A bit more mindful please

De term ‘in het nu leven’ heb ik de afgelopen jaren vaak genoeg voorbij horen komen, zeker met de opkomende mindfulnesshype. Toch snapte ik het nooit helemaal als ik weer eens iemand hoorde zeggen dat hij/zij eigenlijk meer in het nu zou moeten leven, want ik had niet het idee dat dat nou zo’n ‘big thing’ was voor je manier van leven. Ergens ook wel logisch als je dertien of veertien bent – niet dat ik op mijn vijftiende nu opeens zo’n ervaren volwassene ben (‘cuz I’m not), maar ik merk wel dat hoe ouder je wordt, hoe meer je moet kiezen hoe je leeft. De automatische piloot neemt namelijk niet automatisch de goede route.

Het is gek, maar als je erbij stilstaat, dan doen we véél op de automatische piloot. Dat begint in de meeste gevallen ’s morgens al. Voorbeeldje: de wekker gaat, je scrollt door je tijdlijn op social media heen, sleept jezelf uit bed, staat met je ogen nog half dicht onder de douche, kleedt je aan, duwt een ontbijtje naar binnen en haast je om op tijd te komen voor school of je werk. Voor de meeste mensen is dit ongeveer elke dag wel hetzelfde en door dat vaste ritme gaat het op een gegeven moment dan ook gewoon allemaal vanzelf. Terwijl je je haren wast, dwalen je gedachten af naar vanavond en als je op de fiets zit, zie je niets van je omgeving. Het zijn alledaagse dingen waar niets bijzonders meer aan is en waar we daarom ook niet meer expliciet bij stilstaan.

Dat lijkt efficiënt, want je kan “ondertussen” iets anders doen – zoals vast nadenken over hoe je kerst gaat invullen. Twee dingen tegelijk doen is echter helemaal niet efficiënt, want je kan je uiteindelijk nooit volledig op één van die dingen richten en dus krijgt niets de aandacht die je er eigenlijk aan wil besteden. Ook al ken je de weg uit je hoofd, je moet toch op het verkeer letten en dus je kerstgedachten af en toe onderbreken en vervolgens vraag je je af of je je eten nou wel bij je hebt omdat je tijdens het pakken van je tas ondertussen ook ergens anders mee bezig was en en en… In de meeste gevallen gaat dit toch goed, maar al die balletjes tegelijk omhoog houden vergt toch meer energie. Een computer loopt immers ook eerder vast als je zeven programma’s open hebt staan en een beetje gebruikt – en ondertussen wel telkens moet switchen – , dan als je gewoon met één programma intensief aan de slag gaat.

Mijn leven is vol en ik ben druk met van alles; school, fotografie, blog, vrienden, thuis, mezelf, en oh, mijn telefoon pingelt minstens eens in het uur. Ook ik schakel ontelbaar veel keren per dag van de ene naar de andere situatie om en switch even vaak van onderwerp in mijn hoofd. Dat is het probleem niet, zo zijn mensen nou eenmaal gebouwd en het is vet handig, dus daar moeten we ook gewoon gebruik van maken. Maar op het moment dat ik ’s morgens aan de ontbijttafel zit, zou ik eigenlijk gewoon druk moeten zijn met ontbijten. Huiswerk is huiswerk en niet huiswerk-en-duizend-andere-dingen en als ik met mensen praat, dan moet ik mijn gedachten ook even volledig daarop richten. Dat ik honderden keren per jaar door die buurt fiets, betekent trouwens ook niet dat ik er geen aandacht meer aan hoef te besteden. Of tenminste aan het feit dat ik fiets en dat ik wolkjes kan blazen in de lucht.

leuk voorbeeldje: zelfde foto, maar het kan met iets meer effort veel intenser – net zoals veel gebeurtenissen in je/mijn/het leven

Hoe het precies komt weet ik niet (misschien toch wat decemberinvloeden?), maar ik merkte opeens dat ik dingen heel erg ‘in het nu’ beleefde. En toen snapte ik pas wat een verschil het maakt. Concentratie is niet mijn sterkste puntje omdat ik één ding tegelijk doen al gauw saai vind, maar het is zo fijn om iets bewust mee te maken en je er echt even op te focussen. Je beleeft de meest simpele dingen als een avondmaaltijd of halfuurtje fotograferen dan veel intenser omdat je er ook helemaal in op kan gaan zonder andere gedachten aan je hoofd. Dat betekent niet dat die andere gedachten en zorgen niet zijn – wat wel een beetje het idee was dat ik had bij ‘in het nu leven’, dat je maar gewoon wat deed en nergens verder over nadacht -, maar gewoon dat je keuzes maakt en straks misschien een goed gesprek hebt en nú dan gewoon doet wat je leuk vindt. En daar oprecht van geniet.

Meestal bedenk ik zo’n theorie en probeer ik ‘m dan toe te passen, maar deze keer ging het dus andersom. Ik ben nog steeds een enorme chaoot hoor, vooral in hectische periodes met weinig tijd en veel stress, alleen ik ben wel wat beter geworden in loslaten. Een aantal maanden terug leefde ik nog best in het verleden, terwijl ik met datzelfde verleden nu veel minder bezig ben. Dat zijn vaak tijdelijke vaardigheden, maar dat betekent niet dat ik ze nu niet optimaal kan benutten. Ik probeer minder tussendoor en minder tegelijk te doen (nog wel spontane acties, juist, maar meer focussen op wát ik doe) en meer stil te staan bij dingen. En het werkt ergens best een beetje. Ik beleef leuke dingen intenser en heb sowieso het idee dat mijn emoties voor mezelf wat minder ‘op de achtergrond spelen’ en gewoon duidelijker zijn, waardoor ik er zelf ook veel makkelijker mee om kan gaan en het leven nog een tikkie leuker wordt. Nee, ik ben nog geen mindfulnessguru, maar geloof me: being a bit more mindful helps.

Ben jij bezig met ‘in het nu leven’, of snap je die hype eigenlijk ook niet zo?