Italy diaries: Milano

Milaan, 23 juli 2017

De vakantie in stijl afsluiten doen we in Milaan. Als ik van mensen hoor dat ze in Milaan zijn geweest wordt meestal gevolgd met een ‘mwah ja, ik vond het een beetje tegenvallen’ maar wat heb je te verliezen als je één dag in een stad te spenderen hebt onder de Italiaanse zon en strakblauwe lucht met een heerlijk gezelschap en Google Maps op je telefoon? Inderdaad, weinig. We stappen rond tienen ’s ochtends in de verkeerde bus (namelijk dezelfde als gisteren, maar vandaag moeten we de andere kant op) maar rijden nog steeds even zwart als tijdens het vorige busritje dus zien we het gewoon als een stukje extra sightseeing. Niet veel later stappen we uit de metro en staan we pal voor de Duomo waar de zon achter op komt. Wow. Na alle onontdekte, atoeristische natuur van de eerste week zou je bijna vergeten dat dingen die wél een toeristische trekpleister zijn dat soms terecht zijn. Terwijl mijn zus en ik in een megadruk gebouw in de rij gaan staan om een kaartje te kopen onderhandelen mijn ouders met een sjaaltjesverkoper en in het halfuur dat we vervolgens buiten in de rij wachten schiet ik, in streepjes en sterretjes gehuld, heel veel plaatjes van het fotogenieke gebouw waar ik tegenop kijk.

Wat ik wel moet toegeven: vergeleken met de buitenkant stelt de binnenkant niets voor. Groot ja, maar ook een beetje onafgewerkt en op sommige plekken een tikje ononderhouden. We raken echter al snel afgeleid door iets anders: middenin de kerk vindt een Roomse mis plaats. Ik heb al ontelbaar veel kerkdiensten meegemaakt in m’n leven maar dit is (logischerwijs) totaal anders dan ik gewend ben en we zijn allemaal een beetje in de war, misschien juist omdat het zo haaks op ons eigen geloof lijkt te staan. Bijzondere ervaring. Vanuit de mis rollen we vervolgens zo een onwijs indrukwekkende overdekte winkelstraat in met een hoge concentratie aan high end merken en bestellen we, omdat we ondertussen eigenlijk allemaal alweer honger hebben van het wachten, respectievelijk een club sandwich, salade of hamburger. Het is dertig graden maar mijn eetlust trekt zich daar weinig van aan, zoals je kan zien.

We vervolgen onze weg over pleinen en over tramlijnen, en nog een keer langs de Duomo omdat ik nog een foto wil waar de zon me niet tegenwerkt. Vanaf daar lopen we rechtdoor, inclusief stop bij een Moleskineshop waar m’n zus en ik ons verlekkeren aan de notitieboekjes, richting het kasteel (als ik de vrijheid mag nemen ‘castello’ met kasteel te vertalen). De fontein die zich daar aandient herinnert ons eraan hoe warm we het opnieuw hebben maar goed, in een fontein liggen is ook niet zo sociaal geaccepteerd, dus vertel ik vrolijk dat zich over vijf minuten een park aandient met bomen en schaduw.

Dat doet het inderdaad, maar naast bomen en schaduw blijkt het ook een park vol muggen te zijn. Ik weet niet of dit normaal is en of dit toevallig de reden is waarom niet iedereen enthousiast is over Milaan maar ik ben zelf erg teleurgesteld. In tegenstelling tot vorig jaar heb ik mijn vakantie redelijk muggenbultloos doorgebracht dus mijn moeder doet wat een goede moeder betaamt en dwingt ons op te staan van ons schaduwrijke plekje. Helaas, helaas. Dat neemt dan weer niet weg dat het inderdaad een heel mooi en knalgroen park is, alleen die watertjes hadden ze er van mij uit mogen laten.

Tijdens het rustmomentje op een bankje realiseer ik me dat ik het bloedheet heb maar dat ik toch heel graag de ‘Arco della Pace’ oftewel de boog van de vrede oftewel een nep-Arc de Triomphe wil zien voor ik Milaan verlaat. Ik krijg mijn moeder gemobiliseerd en dat leidt tot het laatste momentje van ongegeneerd poseren in een onbekende omgeving. Bij wijze van toe-eigening, misschien. Toe-eigening van die omgeving, maar ook van dat moment, van je eigen zorgeloosheid, je eigen zomer, jezelf.

We lopen terug richting de stad, ik met mijn rode hoofd dat de komende twee uur niet meer minder rood gaat worden. Ik bestel er een ijsje mee dat lekkerder is dan ik ooit heb gegeten omdat het niet zomaar naar mandarijn en kokos smaakt, maar meer naar een soort eetbare parfum van mandarijn en kokos. Het is in elk geval fantastisch. Ik koop nog een jurkje in een winkeltje op de hoek en daarna hebben we een kleine struggle om een busstation te vinden in Milaan maar rijden we uiteindelijk, voor de laatste keer zwart, terug naar ons appartement.

Aldaar besluiten we dat het waarschijnlijk niet meer echt koel gaat worden en dat het dus niet uitmaakt of we slecht slapen door de warmte of door een nacht in de auto. Het wordt dat laatste, dus mijn moeder bakt pannenkoeken, we pakken onze handbagage in en rijden rond achten de avond in, het land uit. Ik geniet van de zonsondergang en mijn eerste keer in Zwitserland, ik slaap, heb een hekel aan de mascara die zich een weg mijn ogen in baant, slaap weer, word wakker van de slagregen, ren de auto uit een wegrestaurant in, ben blij dat ik normaal niet de hele nacht zittend hoef te slapen want mijn lichaam zou het me nooit vergeven, slaap opnieuw in en stap op maandagochtend niet fris of uitgerust maar wel opgeladen ons huis in.

Daarmee kwam er een einde aan een zomeravontuur – een avontuur dat een vrij lange nasleep had op mijn blog, maar als ik zoveel zie wil ik dat ook gewoon delen. Eeuwige dank naar mijn ouders die meegingen in mijn plannen voor alternatieve landen, me blind volgden als ik zei dat ik wist waar we heen gingen en dit reizen uberhaupt zowel financieel als praktisch mogelijk maakten. Ik vind het een voorrecht zoveel meer van de wereld te hebben mogen zien en een nog groter voorrecht die herinneringen te delen met mijn ouders, zus en zwager, zodat ik bijna zeker weet dat ik ze over dertig jaar en in de meest burgelijke situaties nog steeds op kan halen. I’m sure I will.

X,
Hester

Lees hier alles over Slovenië terug / Lees hier alles over Italië terug

2 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *