Gewoon ambitieus… of bewijsdrang?

‘Ambitieus zijn’ vind ik altijd een lastige karaktereigenschap als het over mijzelf gaat. Aan de ene kant vind ik hem heel erg passend, maar aan de andere kant ben ik juist soms ook gewoon te lui om iets perfect uit te voeren en helemaal tot het einde te gaan, of gewoon tevreden met iets minder dan perfect. Het maakt eigenlijk nogal uit waar het mee te maken heeft; vaak maak ik namelijk wel een soort afweging in mijn hoofd om erachter te komen of ik het überhaupt de moeite waard vind om zoveel energie in te steken, of dat het me te weinig oplevert. Meestal ga ik dus voor een iets neutralere term als ‘doelgericht’ om dat deel van mijn karakter te beschrijven, maar deze keer kies ik toch voor ‘ambitieus’… namelijk in combinatie met (of eigenlijk tegenover) bewijsdrang.

Eén van mijn theorieën die ik graag en vaak toepas in mijn dagelijks leven is ‘als je het doet, moet je het ook goed doen’. Ik houd niet van half werk, dus ga ik ergens voor, dan zet ik me daar vaak ook écht voor in. Wat dat betreft ben ik dan ook veel meer een leider dan een volger. Zet mij in een groepje voor een project en ik neem het grootste deel van het werk op me, omdat ik het dan liever zelf doe, zodat ik zeker weet dat het goed (of in elk geval naar mijn wens) gebeurt. Ik heb wel een paar vriendinnen met wie ik goed kan samenwerken, maar dan nog vind ik het altijd lastig om ze werk toe te vertrouwen. Zodra ik in een groepje zit met anderen van wie ik minder goed weet hoe zij hun werk doen, komt aan het licht hoe slecht ik eigenlijk ben in samenwerken. Niet dat die anderen dat dan heel erg vinden (want die hoeven niets meer te doen, haha), en eigenlijk vind ik het dan uiteindelijk ook niet zo erg. Ik heb nou eenmaal geen zesjesmentaliteit en werk dan liever zelf wat harder voor een beter resultaat, dan dat ik een beetje niets doe en niet het gewenste resultaat bereik.

Maar dat ambitieus zijn heeft lang niet alleen met mijn schoolwerk te maken. Het heeft daar natuurlijk ook wel invloed op, want ik probeer gewoonweg wel altijd voor de zeven, acht of negen te gaan omdat ik wéet dat ik het kan als ik er net dat beetje meer tijd insteek. En geloof me, ik heb daar écht wel tijd voor, dus vind ik het zonde om er niet uit te halen wat erin zit – zeker omdat het vaak meer om ’tijd’ dan om ‘moeite/energie’ gaat. Ik denk dat dat al een iets ambitieuzere houding is dan de gemiddelde leerling, maar ik vind het ook weer niet zo erg als ik een keer een 7 haal waar ik ook een 8 had kunnen halen. Als ik er gewoon een keer geen zin in had, dan denk ik volgende keer beter, het is alsnog een ruime voldoende en nu had je tenminste fatsoenlijk tijd om te bloggen (bijvoorbeeld dan hè, over het algemeen gaat school natuurlijk heel netjes boven mijn blog… Haha).

Ik word pas écht ambitieus als ik iets leuk vind. Toen ik net de blogwereld inrolde en elke dag enthousiaster werd door alle mogelijkheden die ik ontdekte en de vooruitgang die ik zag bij mezelf, was ik bijvoorbeeld heel ambitieus. Mijn blog kwam zo ongeveer op de eerste plek en ik was ook constant op zoek naar verbetering. Tegenwoordig ben ik daar wel een tikje in uitgegroeid en richt ik me qua ambities en ontwikkeling meer op fotografie. Zoals ik in dat artikel al vertelde zijn mijn grootste hobby’s dingen waarbij ik helemaal ‘from the bottom’ (wie hoort er nu Drake in zijn/haar hoofd?) kon beginnen, waar ik echt heel veel in kan groeien. Die hobby’s zijn vaak dan ook actieve doe-dingen. Ik kijk ook graag een film en luister graag muziek, maar dat zijn passieve dingen waar ik op de lange termijn niet echt voldoening uit haal. Ik geniet ervan en dat vind ik ook heel belangrijk, alleen het is geen activiteit waarin ik mezelf kan ontwikkelen en waar ik beter in kan worden.

En precies dat is heel typisch voor mij. Ik wil altijd iets doen waarmee ik iets bereik, waarmee ik het gevoel heb een verschil te maken, waar ik op terug kan kijken met een gevoel van trots. Die drive vind ik heel fijn, want dat is over het algemeen wat me aanspoort iets te doen. Het houdt me bezig zonder me aan het eind van de dag onvoldaan te voelen en ook in tijden waarin ik in een dipje dreig te belanden is het vaak een soort houvast, omdat ik altijd wel iets ‘om handen’ heb. Ik hoef nooit stil te zitten en kan ook altijd naar het verleden kijken om vooruitgang te zien, of om te kijken wat ik toen deed. Daarnaast geeft het me soms het gevoel dat ik niet ‘onbelangrijk’ ben, want ik heb dat gedaan, en dat gewonnen, en daar was ik heel goed in, en daar kreeg ik een complimentje over, en daar heb ik iemand mee blij gemaakt…

Ho. Stop. Dit is de keerzijde. Ik heb het de laatste tijd steeds meer door, ook toen ik nog eens extra nagedacht over hoe ik gezien wilde worden door anderen: ik laat mijn identiteit soms teveel afhangen van al mijn achievements. Natuurlijk zegt het wat over mij als persoon dat ik een blog heb met 300+ volgers, dat ik af en toe een goede foto schiet, dat ik over het algemeen goede cijfers haal, dat ik een gezellige dag had met vriendinnen, maar uiteindelijk gaat het om iemand als persoon. Ik kan wel zo graag dingen willen bereiken, maar uiteindelijk kun je als je in de zorg werkt een net zo leuk, mooi en bewonderenswaardig persoon zijn als iemand die stukken in de krant publiceert inclusief naamsvermelding. Je bent immers méér dan wat je hebt bereikt.

Ambitieus zijn vind ik nog steeds heel fijn en ik denk zeker dat het handig is in de toekomst, ook voor mij als persoon. Nog altijd heb ik grootse plannen en wil ik mijn talenten graag benutten, want daar is zeker niets mis mee. Het moet alleen niet het allerbelangrijkste worden. Even een reminder voor mezelf: ik hoef mezelf niet te bewijzen door allerlei mijlpalen te bereiken, het leven is geen wedstrijd waarbij ik de beste en bovendien beter dan anderen moet zijn en mensen vinden me als het goed is aardig om wie ik ben, niet om wat ik heb bereikt.

Ben jij ambitieus? Slaat het weleens om in ‘bewijsdrang’ bij jou?