Het was iets waar ik eigenlijk nog nooit zo bij stil had gestaan: of iets het delen waard is of niet. Dingen – voornamelijk informatie – delen doe je natuurlijk in het echte leven, maar het ging me nu eigenlijk meer om dingen delen op het internet. Daar maak ik ondertussen al een tijdje gebruik van en ik ben eigenlijk vanaf het begin al vrij actief geweest met zelf dingen creëren, uploaden, publiceren. De ene keer waren dat vakantiefoto’s op social media, de andere keer was het een hersenspinsel op de een of andere site waar je gratis een eigen weblog kon beginnen en waar verder niemand van mijn directe omgeving op keek: maar net wat me het beste uitkwam. Ik deed het gewoon, zonder me af te vragen of anderen het leuk zouden vinden of of het nuttig was.
Tussen dingen delen in het echt en op het internet zit wat mij betreft één groot verschil: in het echt wordt er vaak om informatie gevraagd, en op het internet niet. Als ik in real life vertel wat ik gisteren gedaan heb, dan is dat meestal omdat mijn gesprekspartner daarnaar gevraagd heeft. Aan zijn/haar reactie kan ik merken of diegene het interessant vindt, of dat ik mijn verhaal maar beter zo snel mogelijk af kan ronden. Ik kan, als ik aan het vertellen ben, gelijk zien of diegene echt luistert of eigenlijk liever doorgaat met waar hij/zij net mee bezig was. Gelukkig is dat eerste meestal wel het geval en dus vind ik het leuk om mijn verhalen en ervaringen te delen en ook naar die van de ander te vragen. Op het internet is het vaak toch anders. Jij plaatst iets, omdat jij het interessant vindt. De volgers die jij op dat kanaal hebt, zullen het ongetwijfeld ook interessant vinden (anders zouden ze je niet volgen), maar tegelijkertijd is het ook zichtbaar voor alle mensen die het totaal niet boeit. In het echt zou je er dan ook niet over beginnen als je met ze zou praten, maar op het internet heb je het niet voor het kiezen aan wie je het richt.
Het is niet dat ik er moeite mee heb dat er zoveel van mij online staat en dat iedereen het kan lezen. Daar ben ik me altijd al van bewust geweest en dat houd ik dan ook in mijn achterhoofd als ik dingen deel, zodat ik – bijvoorbeeld – nooit in paniek hoef te raken als ik erachter kom dat een leraar van mijn blog weet of een vage bekende me opeens begint te volgen op Twitter. Maar het was pas een tijdje terug dat ik me opeens realiseerde dat ik wel heel veel online zet, publiceer en deel. Op mijn blog vind je naast hersenspinsels en make-uplooks ook nog eens elke week een beschrijving van wat ik die week allemaal precies heb gedaan. Heb ik iets leuks gedaan of bijzonders meegemaakt, dan zie je dat ook wel verschijnen op mijn Facebookpagina. Mijn Instagram staat vol met foto’s van mijn dagelijkse leven en zo af en toe ook van mezelf. En alles wat ik nergens anders kwijt kan, komt in de vergaarbak die ‘mijn Twitteraccount’ heet terecht.
Dat is allemaal leuk en aardig voor mezelf, maar boeit het andere mensen wel? Zouden ze me niet gewoon opzoeken als ze wilden zien hoe ik er die dag uitzag of wilden horen wat ik had meegemaakt of wat ik ergens van vond? Is het niet een beetje zelfingenomen om ervan uit te gaan dat het die mensen boeit en dat ze het willen horen/lezen/zien, ook al hebben ze er niet om gevraagd? En wat heeft het nou eigenlijk voor nut om vast te leggen welke kleren ik heb gekocht en welke make-up ik draag, als ze het vanzelf wel zien in het echt? Dat soort vragen kwamen opeens bij me op. Toen ik ze mezelf stelde, realiseerde ik me ook wel dat ik er nu opeens vanuit ging dat iedereen die iets van mij op internet leest, me ook gelijk in het echte leven meemaakt. Dat is natuurlijk niet zo en juist de kracht van internet: je deelt dingen met mensen die je in het echte leven nooit tegen zou komen. Maar dan vroeg ik me alsnog af: wordt de wereld er nou beter op als ik een foto deel van hoe een nagellakje eruitziet op mijn nagels? Ik denk het niet. Als ik stop met dingen delen op het internet, dan vergaat de wereld niet en heeft niemand het idee iets te missen. Dus wat is het nut er nog helemaal van?
