Gelezen & gezien: Het Diner & Mockingjay Part 1

Dingen die ik veel vaker zou willen doen: boeken lezen en films kijken. Beide nemen je even mee in een fictieve wereld, anders dan blogs of krantenartikelen. Ik vind het nog altijd heerlijk me soms te verliezen in zo’n verhaallijn en de personages en in de kerstvakantie is er gelukkig soms weer wat meer tijd voor (lees: als ik niet alles vol plan en op zo’n tijd naar de bibliotheek ga dat ‘ie ook open is). In de afgelopen week las ik Het Diner en keek ik Mockingjay Part 1. Beide het delen waard!

Het Diner – Herman Koch

Paul Lohman en zijn vrouw Claire spenderen een avond in een duur restaurant met Serge Lohman, aankomend minister-premier en broer van Paul, en diens vrouw Babette. Wat een gezellige avond uit lijkt, blijkt er eentje vol (onderhuidse) spanningen te zijn. De twee echtparen moeten het namelijk over hun zoons hebben, die iets hebben uitgehaald wat grote invloed kan hebben op de toekomst van iedereen. 

Geloof me. Als je al een tijdje niet meer hebt gelezen, begin dan aan Het Diner. Het is een van de vlotst lezende (goede) boeken die ik heb gelezen in de afgelopen jaren en dus zat ik er binnen no time in. Dit komt vooral door het vertelperspectief: het lijkt net alsof de ik-persoon het zelf tegen je vertelt. Af en toe kom je zinnen als ‘maar daar ga ik niet verder op in, dat is privé, dat moet Claire zelf maar een keer vertellen’ of iets in die trant tegen en dat maakt het boek een beetje interactief en persoonlijk, waardoor je blijft lezen. De indeling van het boek vind ik bovendien geweldig, met de standaardindeling van een diner (aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht et cetera) en dan ook nog wat korte hoofdstukken.

Eigenlijk speelt alles zich op die bewuste avond af, maar toch word je ook heel vaak meegenomen naar eerdere gebeurtenissen of gedachtespinsels. De manier van creatief schrijven van Koch vond ik onwijs prettig – ik bladerde soms gewoon terug om te kijken hoe ik nou opeens bij een situatie van drie weken terug terechtkwam terwijl ik in het hoofdstuk Dessert zat, omdat je zo werd meegenomen in zijn schrijfstijl. Het schrijven van de ik-persoon was bovendien wel nodig. De hoofdpersoon was een tikje bijzonder en had ik waarschijnlijk niet gemogen als het een hij-/zijpersoon was geweest in het boek. Nu je door zijn ogen naar zijn (enigszins vreemde) acties keek, vond ik het echter niet storend; alleen een tikje opvallend, en dat vond ik alleen maar interessant.

Het persoonlijke en menselijke van dit boek vond ik dan ook een groot pluspunt. Ik vind het heerlijk als een boek een kijkje in de gedachtewereld van een (al dan niet fictief) persoon geeft. Hoe hij van zijn vrouw houdt, maar zijn broer verafschuwt; dat soort dingen. De spanning in het boek was goed opgebouwd en ergens verraste het me ook heel erg. Het plot was echter niet het allersterkst aan het boek, want dat had ook heel zwak uitgewerkt kunnen worden. Het is vooral de schrijfstijl van Herman Koch die het ‘m doet; vlot, persoonlijk, en daardoor ergens ook triggerend, omdat je de afwijkende denkwijzes van de hoofdpersoon van zo dichtbij meemaakt. De scènes waarbij hij op de bank lag en zijn gedachten liet gaan, vond ik soms dan ook nog het boeiendst.

The Hunger Games: Mockingjay part 1

Tegen alle verwachtingen in heeft Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) de Hongerspelen twee keer overleefd. Maar ondanks dat ze de bloederige arena levend heeft verlaten, is ze nog steeds niet veilig. Haar geliefde Peeta Mellark (Josh Hutcherson) is gevangen genomen door Het Capitool dat uit is op wraak en president Snow maakt duidelijk dat niemand veilig is. Katniss groeit uit tot het gezicht van de revolutie, een opstand van de districten die zich verzet tegen de regering die hen regeert en verhongert. Bij de massa wordt ze bekend als hun ‘spotgaai’.

Brenda vroeg of ik mee wilde naar Mockingjay en ik had al een tijdje geen films meer in de bioscoop gezien, dus mijn antwoord was uiteraard ja. Een echte Hunger Games-fan ben ik niet, dus ik moest wel weer even inkomen toen de film direct begon waar de vorige (die ik wel gezien had) stopte. Naarmate de film vorderde werd wel goed duidelijk dat dit deel totaal anders is dan het vorige. Het was niet meer de ‘game’ zelf, maar meer de opstanden en oorlog daarna. Hierdoor werd het wel een totaal andere film, met minder avontuur en meer strijden en opgezette acties enzo. Normaal is dat niet echt ‘mijn soort film’ – de voorfilms spraken me dan ook allemaal niet echt aan, terwijl ik bij romcoms soms mijn hele towachtlist aanvul na de trailers – maar bij The Hunger Games boeit het me toch altijd wel, doordat er een meisje in de hoofdrol is en er ook wat menselijkheid a.k.a. liefde in meespeelt.

De film zelf vond ik goed, met fijn acteerwerk en scènes waarbij ik af en toe toch wel in spanning zat. Het is echter wel te merken dat de film een ‘part one’ is. De verhaallijn is bij een serie natuurlijk sowieso nooit af, maar ergens kon je wel aanvoelen dat dit een in tweeën geknipt boek was doordat er heel veel gebeurde, maar het niet écht een ‘hoogtepunt’ had. De film blijft boeiend, maar kabbelt wel een beetje voort. Een volledig tevreden gevoel heb je niet echt als kijker als je de bioscoopzaal weer uitloopt; je bent wat verder en het is een toffe film, maar aan de andere kant is ook nog totaal niet af. Of dat erg is? Misschien niet, want je weet het van tevoren, maar een deel van de serie zou op zichzelf wel ‘rond’ moeten zijn met een begin en eind.

Wat ik wel altijd sterk en leuk vind aan THG is het psychologische gedeelte. Het is geen platte actiefilm, maar je ziet heel erg dat Katniss ook veel irrationele dingen doet, voornamelijk uit liefde. Ik ben niet zo thuis in actiefilms, alleen ik weet wel dat ik het wat meer betekenis vind geven aan het geschiet en geren (dat op zichzelf ook spannend is, maar iets minder inhoud heeft). Ik zou het je nu niet meer zo kunnen vertellen, maar in de bioscoop kon ik je zo een hele lijst met metaforen geven en dat maakt de film voor mij interessant. Mockingjay part 1 is wat mij betreft voor een heel breed publiek geschikt (niet voor niets dat ik vorig jaar naar Catching Fire ben geweest op een date, haha) en een fijne film, maar het commerciële ‘oh deze film slaat goed aan, laten we het laatste deel in tweeën knippen zodat we meer winst maken’-idee heeft er helaas voor gezorgd dat het geen mustsee is als je de rest van de films niet kent. Het is vooral een deel dat de context neerzet voor de ontknoping en dat is leuk als je de hele serie kent, maar anders is hij een stuk minder boeiend.

Wat heb jij de afgelopen tijd gelezen of gezien?