Near to nineteen

Bloesem oh bloesem. Vorig jaar, tijdens mijn eerste lente in Utrecht, was ik niet erg onder de indruk: Janskerkhof werd langzaam weer bedekt onder een groen bladerdak maar verder merkte ik tijdens mijn omzwervingen in de binnenstad maar bar weinig van knalroze bloesem. Heel af en toe ving ik de contouren van een goede boom op in mijn ooghoek als ik op weg naar Zuilen was, maar mijn camera gebruikte ik alleen voor een alternatieve struik-in-bloei op weg van station Rotterdam Alexander naar mijn huis (deze dus).

Dit jaar stelde Utrecht gelukkig allesbehalve teleur. Mijn fietsroute naar Zuilen loopt door Oog in Al en dat blijkt de perfecte wijk als je in een korte tijd zoveel mogelijk bloesem wil spotten (was vrij voorspelbaar overigens, gezien het feit dat er vooral gezinnen wonen die dus a. geld hebben om hun tuin te onderhouden en b. überhaupt een tuin hebben). Op zaterdag 21 april parkeerde ik mijn fiets ergens in Oog in Al bij een kerk waar de openingsceremonie van het vijfde lustrum van mijn vereniging plaats zou vinden en in dat zijstraatje werd ik aangenaam verrast met nóg meer bloesem. Een stuk of zes, zeven bomen, keurig op een rijtje, maar weelderig bloeiend. Ik schoof de kerkbanken in maar maakte ondertussen een aantekening in mijn hoofd dat ik de volgende dag echt nog even terug zou gaan om wat foto’s te maken.

Dat deed ik dan ook, tussen de jeu de boulende mensen en de wandelende oma’s en opa’s. Vervolgens fietste ik door naar Park Lepelenburg voor een (christelijke) sing-in waar ik mijn dispuut weer trof, de helft nog gedeeltelijk brak van het feestje de avond ervoor. Ik sprong op de trein naar mijn ouders, werkte een dag op kantoor, at in de tuin met mijn huis, begon met nieuwe vakken, at met mijn lichting, at pizza met Loïs, ging naar een lezing over perfectionisme en studieschulden en de volgende dag naar een Koningsdagfeestje. Op Koningsdag was ik nog twee uurtjes in de stad, in de Boothstraat en op Janskerkhof, maar ik besloot vrij vroeg naar huis te gaan om mijn opruimkriebels de vrije loop te laten en een avond met huisgenootjes te chillen.

Op zaterdag fietste ik naar Bunnik voor een Vrienden Van-festival, nog steeds in het kader van het lustrum. De zon scheen opeens niet meer en ik voelde mijn zin langzaam wegzakken maar toen ik een outfit had gevonden die bij mijn stemming paste (namelijk spijker en zwart) en eenmaal op de fiets zat was alles weer goed. Laat me één keer met leuke mensen een route fietsen die ik nog niet ken maar die wel naar paard ruikt en ik ben alweer blij. Er was een kampvuur en een mooie zonsondergang en ondanks dat lag ik toch netjes om twaalf uur ’s avonds in bed.

De week die volgde was een iets minder heftige maar wel semi-identieke versie van de vorige week: op maandag paste ik op in Capelle, op dinsdag at ik met dispuutsgenootjes en op woensdag met huisgenoten en op donderdag at en chillde ik met dispuut voor we naar het slotfeestje gingen. Voor het eerst in een jaar (!) heb ik geen vrije dag meer op vrijdag maar gelukkig begon ik deze keer ter uitzondering wel pas om 11:00 en dankzij mijn eigen idee om uit voorzorg weinig te drinken (ik heb zo’n hekel aan verspilde dagen) voelde ik me na zes uur slaap herboren toen ik op de fiets zat. Het was opnieuw een lentedag gehuld in een zomerjasje, zo bleek toen ik met Marolise op een dakterras lunchte in de volle zon.

