Been here before

26 oktober 2019, Amsterdam

Afgelopen weekend spendeerde ik in Drenthe met de vier mensen van mijn dispuut waar ik dit jaar een kring mee vorm. Zoals altijd op zo’n weekend (twee jaar geleden schreef ik er ook al eens over) nemen we de tijd om iedereens levensverhaal van nul tot nu te horen, omdat de kans dat je de eerste twintig jaar van je leven op chronologische wijze en met beeldmateriaal zomaar aan iemand vertelt vrij klein is maar het je vriendschappen en gesprekken vaak wel verdiept als je het wél doet. Dat betekent ook dat je je eigen verhaal elk jaar opnieuw mag vertellen, iets wat ik in mijn eerste jaar heel anders benaderde dan nu. Na vier jaar leg je andere accenten en is de context van bepaalde gebeurtenissen – en daarmee ook hun betekenis – veranderd. Ik denk dat ik mijn leven nu een stuk minder lineair presenteer dan eerst: ik weet nu meer en ben meer ontwikkeld dan vijf jaar geleden, maar dat maakt de vijf-jaar-geledenversie van mezelf niet direct ondergeschikt aan de versie van mezelf die ik nu ben. Toen probeerde ik er immers ook maar gewoon het beste van te maken met wat op dit moment binnen mijn kunnen lag, en in sommige fases van mijn leven is dat misschien zelfs beter gelukt dan een paar jaar later.

Na het inpakken van mijn koffer opende ik mijn laptop om wat foto’s te verzamelen. Daarbij verzandde ik al snel in een korte herbeleving van mijn jeugd maar even later nog meer in alle foto’s die ik zélf gemaakt had ter documentatie van mijn leven. Ik heb zoveel vastgelegd, zoveel geschreven, naar mijn eigen zeggen van toen misschien niet eens zoveel, maar tien blogposts per maand klinkt nu als een bijna onhaalbaar doel. In een middelbareschooltijd waarin de tijd en middelen om echt leuke dingen te ondernemen aan iedereen ontbreken is het misschien ook logischer je toevlucht te nemen tot een camera en een blog dan wanneer je je vrije tijd al heel snel gevuld krijgt met alleen al het zien van vrienden en familie, maar alsnog. Jarenlang was schrijven en bloggen in het bijzonder nog meer dan nu mijn tweede natuur en of dat nou nog wenselijk is of niet in mijn huidige leven, het is vaak genoeg ook iets waar ik mijn jongere ik credits voor wil geven.

Ik ben ervan overtuigd geraakt dat het goed is, in elk geval als ik voor mezelf spreek, om jezelf vast te leggen. Mijn studentenjaren lenen zich er niet het allerbeste voor om elke week uitgebreid te bloggen, omdat er zoveel meer is waar ik nu van kan genieten en me in kan ontwikkelen maar ik tegelijkertijd soms overal en nergens ben en niet zou weten waar en wanneer ik zou moeten schrijven. Bovendien heb ik soms de ruimte nodig om mijn eigen overtuigingen onderuit te schoppen en ze langzaamaan weer op te bouwen zonder toeziend oog. In plaats van blogposts is het nu dus vaak mijn iPhonefotorol waar ik uit af kan leiden wat ik een jaar terug deed, in welke kleding je me kon uittekenen en hoe (on)gelukkig ik er op mijn eigen selfies uitzie. Hoe ik me tot mezelf verhoud is één van mijn belangrijkste kompassen om ervoor te zorgen dat ik blijf doen waar ik me daadwerkelijk goed bij voel. Als ik mijn blogposts van de periode 2015 tot 2017 teruglees, herinner ik me hoeveel meer ik met beeld en woord kan dan ik nu soms doe, hoeveel plezier ik daar uithaalde en welke mogelijkheden daar liggen; in snapshots van vorig jaar zie ik terug welke dingen en mensen langzaam naar de achtergrond van mijn leven zijn bewogen terwijl dat eigenlijk nooit de bedoeling was, maar ook hoe ik zoveel dingen ben vergeten die ik heb gedaan en waar ik mezelf nu al bijna niet meer in staat toe zou achten (hetzij positief, hetzij negatief, maar meestal positief).

Dat leert me dat ik trots mag zijn op en mag leren van eerdere versies van mezelf. Ik doe dat regelmatig en somehow it keeps me sane. Net zoals Krezip besloot oude nummers uit een ooit afgesloten tijdperk af te stoffen en daar zelfs verder op voort te borduren met een nieuw album is het prima om te besluiten terug te gaan naar wat je ooit deed wat je gelukkig maakte, met de extra wijsheid die je in de tussentijd hebt opgedaan. Echt: het leven is niet altijd zo lineair als het lijkt.

X,
Hester

8 reacties

  1. Het blijft steeds leuk mee te lezen. Prachtig hoe je de dingen verwoord. Ik ben altijd een beetje jaloers op mensen die dat kunnen. Ga zo door.

  2. Haha altijd als ik jouw blog lees verlang ik zo terug naar student zijn (ook al ging het bij mij heel anders)
    Bijzonder lijkt me dat, om zoveel in je eigen blog terug te kunnen zien over je eigen ontwikkeling. Ik heb natuurlijk ook al een blog maar ik heb eigenlijk altijd om dat soort onderwerpen heen gesprongen, al zie je natuurlijk af en toe wel een glimp terug.
    Benieuwd hoe je hier over 5 jaar weer op terugkijkt!

    1. Hahah ah dat snap ik ergens wel! Ik schrijf inderdaad ook over heel veel niet maar over minstens evenveel wel, dus het geeft in elk geval best een goed overzicht (en zeker voor mij omdat ik de rest dan zelf nog wel in kan vullen).

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *