang je elkaar écht vertrouwt en weet dat je beiden van elkaar op aan kan, ook al heb je iemand al even niet gezien, dan zit het echt goed.

Dit is de reden waarom ik nog nooit zo hard om iets heb gehuild als om een break-up, maar ook waarom ik me nu veel gelukkiger weet met de goede vriend(inn)en die ik heb.

Hecht jij veel waarde aan vertrouwen?