Je voelt waarschijnlijk wel een beetje aan dat ik niet helemaal lekker in mijn vel zat toen ik hierover nadacht. Echt onzeker noem ik mezelf nooit, maar ik weet wel dat onzekerheid vaak de onderliggende oorzaak van twijfel en vragen is. The worst thing is having to doubt something you thought was unquestionable vind ik nog altijd een heel mooie quote. Als één ding waar je zo vol op vertrouwde opeens helemaal niet zeker blijkt te zijn, slaat dat voor op de rest: want dan zijn al die andere dingen ongetwijfeld óók onzeker. Daarom twijfelde ik aan mezelf, aan alles wat ik deed. Bij alles vroeg ik mezelf af waarom ik dat deed in plaats van dit. En als je zelf al niet helemaal zeker bent van je keuze, dan heb je nóg minder de behoefte om dat te delen (naast dat je jezelf dus sowieso al afvroeg waarom je het alles deelde). Het is trouwens ook niet toevallig dat ik dit op 1 oktober publiceer: vandaag loopt mijn 33 Nail Polish Project officieel af, maar ik heb hem niet echt volbracht. Dat komt omdat ik op een gegeven moment even helemaal niet meer bezig was met kleding en make-up, laat staan nagellak. Mijn hoofd was veel voller met andere dingen.
Op het moment zelf heb ik dat helemaal niet zo dramatisch ervaren en dat is het eigenlijk ook niet, maar ik kan nu wel wat beter verklaren waarom ik me een maand geleden opeens afvroeg waarom ik eigenlijk alles deel. Overigens zet ik er nu nog steeds wel eens mijn vraagtekens bij, maar ik ben er wel achter dat ik dingen deel voor mezelf, en ook om anderen te inspireren. Dat laatste lukt alleen als je zelf ook gelukkig bent. En als je gelukkig bent, heb je ook vanzelf meer de neiging om al die fijne dingen uit je leven te delen met anderen, zodat zij er ook blij van worden. Dat heeft er niets mee te maken hoe interessant jouw leven is, maar wel met op welke manier jij het leidt. Make-up en kleding is dus niet per se oppervlakkig: het is een manier van lekkerder in je vel zitten en het leven leuker maken. Ik ben in dat opzicht misschien wel wat veranderd en word dus ook van andere dingen gelukkig(er) op het moment, maar dat is dan een heel ander punt. Ik ben er tenminste weer achter dat dingen delen op het internet niet gaat om het delen van jezelf, maar om het delen van je geluk. Zulke levenslessen zijn voor mij ook een stukje geluk, dus here you are.
Deel jij veel op het internet? Vraag je jezelf ook weleens af waarom je dingen eigenlijk deelt?
PS: Ik had hier nog veel meer kanten van kunnen belichten, omdat het onderwerp eigenlijk complexer is dan dit, maar dan wordt het een heel werkstuk. Vandaar dat ik het hierbij heb gehouden.
Ook leuk om te lezen:
10 reacties op Het delen waard, of onbelangrijk?
Geef een reactie
Wat een mooi en eerlijk verhaal! Ik wil dan graag met je delen dat ik het juist leuk vind om een kijkje in je leven te krijgen met de dingen die je deelt en vooral de manier waarop je je verhaal schrijft want je schrijfstijl is echt heel pakkend. Het klopt inderdaad helemaal wat je zegt in je laatste stukje, je deelt je geluk en de dingen die jij leuk vindt. En boeiend of 100 mensen of geen mensen het lezen, als jij het wil delen dan mag dat! :)
Is een interessant vraagstuk, maar als blogger inderdaad niet zo heel fijn om bij stil te staan.. Ik merk altijd wel dat ik heel veel dingen gewoon niet wil posten omdat ik ze zelf niet boeiend genoeg vind (alleen op Twitter geldt dat dan niet), en bij diary’s heb ik ook altijd zo mijn twijfels. Het verschil met het echte leven is echter ook dat mensen gewoon weg kunnen klikken of door kunnen scrollen als ze het niet boeiend vinden, terwijl dat in het echte leven nogal onbeleefd is. En je geluk delen kan geen kwaad, lijkt me. :)
Mooi blog! En eerlijk.
Jouw vraag is de vraag die ik me vaak stel als ik een blogje schrijf. Of als ik nadenk over bloggen.
Ik denk dat het mooi is om persoonlijke dingen te delen. Ook je kwetsbaarheid bijvoorbeeld. Juist omdat dat universeel is.
Het mooist is om ‘geluk’ te delen. Geluk kan je ook vinden in een erg ongelukkige tijd. Dat je ineens merkt dat je echt vrienden hebt.
Liefs en ga door met deze mooie blog. Al ben ik ouder, ik wil je graag volgen.
Wat interessant! En inderdaad, zoals anderen ook zeggen hier: eerlijk. Het kan nooit kwaad om stil te staan bij de reden waarom je iets deelt.
Vorig jaar heb ik een maand lang bewust geen Facebook gebruikt, omdat ik vond dat ik er teveel tijd aan besteedde en teveel nutteloze dingen op deelde. Dat maakte me heel bewust van mijn internet-gedrag. Op mijn blog ben ik bijvoorbeeld veel meer bezig met wat ik wel en niet kan delen dan op Facebook (waar alleen mijn vrienden mijn updates kunnen lezen; hoewel ik daar natuurlijk ook rekening hou met de gevoelens en meningen van anderen). Alleen lastig dat ik daarna, toen ik weer terug was op Facebook, vaak weer terugviel in wat ik daarvoor ook deed: delen wat ik aan het doen was, foto’s plaatsen, etcetera.
Tegenwoordig komt er meer op mijn blog en minder op Facebook, dan deel ik daar alleen een link naar mijn blog zodat mensen die iets van me willen weten het zelf gaan lezen en er niet mee worden ‘opgezadeld.’
Ik vind het leuk om te lezen wat jij zoal doet, maar dat komt inderdaad misschien ook omdat ik je niet in het echt ken (nog niet! haha). Anders zou ik je blog ook niet volgen. Wat ik vooral zo leuk vind aan jou en je blog zijn deze hersenspinsels, het laat me nadenken over dingen waar ik anders meestal niet aan gedacht zou hebben.
(oké, dat was een heel verhaal)
Hahaha… oh echt interessant ;-)
Nou als blogger deel ik echt vaak iets.
Hetzij op divers soc.med.k..Of anderen het leuk vinden of niet maar ik dus wel.
Ik vindt het zelf ook heel leuk om te zien wat andere bloggers doen.
Super interessant dit! Zou je inderdaad wel een werkstuk over kunnen schrijven, ideetje voor pws of heb je al een onderwerp? ;)
Mooie conclusie dat wat je deelt eigenlijk een stukje geluk is. En als mensen dat niet willen zien of lezen is dat hun probleem denk ik dan maar, al is het natuurlijk wel belangrijk dat je nadenkt bij wat je deelt.
X Emma
Wat heb je dit mooi eerlijk en goed beschreven.
Zoals jij het zegt heb ik het nooit bekeken…
Dacht meteen bij mezelf: waarom wil ik datgene wat bloggers delen graag lezen?
Bij jou gaat het erom dat ik vind dat je leuk pakkend en goed schrijft.
Even ontspannen, en lekker lezen.
Als ik het niet boeiend vond dat was ik al gestopt met volgen.
En nee de wereld vergaat niet als je stopt met delen van de momenten die jij meemaakt.
Maar ik zou het toch wel erg jammer vinden.
Dusse veeural zeu deurgaaan!
Ik sta op het punt om mijn blog te delen met de mensen om mij heen. Mijn vriend kent mijn blog, maar vrienden en familie weten alleen dat ik schrijf (en vermoeden dat ik weer een blog heb, zoals ik eerder onder mijn eigen naam had). Toevallig vertelde mijn beste vriend laatst dat hij het gevoel heeft dat ik mijn blog geheim houd voor anderen, en waarom eigenlijk. Tja, lastig te beantwoorden. Misschien voel ik me dan minder vrij om de waarheid iets te verdraaien. Terwijl ik de waarheid verdraaien juist nodig vindt om ten opzichte van onbekende lezers niet al te veel persoonlijke informatie prijs te geven. Het is maar een lastige balans.
Wat een super mooi verhaal en zeker waar!!
Mooi artikel en inderdaad het is vaak delen van je geluk, of de kleine dingen in het leven waarvan je kan genieten!