Ramvol maar dan nog net op een lekkere manier. Toen ik aan het begin van het schooljaar begon met inlezen voor mijn profielwerkstuk over geluk kwam al vrij snel aan de orde dat voldoening en flow onder andere superbelangrijk is, sterker nog: je kan zelfs average gelukkig zijn als je weinig positieve emoties, maar wel heel veel voldoening ervaart. Gelukkig heb ik altijd wel dingen te doen en ik voel me dan ook op elke willekeurige dag sowieso wel een moment voldaan, al is het alleen maar omdat ik naar school ben geweest of een mailtje heb verstuurd dat al even in m’n hoofd spookte. Voor rasechte voldoening heb ik echter deadlines nodig. Het zit namelijk zo dat dingen zonder deadline gewoon minder ruimte innemen in m’n hoofd en dus ook minder opluchting veroorzaken als ze af zijn. Ik vind het bijvoorbeeld ook fijn als ik de laatste regel van een blogpost typ, maar daarbij geldt niet dat ik een bepaalde deadline gehaald heb en uiteindelijk had ik het ook eerder kunnen doen, of later, dus het hele ‘you made it‘-aspect is daarbij vrijwel afwezig. Het is niet per se een moeilijke of uitdagende taak boven m’n niveau en daarom is voldoening niet de hoofdemotie.
Excuus voor deze enigszins lange periode van détente. Ik voel me gelukkig alsnog allesbehalve een slechte blogger omdat ik vind dat er geen goed of fout is op het gebied van de kwantiteit van je eigen blog, maar ik moet wel zeggen dat het hier net iets te rustig was. Een gebrek aan beeldmateriaal en soms ook concrete onderwerpen leidt al snel tot een dagje meer radiostilte dan normaal waardoor ik vervolgens denk ‘oké, nu kan ik net zo goed een klein blogpauzetje inlassen, ik ben toch al half op weg’ en de drempel uiteindelijk veel te hoog leg voor het volgende artikel omdat dat dan wel perfect moet zijn, als ik dan weer eens iets online zet. Deze keer maakte ik me vooral veel te druk over het geheel van mijn homepage wat betreft foto’s, maar gelukkig realiseerde ik me een dag later dat onderstaande foto’s gewoon te mooi zijn om pas later te publiceren of zelfs helemaal niet meer te delen (van uitstel komt immers afstel).
Ik maakte ze op woensdagochtend, toen ik tien minuutjes eerder van huis vertrok met mijn camera in mijn tas met het idee om even een pitstop te maken langs de kant van de weg. Hoewel ik het veel makkelijker vond om gewoon in één keer door te fietsen naar school heb ik mezelf toch zover gekregen even af te stappen en daar was ik uiteindelijk zeer blij mee, want dit is typisch zoiets waar je normaliter veel te snel aan voorbijgaat. Vorig jaar maakte ik eind januari ook een hoop foto’s van bloemen en planten onder een laagje rijp, maar dan op een veel minder zonnige dag en al helemaal niet in de ochtend; deze foto’s bevatten die beide ingrediënten wel en juist dat aarzelend zonnige begin vat afgelopen week goed samen. Het voorjaar leek namelijk verrassend dichtbij toen ik met Fleur dingen regelde voor de Grote Avond-editie van het Spuigat die er alweer aankomt, toen ik mijn kat op de vloer in een streep van zon tegenkwam, toen ik een streepjesshirtje droeg dat afgelopen lente favoriet was. Februari beleefde z’n perfecte koude maar heldere dagen en ik denk nog steeds niet dat iets me meer levensvreugde schenkt dan dat.
Sinds één van de vele Andreas Moe-sessies die ik afgelopen september twee dagen lang non-stop hield, hoef ik maar één keer de openingstune van Collecting Sunlight te horen of één van de twee woorden ergens tegen te komen en het nummer zit gegarandeerd in m’n hoofd. Heel veel problemen heb ik daar niet mee gelukkig (behalve dan dat mensen ‘zei je wat?’ vragen terwijl ik eigenlijk gewoon aan het neuriën was, bij gebrek aan zangtalent), want hoewel ik heel veel van zijn muziek fijn vind is dit een terechte favoriet en niet in de laatste plaats omdat het niet direct over de liefde gaat. Niet dat ik daar iets tegen heb, ik bedoel er zijn momenten geweest dat er geen dag voorbijging zonder dat ik The Script luisterde en dat was absoluut niet zonder reden, maar het is atm niet echt een hoofdonderwerp in mijn leven en dus word ik extra blij van originele teksten. Daar zit dan misschien nog steeds wel een ‘you’ in, maar ook een andere waarheid.
Zaterdagmiddag, half twee. Na een hoop dagen waarop het ongetwijfeld warm aanvoelde als je met haast ergens naartoe fietste, maar het veel te fris was om ook daadwerkelijk buiten te gaan zitten in de tuin en ik mijn tijd dus voornamelijk binnen had gespendeerd, was de zon opeens verrassend aanwezig. Dat merkte ik op toen ik in de tuinstoel in de tuin zat met een boek omdat mijn moeder me op het hart gedrukt had ‘dat dat goed voor me zou zijn’ (iets met vitamine D en vooral veel overbezorgdheid van haar kant nadat ik de kachel aan had gezet op mijn kamer). Niet veel later besloot ik zelfs dat het toch echt té warm werd en dus lag mijn zwarte broek binnen no time over de rugleuning van een eettafelstoel in de huiskamer. Dan zijn die véél te lange hemdjes van H&M Divided toch nog ergens goed voor. Toen een vriend me, na het zien van een Snapchat van mijn blote benen, vroeg ‘wat ik dan wel niet ging dragen in de zomer’ als ik het nu al zo warm vond, keek ik even raar op. Was het echt nog geen zomer dan?
Natuurlijk wist ik dat stiekem wel, maar ik waande me liever even in een zorgeloze, zonovergoten zomervakantie. Omdat dat precies was wat ik nodig had. De zomer bestond in het boek dat ik las en waarvan het plot zo flinterdun is als een luchtig zomerjurkje – ik had iets meer inhoud verwacht, maar niets bleek minder waar; gelukkig is het toch nog prima leesvoer -, in de overduidelijke barbecuegeur rond middaguur, in het motorritje dat ik achterop pappa’s nieuwe motor (een Honda VFR) maakte waarbij mijn hoofd volledig leeg waaide met 130 kilometer per uur op de snelweg, in de zomerse kleuren van de groentes, in mijn benen die ik eigenlijk al verrekte bruin vond (nadat ik de foto’s iets bewerkt had), in de zon die een gouden gloed wierp over de voorbij gegleden dag. Pas toen de zon, gepaard met helderrood, onze kant van de hemel definitief verliet en ik er maar een glimp van opving omdat overal bomen en huizen stonden die mijn uitzicht belemmerden, realiseerde ik me dat ik nog niet op een of andere verre vakantiebestemming was.
Gelukkig had ik toen een zelfgemaakte kwarktaart en een slechte (kerst)film als troost, en een hoop foto’s als herinnering aan deze so-called summer Saturday.