Ondertussen is het dinsdag de achtste, is het lustrum afgelopen (althans, het gedeelte in eigen stad) en de bloesem afgewaaid, maar waren bovenstaande bloesemfoto’s nog steeds ongebruikt. Het werd tijd om tijd te maken voor mijn blog, want ik kon het in elk geval niet over mijn hart verkrijgen om deze foto’s niet te gebruiken. Misschien ook deels omdat ze me deden denken aan een blogpost die ik ooit ook begon met bloesemfoto’s en de bijpassende titel ‘blossoming’ gaf, hoewel ik eigenlijk doelde op een ander proces van ‘bloesemen’. Ik zat in mijn examenjaar en alles ging op z’n zachtst gezegd fucking lekker. Misschien niet voor het eerst in mijn leven, maar het was wel voor het eerst dat ik met zoveel verschillende dingen naast school bezig was, en ik was verbaasd dat dat allemaal tegelijk goed kon lopen.

Nog steeds, of opnieuw, ben ik verbaasd. Mijn leven was de afgelopen twee weken compleet vol met sociale activiteiten, studie en werk, voor mijn doen in vrij hoge mates, en ik had juist bakken vol energie. In de winter kwam het weleens voor dat ik twee of drie avonden achter elkaar thuis at omdat ik echt geen behoefte voelde om de deur nog uit te gaan na zonsondergang (en daarin was ik niet de enige), nu voelt het logischer om op de fiets te stappen om met anderen te eten dan om razendsnel boodschappen te doen en dan mijn huis weer in te duiken. Warme lentedagen zijn niet altijd m’n favoriet, omdat er opeens van je verwacht wordt dat je continu leuke dingen doet, maar het lustrum kwam precies op het juiste moment en ook nu nog voelt het logisch te studeren op een terras. Vroeg in bed kunnen liggen met blote benen onder witte lakens met het raam open is een ding op zichzelf geworden omdat het niet meer elke dag voorkomt. Ik doe interessante vakken (waarvan de laatste deadine bovendien alweer over anderhalve maand is, op 22 juni), heb nog altijd de leukste vrienden en liefste familie, werkte de afgelopen tijd veel en werd gevraagd voor een heel leuk project. Ik geniet van bijna alles wat ik doe en het gaat dus opnieuw gewoon heel erg lekker op meerdere aspecten tegelijkertijd.

Bovendien ben ik aanstaande maandag jarig. Dat besef dringt alleen nog niet zo lekker door, want op die veertiende zit ik de hele dag in de bus van Praag naar Utrecht en ik ben, ondanks dat ik heel veel zin heb in een weekendje Praag met mijn vereniging, dan weer wel zo’n controlfreak dat ik niet verder kan kijken dan die paar dagen waar ik nog voor moet inpakken en die ik niet zelf georganiseerd heb. Er zijn dus nog geen cadeautjes gekocht en ik heb nog geen concreet idee wanneer ik het met mijn inner-circle ga vieren, maar ik hoop dat ik me maandagavond naast gesloopt ook nog steeds zo gezegend voel als nu. Mijn verjaardag manifesteert zich graag middenin een periode van positieve ontwikkelingen en dat maakt het voor mij soms een soort natuurlijke, kloppende gebeurtenis.

Maar voor het zover is eerst nog mijn laatste near to nineteen-dagen.

X,
Hester

7 reacties

  1. leuke en positieve blog. Jammer dat je er op je verjaardag niet bent, maar ik hoor dan wel wanneer we of ik verwacht worden en wat voor cadeau ik moet kopen.

  2. Ik lees je blogs altijd tijdens het sporten (cardio) omdat dat dan zo lekker leest en ik niet zoveel met het sporten zelf bezig ben. Reacties typen en sporten gaat echter niet zo goed samen, en zo vergeet ik later toch óók nog te reageren. Die sing-in heb ik trouwens gezien bij Lepelenburg! Ik had wel zo’n vermoeden dat ’t van jouw vereniging was maar ik heb je niet gezien!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *