Italy diaries: Navigli, Milano

Milaan, 22 juli 2017

We rijden van een stukje niemandsland in Italië naar de modestad in datzelfde land die ik per ongeluk nog wel eens voor hoofdstad aanzie. Languit liggend op het tweepersoonsbed met de ventilator boven mijn hoofd probeer ik het wat minder warm te krijgen, evenals mijn moeder, die naast me ligt, en mijn vader en zus die op de slaapbank tegenover de bar in ons mini-appartementje aan een glaasje cola sippen. Mijn voorkennis over Milaan is minimaal, evenals mijn voorstudie, en dus doe ik nu pas mijn eerste Google-opdracht.

Een uur later heb ik niet alleen de bezienswaardigheden van Milaan-stad op een rijtje staan voor morgen maar ook een eetplan voor die avond. Mijn vader kijkt me ietwat gedesiullusioneerd aan als ik hem vertel dat we wat mij betreft naar de andere kant van de stad reizen terwijl hij in deze buurt ook genoeg restaurantjes heeft zien zitten maar hij laat zich toch overtuigen en daarmee begint ons openbaarvervoeravontuur. Als je een bushalte en een juiste buslijn hebt gevonden is de euforie over het algemeen al groot en dat ging hier zelfs vrij soepel, maar dan komt punt twee: je vervoersbewijs. Als mijn moeder expres naïef vraagt of ze een kaartje kan kopen wordt ons door de buschauffeur verteld dat dat niet kan in de bus en door een medereiziger dat we (het) best door kunnen lopen. Zwart reizen was nog nooit zo makkelijk, want blijkbaar heeft iedereen gewoon een vervoersbewijs bij zich waar je niet daadwerkelijk mee in hoeft te checken (ondanks dat die apparaten er wel hangen) en dus vallen wij ook totaal niet op. Prima deal.

De metro is een stukje beter geregeld en dus stappen we daar gewoon helemaal legaal in. Het station doet me precies aan Rome denken en na zoveel natuur en rust bedenk ik me hoe erg ik een stad en de mobiliteit daarvan kan waarderen. In de metro ben ik me er opeens sterk van bewust hoe blond ik ben en hoe onnatuurlijk dat in Italië eigenlijk is, iets wat je pas opvalt als je je tussen meer locals dan toeristen begeeft. Moet toegeven dat ik mijn toeristische identiteit ook wel een beetje te grabbel gooi met een canvas tas waar een Nederlandse URL op stond maar hé, daar kwam ik ook pas later achter.

In Navigli bevinden we ons tussen het water, tussen gekleurde huizen, heel veel restaurantjes en een gezellig sfeertje. De markt wordt nog druk opgeruimd maar zolang je aan de andere kant van het water blijft lopen heb je daar geen last van. Een uurtje en wat geslenter later hebben we eigenlijk allemaal honger dus we strijken ergens neer voor (wat traag geserveerde, maar toch) pasta’s. Dit is niet het Milaan dat je in gedachten hebt als je aan Milaan denkt als je er nog nooit geweest bent en dat vind ik eigenlijk wel zo leuk, dat je je beeld over een stad hebt verbreed als je er geweest bent en niet alleen kunt zeggen dat je bij alle toeristische trekpleisters bent geweest die iedereen kent.

Als de zon en de temperatuur beginnen te zakken lopen we weer terug naar het metrostation. In plaats van op plek van bestemming te komen met de bus laten we ons thuisbrengen door een taxi, voor mij overigens de eerste keer en ik ben zeer verrast door hoe makkelijk het gaat maar ook door hoe fel mensen kunnen remmen voor oranje, hoe onrustig ik word van een oplopende meter per tijdseenheid en hoe ongemakkelijk onze chauffeur het maakt door niets te zeggen en ook de radio niet aan te zetten. De avond sluiten mijn zus en ik af op ons balkon op ongeveer tien hoog dat me elke keer als ik naar beneden kijk – ook al heb ik geen hoogtevrees – angst aanjaagt maar wel de ultieme koelte biedt.

X,
Hester