Oudejaarsavond

‘… 4, 3, 2, 1, HAPPY NEW YEAR!’

Ik hoop dat ik niet de enige burgertrut ben die, terwijl ze keihard twee roept en alvast om zich heen kijkt wie ze zo meteen eerst om de hals gaat vallen/gaat zoenen/ja-wat-gaan-we-eigenlijk-doen, ergens een sentimenteel momentje heeft. Zelfs vroeger had ik dat al, toen ik op een willekeurige oudjaarsdag in een schriftje een ode aan tweeduizendzoveel schreef met de slotzin ‘we zullen je niet vergeten hoor!’. Het is maar een jaartal dat verandert, net dat ene lullige cijfertje. Ja, en de maand natuurlijk, maar daar kijken we in de rest van het jaar ook niet meer zo van op. Toch voelt het altijd weer als een beetje afsluiten en een beetje opnieuw beginnen. Iets wat ik in theorie altijd wel een fijn idee vind, maar in die paar laatste secondes van een jaar toch een beetje een angstaanjagende gedachte. Alsof je zo meteen een punt achter dat jaar zet en er nooit meer aan terugdenkt. Dit was het, meer kunnen we er niet van maken.

Gelukkig blijkt dat in de praktijk uiteindelijk vaak niet zo te zijn. Je gaat gewoon weer verder met je bezigheden uit het vorige jaar en hoewel je niets meer aan dat jaar kan toevoegen of veranderen, zul je er uiteindelijk nog vaak genoeg aan terugdenken of dingen anders gaan zien door nieuwe ervaringen. Het enige verschil is dat we opnieuw zijn begonnen te tellen en er nu 365 nieuwe dagen vol kansen klaarstaan in een nieuw hoofdstuk. Die kun je gewoon net zo invullen als in het vorige jaar als je daar gelukkig mee was, maar iedereen weet ook dat niets zo’n groot perfectionisme opwekt als iets wat nog helemaal perfect en foutloos is. Dus ja, ook ik vind een nieuw jaar een mooie kans om er weer écht helemaal voor te gaan.

Maar voor we dat doen eerst nog die oudjaarsdag. Vroeger het hoogtepunt zelf van mijn hele jaar, tegenwoordig meer een soort overgangsfase. Ik ontbijt met zelfgemaakte oliebollen, doe ’s avonds een bordspelletje met het gezin, verzend toch maar wat ‘gelukkig nieuwjaar’-berichtjes, tel af met Ik Hou Van Holland en drink een paar slokken Moët-champagne omdat ik het erbij vind horen (want echt lekker kan ik het niet noemen).

Omdat mijn zwager dit jaar zelf vuurwerk afsteekt ben ik wel gedwongen me buiten te begeven – iets wat ik vroeger liever nooit deed, maar eigenlijk helemaal niet zo erg is. Mijn statief uitstallen op zolder blijkt onnuttig te zijn, want mijn poging tot vuurwerkfoto’s mislukt grandioos omdat mijn beste vriendin er ook is en ik er dus eigenlijk een beetje te lui voor ben. Nog geen tien minuten later heb ik, na heel veel mooi vuurwerk te hebben gezien, bovendien ook al zeven brandweerwagens langs horen rijden: een nieuw jaar is behalve een startsein voor nieuwe en leuke dingen ook nog altijd een startsein voor ongeluk, iets wat juist door al dat mooie en knallende vuurwerk weer duidelijk wordt.

Maar als ik even later een rondje door de wijk loop met Brenda in de frisse januarilucht, zoals we die sinds een uurtje kunnen noemen, ben ik eigenlijk alleen maar benieuwd naar het nieuwe jaar. In een jaar gebeurt altijd veel en dat zullen ongetwijfeld niet alleen maar leuke dingen zijn, maar ik denk dat ik het wel aankan. Het laatste (en mooiste) vuurwerk schiet de lucht in en ik typ een blogje met het laatste geknal op de achtergrond.

2015, Hester. Hester, 2015. Nice to meet you.

Ennn ik wens jullie natuurlijk ook allemaal een mooi 2015!