Alles is fictie

Waar zijn we gebleven? January is already halfway en ik heb nog geen tweede blogpost geschreven, laat staan gepubliceerd. Het leven stapelt zich de laatste tijd een beetje zo op dat ik geen tijd neem om te schrijven, en als ik dat wel doe ook iets langer moet nadenken voor ik begin met schrijven omdat ik niet precies weet waar ik wil beginnen en waar ik wil eindigen – en iets meer tijd voor het eindresultaat uit moet trekken, omdat foto’s zichzelf de laatste tijd ook niet meer vanzelf lijken te maken. Wekelijkse fotodagboekjes met iPhonesnapshots lijken misschien de oplossing voor beide problemen en ik zou het nog leuk vinden ook, maar dan wel op een andere blog. Ik ben namelijk veel te eigenwijs om het mezelf zo makkelijk te maken door alles in een standaardvorm te gieten. Juist de uitdaging om dingen op een persoonlijke manier te benaderen houdt het interessant in mijn geval, denk ik.

En nu we het toch over uitdagingen hebben: het gebrek eraan tekende mijn eerste week van januari, en laatste vakantieweek. Hoewel ik denk dat het voor heel veel mensen een uitdaging kan zijn om een week onwijs weinig plannen te maken en het grootste deel van de tijd ‘niets’ te doen (onder niets versta ik: dingen die je niet per se moet, die niet op je lijstjes stonden en niet per se nuttig zijn) lijk ik er redelijk goed in te slagen, net zoals tijdens een week in afgelopen augustus. Ik vond het wel even een lekker idee om na een halfjaar leven een soort pauze te nemen, een soort retraite in eigen huis. Vroeger was ik heel erg goed in op mezelf zijn en mezelf vermaken en dat is nu eigenlijk nog steeds zo, behalve dat het nu wat genuanceerder ligt: ik vind ook heel veel andere dingen leuk, waardoor alleen zijn een kleiner deel van mijn tijd in beslag neemt. In zo’n weekje niets kan ik gewoon wel weer even mijn eigen plan trekken zonder tussenkomst van anderen en – considering the fact dat mijn ouders wel gewoon thuis zijn en ik me dus niet eenzaam voel – zolang ik dat niet te vaak doe bevalt het elke keer dat ik het wél doe heel goed.

Zo vond ik mezelf op maandagmiddag zelfportretjes schietend in de zon, iets wat al heel lang niet meer voorgekomen was omdat ik nooit echt het gevoel had dat ik de tijd had om zonder concreet doel achter mijn camera te gaan zitten. De zon scheen en ik was maar over één foto te spreken maar dat deed niets af aan het gevoel van tijdsvrijheid. Op dinsdagavond ging ik naar Soof 2 met mijn ouders, woensdagmiddag reed ik met mijn moeder naar IJsselmonde voor een soort boodschappenrondje zoals moeders dat kunnen, donderdagmiddag reed ik een beetje zonder reden heen en terug naar Utrecht met mijn vader en gingen we ’s avonds met z’n vijven uit eten bij de Griek, vrijdag las ik Madame Bovary. Ik deed dus niet niets maar alles was ongepland en ik maakte vooral geen enkele keer een planning in mijn hoofd, ik had er geen enkele keer belang bij of we nu twee, drie of vier uur wegbleven. En dat zorgt voor heel veel ruimte in je hoofd.

Die ruimte vulde ik op met wat reflectiviteit, maar ook… met heel veel Gossip Girl. Ik twijfelde nog of ik er een heel artikel aan wilde wijden, aangezien ik er na (inmiddels) bijna 2,5 seizoen genoeg over kan praten maar wil mijn reputatie toch nog even hoog houden. Gossip Girl is mijn jeugddroom, op mijn negende/tiende kwam ik de boeken namelijk tegen in de bibliotheek en die heb ik bijna allemaal gelezen. Af en toe zag ik een aflevering van de serie maar dat was altijd op schimmige sites en zonder ondertiteling, dus stelde ik het nog even uit en beloofde ik mezelf dat ik ooit nog eens alle afleveringen zou zien. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat de kans dat dat ook echt gaat gebeuren vrij groot is want hoewel alle dagelijks vlogs die ik keek ervoor moeten wijken houd ik gewoon heel veel van de New York-shots, van de herkenning in het eerste en tweede seizoen als ik merkte dat een verhaallijn me vaag bij was gebleven, van Chuck Bass, van alle complotten snappen als je afleveringen in een vlot tempo achter elkaar door kijkt, van Blake Lively die ik sowieso heel mooi vind maar als Serena misschien wel op haar mooist, van de hele familiy Humphrey en vooral van Dan. De algemene opinie over hem mag dan niet geheel positief zijn, ik heb gewoon een zwak voor bruine ogen en bruin krullend haar en misschien ook wel een beetje voor schrijvers en outsiders. Ik houd van het feit dat ze sms’en en klapmobieltjes hebben en dat ze zomaar bij elkaar binnenlopen en zomaar weggaan als ze ergens pas vijf minuten zijn maar gebeld worden door iemand anders en vervoer of school nooit een rol lijkt te spelen. En om mijn mini-pleidooi te beëindigen: misschien houd ik ook gewoon wel heel erg van Gossip Girl omdat het me als een van de allerbeste dingen even in een andere realiteit laat leven.

Zaterdag beëindigde ik het Gossip Girl-vacuüm waar ik in was beland door te beginnen met het doornemen en samenvatten van tentamenstof en een meet-up met Marolise, Kevin, Tom en Niels. Dat was alweer veel te lang geleden maar we deden boodschappen en aten burgers alsof dat niet het geval was. Daarna stapten we bij Tom in de auto die opeens de snelweg op draaide en een parkeergarage in Gouda binnenreed waarna we opeens zonder plan drankjes deden op het marktplein. Uiteindelijk raakten er nog wat fietssleutels kwijt (niet de mijne) maar lag ik om twee uur toch netjes in mijn bed.

Zondag was ook nog gedeeltelijk onschuldig-leuk aangezien Niels mijn fiets terug kwam brengen en gelijk maar even bleef maar daarna moest ik er toch echt aan geloven. Tussen mijn hoorcolleges op maandag en werkcolleges op dinsdag nam ik tentamenstof door waardoor ik maandagavond helemaal gesloopt was, maar gelukkig eindigde mijn dinsdag met het eten bij vijf dispuutslichtinggenootjes en een salsaworkshop bij Stairway. Not sure I succeeded maar het was wel leuk. Op woensdag was ik vrij en studeerde ik, op donderdag ging ik naar college, studeerde ik en ging ik ’s avonds naar dispuut, vrijdag studeerde ik verder in de trein naar Maastricht en ging ik naar de InterClassics met Niels. Geen zorgen als je geen idee hebt waar ik het over heb, InterClassics Maastricht is namelijk een autobeurs waar alle auto’s van je dromen staan. Ik was voornamelijk mee op uitnodiging van Niels maar dat ik ja had gezegd was uiteraard wel toe te schrijven aan mijn eigen liefde voor auto’s. Mijn liefde voor natte sneeuw is helaas wat minder groot, ik kon het slecht hebben dat zowel mijn haar als mijn jas en mijn tas continu nat werden en bleven – ondanks een paraplu – en er was nog een beetje tentamenstress maar ik heb verder wel genoten.

In het weekend leerde ik, op maandag leerde ik en maakte ik een tentamen (mijn planning was vrij strak kwam ik achter), op dinsdag leerde ik en maakte ik een tentamen. Dinsdag was ook de dag waarop de treinen niet reden dus besloot mijn moeder dat ze me zou brengen om een busreis van twee uur te voorkomen, mijn vader dat ‘ie me op kwam halen vanuit z’n werk en ik dat we door de McDrive gingen voor ‘ie me afzette bij de kerk voor een uurtje catechisatie. Over mijn tentamens kan ik nog niet zoveel zeggen maar ik denk dat het wel oké ging en dat ik, als ik mijn essay dinsdagmiddag heb ingeleverd, waarschijnlijk weer 15 ECTS heb behaald. Dat essay wordt nog even een dingetje aangezien ik vrijdag tot en met zondag weg ben en hiervoor amper tijd heb gehad, maar stress brengt je overal. En het grootste voordeel: dat vak gaat grotendeels over literatuur, over the willing suspension of believe en dus over fictie, en fictie is nog veel interessanter dan je denkt. Of het nu gaat over Gossip Girl-fictie als vermaak, als inspiratie of als uitvlucht of Madame Bovary-fictie die controverse oproept of de fictie waardoor Emma’s realiteitszin is veranderd of de fictie die Dan schrijft: er is sowieso veel meer fictie dan je denkt.

En fictie speelt een grotere rol in je leven dan je denkt.

xxx

4 reacties

  1. Heerlijke conclusie, het vat zo mooi alles wat je hebt gezegd samen. Je lijkt het heel erg naar je zin te hebben met je ‘nieuwe leven’ om het zo maar te noemen, super! :) Doe je nog aan vrije middagen/dagdelen zodat we een keertje koffie kunnen drinken? ;)

  2. Oh ja, Gossip Girl.. een tijdje geleden ben ik dat ook gaan kijken op aanraden van een vriendin maar ik ben op de een of andere manier ermee gestopt of zo. Vond het wel een fijne serie, het is echt zo’n andere wereld! Dus ik moet echt weer eens verder kijken :)

Laat een antwoord achter aan Marleen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *