DE LA VIE

Ik wil even schrijven over het leven in februari 2017. Ik bedenk me nu dat ik misschien eigenlijk ‘mijn leven’ zou moeten zeggen, aangezien ik niet van plan ben een situatieschets te formuleren die algemeen geldend is, maar soms lijkt ‘het’ nu eenmaal toepasselijker. Alsof je autoriteit toeschrijft aan de aanwezigheid van een extra component in je leven waar je zelf niet altijd invloed op hebt, namelijk het leven zelf, dat je af en toe geluk in je schoot werpt maar je evengoed voor het blok kan zetten. Of het blok voor jou. Ik geloof niet echt in zo’n grote factor van toevalligheid in mijn leven, maar dat weerhoudt dat me er niet van om de term te gebruiken, en dan vooral als een soort paraplubegrip. Iedereen kan zich waarschijnlijk herkennen in het machteloze gevoel als er dingen in je leven gebeuren waar je geen grip op hebt, die niet in je plan passen, of die ongezien onder je fundamenten kruipen en langzaam aan je wortels beginnen te knagen – en de keuze is aan jou of je het dan onder de noemer God, dom toeval of een vorig leven toe wil schrijven. Dat betekent niet dat ik daar per definitie niet over in gesprek wil gaan, maar als we daar niet uitkomen is er in elk geval nog de algemene term ‘het leven’ om toch te kunnen praten over wat we bedoelen.

Mijn februari is er tot nog toe eentje waar genoeg te genieten valt. Ik zag Haarlem met Nienke, deed een zaterdagavondje gin-tonics met Marolise, Roos, Fleur en Sophie, kocht de trui die nog in mijn hoofd zat sinds ik ‘m de vorige keer wel gepast, maar niet gekocht had samen met een roze exemplaar, at op een zondagavond weer eens met ons hele gezin, begon met twee nieuwe vakken, praatte tot half vijf ’s nachts met een dispuutsgenootje waar ik sliep na afloop van de ALV van ons dispuut en een fietstocht van een kwartier door de kou in een rokje, at tapas met mijn hele familie van een kant, sprak een woensdagavond met vier van de vijf meiden uit mijn jaarclub af en zag Niels veelvuldig omdat dat nu eenmaal zo uitkwam. Ik vond een manier om per fiets op plaats van bestemming aan te komen zonder dat mijn haar een stijlstang nodig had, wat in mijn geval een hele uitkomst is. Ik was meer dan blij om weer in Utrecht te zijn op de eerste maandag van mijn nieuwe blok en zelfs nog net zo blij toen ik op een vrijdagochtend een halfuur van Overvecht naar de campus moest fietsen in de natte sneeuw. Er werden kaartjes voor John Mayer geregeld en er werd een vakantie naar Ljubljana geboekt.

Er gebeurden goede dingen, maar dat is geen garantie dat het daarbij blijft. Er was ook nog een dinsdagavond waarop ik ’s avonds rond acht van huis wegging voor een toneeluitvoering van mijn vereniging in Utrecht, maar uiteindelijk een van de slechtste avonden had. Het ov werkte zodanig tegen dat ik vier uur onderweg was voor iets wat normaal maximaal drie uur moet duren en ik werd niet positief verrast toen het stuk waar ik naar keek over kanker bleek te gaan. Zeggen dat ik daar geen behoefte aan had is te bot, maar waar ik in elk geval wel behoefte aan had was iets vrolijkers. Hoewel ik reizen heel chill kan vinden voelde ik me nu alleen maar vijf uur lang alleen en toen ik ook nog eens moest dealen met een auto vol jongens die toeterden en naar me schreeuwden terwijl ik vanaf het station naar huis fietste had ik het gehad. Ik was banger dan in het afgelopen jaar en toen mijn hartslag weer iets gezakt was vooral ook kwaad. Kwaad op jongens die hun eigen plezier zoveel belangrijker achten dan het gevoel van een ander, kwaad op de timing omdat het precies gebeurde toen ik me toch al kut voelde, kwaad omdat het me opeens zo kwetsbaar liet voelen en ik er ook die week al zovaak tegenaan was gelopen dat ik dat liever niet ben.

Een dag later hing het nog steeds in de vezels van mijn lichaam rond tot ik genoeg had gedaan wat het een beetje verdrong, verdreef. Ik had me neergelegd bij het idee van een risico op een beetje onveiligheid tot ik maandagnacht twee nachtmerries had, eenmaal aangekomen bij mijn fiets op het station zag dat iemand een poging had gedaan ‘m te stelen en de bouwvakker in een van mijn favoriete steegjes van Utrecht op klaarlichte dag voor man met bivakmuts aanzag. Die nachtmerries waren stom toeval, ik had vlak voor ik ging slapen gewoon net het verkeerde nieuwsbericht gelezen, maar het hielp niet mee. Hetzelfde geldt voor dinsdagmiddag, toen ik vol goede moed – het was een perfect zonnige begin-van-het-voorjaardag en daarmee precies waar ik zo naar verlangde – in wilde checken maar erachter kwam dat ik geen ov-kaart bij me had. Ik voelde me voor de derde keer op rij enorm tegengewerkt in mijn zelfstandigheid, mijn vrijheid en mijn onafhankelijkheid, maar deze keer ook persoonlijk in mijn geluk.

Na alle mogelijke moed verzameld te hebben om mezelf bij elkaar te rapen en terug naar huis te fietsen vond ik mijn ov, zoals verwacht, in het SP-partijprogrammaboekje dat ik in mijn handen geduwd had gekregen, in mijn jaszak met mijn ov had gestopt en de volgende ochtend had weggegooid. In de trein kon ik zelfs het positieve wel inzien van de acht kilometer die ik extra had gefietst in de zon, maar dat platrelativeren waar ik normaal zo goed in ben lukte me bij de rest van de dingen die gebeurd waren pas een beetje na de Valentijnsdag die ik met een favoriete combinatie van vrienden, koffie, gebak, zon en Utrecht vulde (waarover later meer). En dat is lang, voor mijn doen.

Ik weet niet of dat erg is. Ik vond het vooral erg dat mijn geluk negatief beïnvloed werd door externe factoren waar ik naar mijn mening op dat moment geen invloed op had; natuurlijk heb ik ook wel eens periodes waarin ik gewoon in het algemeen niet zo lekker in m’n vel zit maar deze week was ik tussen de regels tussendoor gelukkig, terwijl ik me op die andere momenten juist opeens weer overvallen voelde door dat sluimerende gevoel. Ik wilde bovendien de hint best aannemen dat ik me kwetsbaarder op moet stellen maar toen ik er langer over nadacht kon ik er niet eens achter komen of dat ik helemaal nooit, net iets te weinig of juist vaker dan verwacht doe. Ik voelde me een beetje bedrogen toen ik er de ene dag opeens bijna zeker van was dat het een goed moment voor me zou zijn om een kamer te zoeken maar de dag erna alleen maar kon bedenken hoe eenzaam ik me misschien wel niet zou gaan voelen.

En dit is de conclusie: het leven gebeurt. In alle mogelijke vormen en maten en op zo’n manier dat het geen zin heeft om een oplossing te zoeken, maar je maar gewoon een hap lucht moet nemen als de mogelijkheid er is en je de golven over je heen moet laten rollen. Soms gaat die storm of vervelende samenloop van omstandigheden dan vanzelf liggen en merk je dat het zand, het zout en het water je goed heeft gedaan, soms duurde het zo lang dat je wondjes nog tijden naprikken. Schrijven is een remedie, maar je met jezelf confronteren voor een lens misschien nog wel een betere. En dat allebei delen evengoed, ook als je perfectionisme op dat gebied allesbehalve in zee is achtergebleven.

en, vanuit oprechte interesse van mijn kant, please be so kind to share:
wat merk jij van het leven op dit moment?

xxx

8 reacties

  1. Pff, vervelend als het allemaal even zo tegen zit!
    Wat ik nu tegen kom is dat afstuderen best een hell is. Vooral als er binnen school al niet goed wordt gecommuniceerd. Gelukkig komt het alsnog goed en ontvang ik maandag mijn go voor het afstuderen.

  2. Wat weet je je gevoelens weer mooi onder woorden te brengen en er tegelijk ook weer een positieve noot aan te verbinden! Ik mis je regelmatige artikelen wel een beetje hoor, maar des te fijner als je dan zo’n lang en prettig artikel plaatst!

    Ik heb momenteel het gevoel dat ik eindelijk met ‘het volwassen leven’ ben begonnen, nu ik een (tijdelijke) baan heb en dus voor mijn gevoel veel meer verantwoordelijkheid. Er gebeuren nog steeds allerlei dingen waar ik (nog) geen invloed op heb en ik zou vooral graag sneller willen leren – ook al weet ik dat dat niet kan en alleen lukt door oefening/door het te doen – om mijn hele klassenmanagement en orde houden op orde (haha) te hebben.

  3. De conclusie is echt <3. De rest is overigens ook heel mooi (maar ook niet helemaal 'Hester', als je snapt wat ik bedoel) en zoals altijd ook weer heel erg herkenbaar.

  4. Oh Hester, ik ben toch zo ontzettend jaloers op hoe jij je gevoel onder woorden weet te brengen. Zó’n talent. Stop nooit met het delen hiervan alsjeblieft.

  5. Wat heb je dit mooi verwoord! ik ben het volwassen leven ingestapt.. ik ga nu meer denken over bepaalde dingen.. hoe zou het zijn als dat, of is dit degene voor mij etc. Ook realiseer ik mezelf dat mijn ouders nu bovenaan staan en dat vind ik wel eng..

  6. Het leven. Ja, dat gebeurt gewoon en het klopt dat je niet altijd overal invloed op hebt. Best weinig dingen zijn maakbaar als je erover nadenkt.

  7. Mooi geschreven weer, Hester. Je hebt echt een eigen toon, die ik erg prettig vind lezen. Dus jij hebt wel tickets voor John Mayer? Dat liep voor mij twee vrijdagen uit op een teleurstelling :-(

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *