On top of the world

20 augustus 2018, Chamonix

Voor de gelegenheid neem ik jullie even mee terug naar een van de mooiste stukjes van de wereld. Natuurlijk, ik had al vaker bergen gezien, heel mooie ook, soms misschien zelfs op de beste momenten van het jaar en de dag, maar dat alles verbleekte alsnog een beetje bij het uitzicht vanuit het kabelliftje dat ons naar de top van Aiguille du Midi, naast de Mont Blanc, bracht. Op 3800 meter hoogte was de wereld bijna even onherkenbaar. Terwijl ik een klein beetje high van het verminderde zuurstofgehalte probeerde om alles vast te leggen zonder een camera of telefoon naar beneden te laten vallen kon ik mezelf alleen maar heel gelukkig prijzen dat ik de mogelijkheid heb en krijg om dit met eigen ogen te mogen aanschouwen. Het is relativerend en bijna bevrijdend om te zien dat er nog zoveel meer is dan je je voor kan stellen, dat schoonheid altijd overtroffen kan worden en dat je opeens zo vrijuit kunt ademen.

Ondertussen stond Niels echter met trillende benen beneden te wachten tot we terug konden en deelde ik deze euforie vooral met z’n ouders. Hij stond tijdens elke seconde in het liftje al doodsangsten uit, iets waar ik me nog wel iets bij voor kan stellen, maar ook met enigszins vaste grond onder z’n voeten werd het niet beter of minder. Dat deed me extra realiseren hoe fijn het is om je zonder angst door het leven te kunnen bewegen. Niet op elk vlak is dat het geval, er zijn genoeg dingen die ik liever niet doe, maar zolang ik zelf niets hoef te doen durf ik meestal naïef genoeg te zijn om te geloven dat het goedkomt. Ook op mijn terugvlucht maakte ik me alleen zorgen over het door de douane komen (om vervolgens met mijn telefoon in mijn kontzak door de poortjes te lopen en volledig gefouilleerd te worden) en in het goede vliegtuig stappen, maar geen enkel moment over het vliegen zelf – omdat ik er toch geen invloed op heb.

Af en toe exporteer ik iets van die fearlessness ook naar de rest van mijn leven. Zo ben ik maandag begonnen aan een nieuwe (bij)baan als docente Nederlands waarvan ik van tevoren absoluut niet kon zeggen hoe goed ik erin zou zijn of hoe goed het bij me zou passen (en nu uiteraard nog steeds niet helemaal, voor de nieuwsgierigen). Daarnaast heb ik recent mijn bed, kasten, tafel en stoelen samen met mijn ouders naar een andere kamer binnen mijn huis versleept nadat ik eenmaal besloten had dat die 2,5 extra vierkante meter en direct zonlicht toch wel opwoog tegen het mooiere uitzicht op mijn oude kamer. Er moeten nog wel wat dingetjes gedaan, gekocht en opgehangen worden voor het helemaal af is en daar kan ik eigenlijk niet op wachten maar ook zolang dat nog niet gebeurd is voelt het toch opnieuw al moeiteloos als mijn plekje. Thuis is nog steeds in Kanaleneiland, met dezelfde wc, keuken en badkamer die typisch zijn voor een studentenhuis en dus lijkt er eigenlijk niet echt veel veranderd, maar toch voelt het als een kleine upgrade.

Er zijn tegenwoordig meerdere elementen in mijn leven die me soms doen beseffen dat ik onbewust steeds vaker naar volwassenheid neig – en dan heb ik het dus nog niet eens per se over de vrienden om me heen die stages regelen, aan masters beginnen, over scripties nadenken en in het buitenland studeren. Leiding geven en verantwoordelijkheden nemen wordt iets natuurlijks, iets waar je niet meer aan ontkomt, en de tijd van jonge scholier of onwetende eerstejaars zijn is daarmee heel langzaam en onaangekondigd – maar natuurlijk – afgelopen.

Tegelijkertijd loop ik nog dagelijks tegen de lamp of achter de feiten aan. Student zijn is voor mij vooral een wankel evenwicht tussen volledig on top of the world zijn en elk moment van de berg af kunnen flikkeren. Het ene moment lijkt het leven op een bijna burgerlijke manier uitgestippeld, met verantwoordelijkheden, een functie, een salaris en een klein huishouden, maar de volgende dag verpest ik (in elk geval voor mijn gevoel) een eerstejaarstentamen en kom ik gewoon weer onverwacht om drie uur thuis op maandagavond. Het best werkende mechanisme lijkt eigenlijk de wisselwerking tussen zelfonderschatting en zelfoverschatting te zijn.

Soms, als ik me dat weer eens extra realiseer, heb ik eigenlijk maar één wens: weer even bovenop de Aiguille du Midi kunnen staan en me laten overdonderen door de nietigheid van alles.

X,
Hester

Eén reactie

  1. Door deze foto’s krijg ik echt gelijk weer zin om te gaan skien! Echt wel vervelend hoor als je zo angstig bent voor vliegen en zo, gelukkig heb je er zelf geen last van, kan je hem toch nog een beetje steunen.

Laat een antwoord achter aan Roos | So it's Rose Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *