live & in concert

Mocht ik nog maar een paar overtuigingen houden, dan zou dit er sowieso eentje zijn: muziek moet je ervaren. Het maakt me daarbij niets uit of dat is wanneer je je enigszins in je eigen wereldje door een drukke stad heen beweegt op je fiets, met vrienden als laatst overgeblevenen in een parkje zit met een speaker of in je dekbed gewikkeld in bed ligt en alles wat je hoort je muziek is, als je de muziek maar door je aderen voelt stromen. De makkelijkste manier daarvoor is waarschijnlijk nog altijd een concert, waar je samen met alle mensen die ook precies daarvoor zijn gekomen niet kan ontkomen aan het geluid van je favoriete nummer live. Mijn laatste concert was alweer een paar maanden geleden maar dat compenseerde ik ruimschoots in de eerste week van mei.

– John Mayer, 3 mei 2017, Ziggo Dome, Amsterdam –

De keuze voor John Mayer was misschien een tikje willekeurig. In de week dat ook de kaartjes van Ed Sheeran in de verkoop gingen bedacht ik me dat ik eigenlijk heel graag weer een keertje naar het  Ziggo Dome wilde, niet omdat ik dat nou zo’n fantastische plek vind, maar wel omdat ik het ter afwisseling van intieme concertjes heel tof vind om met zoveel duizend man dezelfde muziek te beleven. Ik haakte zodoende aan bij Hannah, haar broertje en twee vrienden en kreeg het voor elkaar vijf kaartjes te scoren. Voor het eerst in drie keer had ik geen staanplaatsen maar in plaats daarvan heel chille zitplaatsen net boven de trap, waardoor er niemand voor ons zat. Groot voordeel aan zitplaatsen is het gebrek aan wachttijd in een rij, het is wat minder gedoe (je hebt ook wat meer personal space). Bij dit concert vond ik het niet zo erg om te zitten omdat John Mayers muziek toch niet per se de muziek is die je doet laten dansen en je nu de grootsheid van de zaal juist extra ervaarde maar als ik zitplekken had gehad bij Imagine Dragons had ik misschien wel de overweging gemaakt om niet te gaan, want de ervaring is in dat geval wel heel anders.

Terug naar John: fijne muziek, fijne man, uiteraard. Ik ben geen diehard Johnfan en kende heel veel van de nummers die hij deed eigenlijk niet direct. Er zit bij mij een groot verschil tussen concerten bezoeken uit pure overtuiging – omdat ik de muziek zo vaak en veel heb geluisterd dat het een soort onderdeel van mijn leven is geworden – en op een meer exploratieve manier. Dat eerste zorgt voor een iets meer intense ervaring maar ik moet zeggen dat het tweede ook nogal geregeld voorkomt en daar ook niets mis mee is. Ik vond het idee van ‘chapters’ in een show en de manier van storytelling heel tof en één van mijn favorieten was stiekem Heartbreak Warfare, zijn openingsnummer. Het mag dan een hit zijn, het ‘and if you want more love babe’ stukje was zo degelijk anders dat ik direct blij was dat ik ‘m live zag. Ook I Don’t Trust Myself (With Loving You) vond ik heel mooi. Ik heb iets minder met gitaarsolo’s, hoe goed ze ook zijn (want dat waren ze), maar heb verder heel erg genoten van een fijne show. Mooie visuals, ook. En het aanzicht van concertlampen op alle achterhoofden van zoveel mensen zoals op bovenstaande foto’s blijf ik bijzonder vinden.

– Bevrijdingsfestival, 5 mei 2017, Stadspark, Groningen –

Na een college, vergadering en dispuutsavond op donderdag stapte ik vrijdagochtend in de trein naar Groningen. Ik houd van bevrijdingsfestivals omdat je gratis artiesten kan zien die je eigenlijk al een tijdje live wilde zien en daar tussendoor nieuwe leuke muziek ontdekt (of niet, maar dan moet je dus gewoon even zorgen dat je met een leuk persoon bent). Met een feestdag als Koningsdag voel ik wat minder de noodzaak iets te ondernemen maar op 5 mei vind ik de moraal dat je vrij bent om te gaan en te staan waar je wil en de muziek te luisteren die je wil luisteren er juist eentje waar op die ene dag even extra naar geleefd moet worden. De line-up was verweg het best in Groningen en ik kreeg Nienke zo gek om mee te gaan, dus na twee uur treinen (waarvan het laatste uur door het niets), op verkeerd gevoel de binnenstad inlopen en daarna in een bus vol ouderen terechtkomen die verkeerdreed maar uiteindelijk tóch bij de juiste halte stopte liepen we het Stadspark binnen waar we verwelkomd werden door Dansen bij de Bus-deuntjes.

Precies op tijd schoven we aan bij de massa voor het hoofdpodium met Tom Odell. Enigszins sneaky manoevreerden we ons overal tussendoor maar de drukte nam pas echt af toen zijn act voorbij was (terecht, op zich). We haalden een pastaatje, eentje waarbij ik op een peper met zaadjes beet en vijf minuten nodig had om bij te komen. Daarna liepen we terug naar een heel rustig hoofdpodium voor het optreden van Youngr, die je hoogstwaarschijnlijk niet actief kent maar wel zou kunnen kennen van  Out Of My System en Monsters. Nienke en ik konden vooral zijn mixes en vrolijke vibe ondanks de grijze lucht wel waarderen en liepen naar het voorste gedeelte. Het enige nadeel van het feit dat bevrijdingsfestivallen een redelijk breed publiek aantrekken is namelijk dat het ook tot gevolg dat het publiek soms een beetje stijfjes is en er alleen in de eerste vijf rijen gedanst wordt. Met goede muziek en een temperatuur rond (of onder) de vijftien graden was de keuze in ons geval dan al snel gemaakt.

Youngr verlieten we drie minuten voortijdig omdat Boef direct aansluitend in een of andere circustent op zou treden. Na een hoop geduw en getrek stonden we daar zelfs in, met zero ruimte om je heen want het was kneiterdruk. De organisatie kondigde doodleuk aan dat meneer een halfuurtje op zich zou laten wachten waarop iedereen nog even vrolijk een sigaretje rookte. Zowel Nien als ik hadden niets met Boef en kenden niet meer zinnen van zijn repertoire dan het refrein van Habiba maar als ‘ie er toch was vonden we het gewoon een fijne yolo-actie om er toch te gaan staan. Het klonk live absoluut nergens naar, elk nummer werd na de bekendste zinnen uitgezet en op een houterige manier over laten lopen in een volgend nummer, maar het enthousiasme was bizar. Wij wisselden elkaar vooral veelzeggende blikken, hebben heel hard gelachen en waren blij toen we na acclimatisering van onze gehoorgangen weer normale dingen hoorden toen de massa zich naar buiten werkte en we die tent uitgeduwd werden.

De rest van de avond combineerden we brownies met biertjes – verrassend lekker overigens – bij Glass Animals en Chef’Special. Ik kende Glass Animals al wel vaag en het is niet precies mijn muziek maar wel goed voor een paar nummertjes. Bij Chef’Special viel na een paar nummers helaas de stroom uit dus toen besloten we om half tien maar weer aan onze wereldreis terug te beginnen. We gaven ons laatste halve muntje weg, hielden een hunt naar bizarre straatnamen en werden keihard voorbijgereden door de buschauffeur waardoor we bij de volgende bus ongeveer op straat stonden in de hoop nu wel in te kunnen stappen. Met succes.

Tijdens de treinrit terug zagen we slechts zwart en een reflectie van onszelf in de ramen, maar heel veel meer was ook niet nodig. Het was op muziekgebied een goede week, een goede start van een alweer bijna voorbijgegane maand.

X,
Hester

6 reacties

  1. Muziek is inderdaad iets wat je moet ervaren… Daarom houd ik – de laatste jaren – vooral van kleine intieme concertjes in een theater. Ik ga sinds 3 jaar ieder jaar een keer naar Frank Boeijen en dat is altijd in kleine theaters/schouwburgen; daar zingt eigenlijk niemand hard mee, maar heel zachtjes of niet en iedereen luistert en neemt het zo in zich op… Dat vond ik zo prachtig. Hoewel het massale beleven van zo’n grote concertzaal ook wel magisch is :)
    Ik was 5 mei in Rotterdam, was ook erg fijn!

  2. Ik hou zo van concerten! <3 Inderdaad de beste manier om muziek te ervaren. Ziggo Dome heb ik het toch niet zo mee, vind ik iets te massaal. Hoewel ik die ene keer dat ik er was (ook bij John Mayer toevallig!) ook zitplaatsen had, dus misschien dat het weer een heel andere ervaring is als je daar in het midden staat. Bevrijdingsfestivals zijn trouwens ook het beste ooit, tof dat jullie helemaal naar Groningen zijn gegaan voor de muziek!

  3. He wat leuk dat je op het bevrijdingsfestival in Groningen was! Ik heb je niet gezien, maar het was ook zoooo druk. Toen Lil kleine in de circustent stond, was het helemaal rampzalig zo druk. Ik ben er toen uit gegaan, werd gewoon geplet, vreselijk. Chef special vond ik erg leuk! Kende die band helemaal niet, tot hij een nummer zong en ik dacht; huh is dit van een Nederlandse band?! Haha. Het was weer leuk :)

    1. Haha ja, sick druk inderdaad! Ik stond bij Lil Kleine niet in die tent (hoewel ik dat eigenlijk ook wel wilde want ik vind de muziek van Lil Kleine – ja sorry – helemaal niet barslecht) maar volgens mij was er toen een andere act die we wilden zien + waren we die tent zat. Oh, wel knap dat je Chef Special nog niet kende haha, maar dan is het wel een heel leuke manier om ze te ontdekken :) Zijn ze nog wel doorgegaan na die stroomstoring?

Laat een antwoord achter aan Luna Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *