Rennen naar de zon

Ondertussen alweer sinds april aan m’n voeten maar daarom niet minder het delen waard: dit geliefde paar Asics. Ik wilde al een tijdje een paar aanschaffen maar ik vond de kleuren(combinaties) het vaak net niet, hoewel dat wel juist was wat ik leuk vond aan het merk. Egaal zwart, wit of grijs waren daarom ook niet echt een optie en dus wachtte ik geduldig af tot er een nieuwe collectie uit zou komen waar ik wel écht enthousiast van zou worden. In het prille voorjaar zag ik deze verschijnen en na een kleine onderschatting van mijn schoenmaat (42, blijkbaar) was ik een sneakerpaar rijker. De eerste keer dat er een zwarte veeg op mijn neus verscheen omdat ik de buitentrap van Janskerkhof 15a niet helemaal zorgvuldig opliep ben ik de eerste twintig minuten van mijn college afgeleid geweest, maar ondertussen hebben beide neuzen een hint of black opgelopen en doen verdere vlekjes ook wat minder hartpijn. Hoewel ik wel nog steeds wegduik als iemand koffie of wijn inschenkt in een glas dat zich ongeveer boven mijn voeten bevindt, voorkomen is beter dan genezen en ook beter dan accepteren.

Het zijn geen schoenen die geschikt zijn voor elke omstandigheid en eigenlijk ook niet voor elk kledingstuk, dus het is financieel gezien niet de meest strategische keuze, maar ik vond dat gelukkig even geen argument om ze niet te kopen want ik word er wel heel gelukkig van. Bovendien lopen ze zoals een sneaker hoort te lopen en dat is nogal welkom, want mijn leven zelf is op het moment even niet zo comfortabel. Ik heb sinds mijn nieuwe blok (laatste week van april) op woensdag en vrijdag vrij en daardoor op dinsdag en donderdag twee werkcolleges per dag, naast de vaste twee hoorcolleges op maandag. Dat zou in elk voorgaand blok megachill zijn geweest maar zowel Middeleeuwen als Taalsysteem vereisen zoveel voorbereiding per college dat ik op zondag al een benauwde zucht slaak maar op maandagavond standaard in ademnood zit. Theoretisch gezien heb ik ondanks die geconcentreerde hoeveelheid colleges nog steeds evenveel tijd om mijn colleges heen, maar als er in het ene weekend een bevrijdingsfestival en een 21-diner in Katwijk voorbij komt en in het andere een tweede editie van Cars & Kids en je eigen verjaardag is tijd opeens een beetje een discutabel begrip.

Het frustreert me af en toe dan ook mateloos dat ik precies in dit laatste blok nog een beetje achter de feiten aan moet hobbelen. Om dat gevoel nog even ter verergeren is mijn taalkundevak zo ingericht dat je in beide werkcolleges de opdrachten moet bespreken waar je thuis veel te lang boven hebt gehangen omdat je het gewoon écht niet zag in de hoop dat je er dan wel uitkomt. Ik moet zeggen dat dat meestal wel lukt en dat het ook inderdaad de meest leerzame manier is voor dit vak en oké, als het lukt vind ik het dus wel leuk, maar ik heb gewoon nog even niet zo’n klik met taalwetenschappers. En ook niet helemaal met Middelnederlands.

Ik wil eigenlijk alleen niet klagen omdat ik klagen heel stom (ik heb deze opleiding zelf gekozen en ik vind het ook leuk, alleen dit toevallig net wat minder) en ondankbaar (spreekt voor zich) vind. Wel heel leuk is dus dat ik elk college in de binnenstad heb, zodat ik geen trein eerder hoef te nemen om naar de ICU te fietsen en gewoon van de Drift kan genieten, en dat ik binnen een maand in principe al vakantie heb. Vanaf aankomende week heb ik elke week een tentamen (vier totaal) of inleveropdracht (eentje) en als dat een beetje goed gaat ben ik woensdagavond 14 juni gewoon al helemaal klaar met de uni voor dit jaar, heel bizar. Ik verwacht geen extreem hoge cijfers voor deze vakken te gaan halen omdat ze me gewoon niet zo goed liggen en de motivatie wat minder is (ik had eigenlijk niet het idee dat dat te maken had met het einde van het jaar, want ik vind studeren heel leuk, maar maybe it does too) maar zolang ik mijn P haal ben ik honderd procent tevreden.

Ik had overigens echt even niet door dat mijn blok alweer zo snel vorderde en vroeg me net serieus af hoe zo’n periode van niets ook alweer werkt, tot ik me bedacht dat ik na vier weken deadlines echt wel even toe ben aan twee weken vrij en daarna bovendien al een maand op vakantie ga. Het Hemelvaartsweekend breng ik met mijn moeder door in Den Haag/Scheveningen en ik heb er het volste vertrouwen in dat het prima weer gaat worden, dus ook daar heb ik heel veel zin in. Ik heb mijn eerste autoritje in m’n eentje gemaakt en vond dat eigenlijk helemaal niet eng, juist omdat achttien worden en alleen mogen rijden me gek genoeg ook het idee gaf dat ik nu een meer erkende en daarmee betere bestuurder ben, wat alleen maar goed was voor mijn zelfvertrouwen. Toen Niels instapte en we naar de kerk reden voor een vergadering grapte ik dat we eigenlijk overal heen zouden kunnen rijden, allebei wetend dat ik na twee uur snelweg het liefst een heel lang dutje wil doen maar dat het eigenlijk wel gewoon zo was.

Ik studeerde de hele warme woensdag (die ik gelukkig dus wel vrij had) in blote benen in onze tuin waar op elk moment van de dag wel ergens zon én schaduw is. Als ik me dat realiseer kan ik daar dus opeens intens gelukkig van worden. Ik was ongeveer de hele dag alleen thuis en lunchte met een salade van tonijn, avocado, rucola en een heel klein gesnipperd uitje, een halve gegrillde wrap met geitenkaas en een latte. En omdat de chronologie toch al een beetje zoek is: de vrijdag voor mijn verjaardag reden mijn ouders en ik in de stromende regen naar de MediaMarkt en kocht ik, deels voor de gelegenheid van mijn verjaardag, een Canon 80D. Op mijn verjaardag zelf kreeg ik daarnaast een variant van het parfum dat ik een aantal jaar als signature geur heb beschouwd en me op een goede manier bekend voorkomt maar ik bovenal nog heel lekker vind. Ik heb het niet heel uitbundig gevierd, maar het was een goede dag met fijne mensen.

Het leven speelt zich kortom weer in rennend tempo af. Dat vind ik af en toe verwarrend, maar helemaal oké als elk tentamen er eentje dichterbij vrijheid is en ik er gewoon heel graag vanaf wil zijn. Bovendien realiseerde ik me afgelopen week weer dat dat tempo er ook voor zorgt dat ik veel dingen zie en veel mensen ontmoet. Neem van mij aan dat dat het leven op een hogere versnelling soms al de moeite waard maakt.

X,
Hester

6 reacties

  1. Had helemaal niet gezien dat je weer regelmatiger blogde, maar ik ben al een halve treinrit aan het lezen en het is zo fijnnn. Realiseer me door jouw blogjes altijd weer waarom ik ooit verliefd werd op bloggen en taal en krijg ook altijd zin om zelf te gaan schrijven, haha. (En leuke schoenen! :))

    1. Jaaa de laatste tijd is eens per week volgens mij zelf gelukt, sta er zelf ook nog een beetje verbaasd van (hoewel ik eigenlijk ook nooit van plan was mijn blog te laten vallen) maar vind het wel heel leuk dat het lukt :) Nog steeds niet heel vaak maar wel een mooie basis. En je reactie is veel te lief, thanks!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *